Ήταν παραμονή της ψήφισης του Α’ Μνημονίου. Θα ακολουθούσαν κι άλλα δυο και κυρίως πολλά και διάφορα πρωτόγνωρα για την χώρα μας με αποκορύφωμα την «Πρώτη Φορά Αριστερά», με ακροδεξιά στήριξη και νεοναζιστικές «ευπρόσδεκτες» ψήφους.

Η περιπέτεια της χώρας είχε αρχίσει ήδη εκείνη τη μέρα της 5^ης  Μάιου 2010, που σφραγίστηκε ανεξίτηλα από μια πράξη ύψιστης βαρβαρότητας. Εκείνη τη μέρα στο νεοκλασικό κτήριο που στεγαζόταν ένα υποκατάστημα της Τράπεζας Marfin, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών, η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών και η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών, η οποία τότε ήταν έγκυος 4 μηνών, θυσιάστηκαν στον Μινώταυρο της επανάστασης.

Ο μαρτυρικός τους θάνατος συνοδευόταν από τις ανήκουστες ύβρεις των αγανακτισμένων διαδηλωτών που το μόνο τους κίνητρο υποτίθεται πώς ήταν ένας ο «καλύτερος κόσμος», μια «κοινωνία χωρίς βαρβαρότητα», αυτό ακριβώς που ποθούσαν να έχουν ο Επαμεινώνδας,  η Παρασκευή, η Αγγελική και το παιδί της  που θα ερχόταν στη ζωή σε λίγους μήνες και φέτος θα ετοιμαζόταν να πάει στο γυμνάσιο. Γι’ αυτούς, ο καλύτερος κόσμος τέλειωσε εκείνη τη μέρα με τον χειρότερο θάνατο. Τι κι αν φώναζαν βοήθεια για να σωθούν, τι κι αν εκλιπαρούσαν, οι απαντήσεις που λάμβαναν από τους αγνούς σεσημασμένους διαδηλωτές έκαιγαν πιο πολύ από τις φλόγες. Οι αγανακτισμένοι υπέγραψαν την θανατική τους καταδίκη. Η «επανάσταση» κατά μια διαδεδομένη θεωρία, για να πετύχει, θέλει αίμα.

Κι οι τρεις αυτοί άνθρωποι κριθήκαν ένοχοι από τους νταλαβερτζήδες των επαναστατικών διαδικασιών. Η δολοφονία τους -κανείς πλέον δεν αμφιβάλλει για αυτό- έκτος από τα στοιχεία της απίστευτης βαρβαρότητας, είχε μια ακόμα θλιβερή παράμετρο: δεν είχε δολοφόνο να πάρει την ευθύνη, οι δήμιοι φορούσαν κουκούλες, ήταν δειλοί, ήταν εξασφαλισμένοι και καλυμμένοι πολιτικά. Ήταν και παρέμεινε ένα έγκλημα δίχως τιμωρία. Ένα έγκλημα για το οποίο μετά το πέρας και την εμπειρία της ριζοσπαστικής διακυβέρνησης, δόθηκαν μάχες από ελεύθερους πολίτες ώστε τουλάχιστον να καταγραφεί ιστορικά ως έγκλημα.

Αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και σήμερα που η ίδια η Πρόεδρος της Δημοκρατίας τίμησε την μνήμη των τριών αυτών νέων ανθρώπων με ένα μπουκέτο λουλούδια, αυτό θεωρείται κάτι σαν πράξη αντίστασης καθώς κατά το εθιμικό δίκαιο, θύματα επιτρέπεται να έχει μόνο η Αριστερά. Αυτή διαθέτει την επικερδή βιοτεχνία θυμάτων. Αυτή διαχειρίζεται μνημόσυνα. Ακόμα και σήμερα δεν θεωρείται αυτονόητο να αφήσεις ένα τριαντάφυλλο στη μνήμη τους, ως ελάχιστη αναγνώριση των χαμένων ζωών αθώων ανθρώπων. Αποτελεί είδηση. Ότι «να, είδες; πήγε στο μνημείο η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κι άφησε ένα λουλούδι. Μπράβο της». «Άφησε ο Λοβέρδος ένα λουλούδι, μπράβο του». Ακόμα και σήμερα η απόδοση τιμών έχει αυτή τη σκιά.  Θεωρείται κάτι σαν ιδιότυπος ακτιβισμός, όχι σαν μια θεσμική υποχρέωση των κόμματων. Το σημειώνω για να μην μας διαφεύγει, για να μην ξεχνιόμαστε, για να μην παρερμηνεύουμε την σωστή πλευρά της Ιστορίας.  

Νομικά το έγκλημα παρότι πέρυσι δόθηκε εντολή να αρχίσει και πάλι η διερεύνηση της υπόθεσης με την βοήθεια αυτή τη φορά και της υψηλής τεχνολογίας, θα παραγραφεί αν δεν έχει παραγραφεί. Ωστόσο, αυτή η υπόθεση στην συλλογική μνήμη λαμβάνει πλέον διαστάσεις τέτοιες που καλύπτει άλλες ψευδεπίγραφες μνήμες, σύντροφοι και συντρόφισσες…

Διαβάστε επίσης:

Με τις κατάλληλες προσαρμογές, μπορούν ν΄ αντιμετωπισθούν μελλοντικές κρίσεις

Είναι όλοι με τις ΗΠΑ στην Ουκρανία;

Λέγομαι Μιχαήλ…!