Δεν είναι τυχαίο ότι παρά τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών αρκετούς μήνες πριν, κανείς δεν πίστευε στο σενάριο της ρώσικης εισβολής.

Και όχι άδικα, καθώς με καμία λογική δεν έβγαινε αυτός ο πόλεμος. Ναι, υπάρχουν γεωπολιτικές παράμετροι, οικονομικοί λόγοι, ιστορικές αιτιάσεις, υπάρχει όμως και ο πάντα απρόβλεπτος παράγων του αυταρχικού ηγέτη.  Έτσι ίσως εξηγείται γιατί η ιστορία είναι γεμάτη με παρεξηγήσεις. Είναι δε αρκετά πιθανόν στην περίπτωση μας, ο Πούτιν να παρεξήγησε την δημοκρατία. Πιθανόν γιατί δεν έχει σχέση ούτε γνώση του αθλήματος. Η δημοκρατία παίζεται αλλιώς και εύκολα δημιουργεί λάθος εντυπώσεις στους ψευτονταήδες.

Όλο αυτό το διάστημα προσπαθούν να ερμηνεύσουν το μυαλό (την στρατηγική) του Πούτιν. Ελάχιστοι, ωστόσο, είναι αυτοί που στρέφουν το ενδιαφέρον τους στο αν ο Πούτιν ερμηνεύει σωστά την Δύση. Και αυτό έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Επίσης, έχει ενδιαφέρον το ότι αν παρακολουθήσει κανείς τις ρωσικές δηλώσεις, διαπιστώνει ένα αίσθημα μειονεξίας απέναντι στη Ευρώπη: «Δεν είναι η Ευρώπη το κέντρο του κόσμου!», διατυμπανίζουν σαν πληγωμένα παιδιά. Η Ρωσία είναι που δείχνει την ανάγκη της να αυτοπροσδιοριστεί μέσω της Ευρώπης κι όχι το αντίθετο. Ιστορικά, η Ρωσία παρουσιάζει κατά εποχές έντονες τάσεις μιμητισμού προς τα ευρωπαϊκά ήθη. Κάποια στιγμή στο δεύτερο ήμισυ του 19^ου αιώνα, η άρχουσα τάξη της Ρωσίας μιλούσε καλύτερα γαλλικά παρά ρώσικα.  Ο πανσλαβισμός μάλιστα αυτοπροσδιοριζόταν από το μίσος του εναντίον των δυτικών ηθών. Ποτέ δεν συμβαίνει το αντίθετο.

Άρα, το πρώτο που πρέπει να απαντηθεί είναι το κατά πόσο διαβάζει και ερμηνεύει ο Πούτιν σωστά στην Δύση. Ένα δεύτερο επίσης σημαντικό είναι να καταλάβει η Ευρώπη τη Ρωσία. Στη Μεταρρύθμιση στην Ευρώπη, οι χριστιανοί εξεγέρθηκαν εναντίον της εκκλησιαστικής αυθεντίας και ζητούσαν καινοτομίες. Στην Ρωσία συνέβη το αντίθετο! Οι πιστοί εξεγέρθηκαν εναντίον της εκκλησιαστικής αυθεντίας, αρνούμενοι κάθε αλλαγή στις παραδόσεις. Αυτή η παλιά πίστη είναι ριζωμένη μέχρι σήμερα στις ρωσικές καρδιές γι’ αυτό είναι ανιστόρητες όλες αυτές οι δημοσκοπήσεις που παρουσιάζουν την δημοφιλία του Πούτιν πάνω από 80%. Αυτή είναι η Ρωσία. Και η Γερμανία έπρεπε να το γνωρίζει αυτό καλύτερα από όλους. Παραδόξως όμως επιμένει να παίρνει τις λάθος αποφάσεις που συνήθως τις πληρώνουν άλλοι. Άλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. 

Ένας από τους λόγους που ο Πούτιν έπεσε στην παγίδα που έστησε για τους άλλους, ήταν ότι πίστεψε ακράδαντα στις θεωρίες που κάνουν λόγο για την παρακμή του δυτικού πολιτισμού. Μάλιστα, πιθανότατα να την συνδέει με την χαλαρότητα των δυτικών ηθών, των ελευθεριών, των ακραίων δικαιωματικών κινημάτων που πολλές φορές προκαλούν κοινωνικά αδιέξοδα. Μη έχοντας σχέση με την Δημοκρατία, ο Πούτιν την θεωρεί ως ένα ανίσχυρο πολίτευμα, ένα πολίτευμα ηθικά διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό, ένα εκφυλισμένο «αδερφίστικο» πολίτευμα. Ένα πολίτευμα που εκτός όλων των άλλων, ώσπου να παρθεί μια απόφαση, νυχτώνει!

Λάθος του. Αυτό είναι το λάθος που έχει στο κεφάλι του.

Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες προβάλλουν μιαν ιδεολογία αρρενωπότητας, της αρσενικής δύναμης που θα συντρίψει την εκθηλυσμένη Δύση. Η σημειολογία τους δεν φείδεται γελοιότητας. Έχουμε δει τον Πούτιν ημίγυμνο καβάλα στο άλογο να καλπάζει αγέρωχα στις στέπες, τον Πούτιν ατρόμητο να βουτά στις παγωμένες λίμνες, να κυνηγά άγρια θηρία, να  παλεύει και να κατατροπώνει τους αντιπάλους του. Θυμίζει περισσότερο γραφικό νησιώτη –καμάκι της δεκαετίας του ‘70 με το πουκάμισο ανοιχτό ως τον αφαλό να αναδεικνύεται το δασύτριχο στήθος με την χρυσή καδένα, που δεν μπορεί να συγκρατήσει την τεστοστερόνη του και να του αντισταθεί κανένα θηλυκό. Κι όμως αυτή η ανάγλυφη γελοιότητα κυριαρχεί μέσα στον βαθύ στοχασμό του δικτάτορα. Έτσι διαβάζει τη Δύση σαν ένα …εκθηλυσμένο αγοράκι που θα το σπάσει αν πέσει στα ατσάλινα  χέρια του. Αυτό νομίζει.

Ωστόσο, η δημοκρατία, η ελευθερία και ο αδιαμφισβήτητα κυρίαρχος δυτικός τρόπος ζωής είναι κάτι διαφορετικό. Κυρίως, δεν περνά από το μυαλό του ότι και η Δύση τον κοιτά έτσι μικρούλη καθώς περνά αμήχανα τις τεράστιες αυτοκρατορικές πόρτες του Κρεμλίνου ανάμεσα στους υποτακτικούς που τον χειροκροτούν για να του δώσουν κουράγιο να κινήσει τα ποδαράκια του σαν τον κάβουρα – όχι σαν αυτοκράτορας, όχι σαν Μέγας Πέτρος που έπιανε από τα μούσια τους καθυστερημένους Βογιάρους και τους ξερίζωνε τα γένια για να τους μάθει να ξυρίζονται,  να γίνουν άνθρωποι, να μοιάσουν στους Δυτικούς! Αλλοίμονο… Του έμειναν τα μούσια τους στο χέρι. Ο Πούτιν έχει να αναμετρηθεί με την ίδια την Ρωσία και τα ιστορικά της διλλήματα κι όχι με μουζίκους ασιάτες ηγέτες που παρακολουθούν την παρακμή της Δύσης και παίρνουν θέσεις μάχης.

Ο Πούτιν έκανε λάθος, ο Πούτιν ερμήνευσε λάθος την ανεκτικότητα άλλα και τις αδυναμίες της Δύσης και κατέστησε εαυτόν παρία της ιστορίας, στυγνό εγκληματία πολέμου που εξευτέλισε τον ρωσικό στρατό αναδεικνύοντας στα έκθαμβα μάτια της ανθρωπότητας την ανικανότητά  του, διέλυσε την εθνική οικονομία μετατρέποντας την μετα-σοβιετική Ρωσία σε σοβιετική γκρίζα επαρχία και πάνω από όλα απέδειξε περίτρανα την ισχύ της δημοκρατίας που πατάει πλήκτρα και βυθίζει στο χάος την χώρα του.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο Πούτιν, είναι ότι η Δύση υπερασπίζεται την ρουτίνα της καθημερινότητας των πολιτών της, το να γυρίσουν στο σπίτι τους, να στρώσουν το δικό τους πιάτο στο τραπέζι, να πιουν τον καφέ τους στην δική τους κούπα, δίχως φόβο μην δηλητηριαστούν. Η Δύση υπερασπίζεται το πολυτιμότερο των αγαθών: να λυπούνται και να χαίρονται οι πολίτες της ελεύθερα! 

Συμπέρασμα: μην ξυπνάτε την δημοκρατία όταν ξεκουράζεται! Μπορεί να το μετανιώσετε. Γιατί απλά, η δημοκρατία είναι από τη σωστή μεριά της ιστορίας!

Διαβάστε επίσης:

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η παγκόσμια επισιτιστική (αν)ασφάλεια

Η… απομονωμένη Τουρκία και η πρόθυμη Ελλάς

Πόσο σοβαρά πήρε τον Πούτιν το ΝΑΤΟ;