Στις 12 Μαΐου του 1972, κυκλοφόρησε το άλμπουμ των Rolling Stones που όλοι περίμεναν με αγωνία.

Το συγκρότημα είχε περάσει μέσα από τις συμπληγάδες της επιτυχίας και της δόξας, είχε θρηνήσει το χαμό του ιδρυτικού του μέλους και κιθαρίστα Μπράιαν Τζόουνς, και το 1971 είχε εγκαταλείψει την Αγγλία για να αποφύγει την υπέρμετρη φορολογία. Ήταν μια κρίσιμη περίοδος για τους Rolling Stones αφού πέρα από τα προβλήματα με το Νόμο και τις φορολογικές Αρχές στη Μεγάλη Βρετανία, βρίσκονταν μπροστά σε ένα καλλιτεχνικό σταυροδρόμι, κι έπρεπε να διαλέξουν την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε το συγκρότημα.

Τελικά οι Rolling Stones αποδέχτηκαν την πρόσκληση του Κιθ Ρίτσαρντς, που προsφέρθηκε να φιλοξενήσει όλο το γκρουπ στο σπίτι του στην Κυανή Ακτή, την διάσημη πλέον «Villa Nellcote», μια τεράστια βίλα με δεκάδες δωμάτια, υπέροχους κήπους, θέα στο λιμάνι της Νίκαιας, και μια μικρή ιδιωτική παραλία. Εκεί είχε βρει καταφύγιο ο Κιθ Ρίτσαρντς με την Γερμανίδα σύζυγό του, διάσημο μοντέλο της εποχής, Ανίτα Πάλεμπεργκ και τον μικρό τους γιο Μάρλον. Από το σπίτι αυτό πέρναγε όλος ο «καλός κόσμος», φίλοι μουσικοί, μοντέλα και ηθοποιοί, τυχαίοι ταξιδιώτες, μέλη της Κορσικάνικης μαφίας, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, φανατικοί θαυμαστές, παπαράτσι, κλπ.   

Το συγκρότημα έστησε τα μηχανήματά του κι άρχισε να κάνει τις πρόβες του στο τεράστιο αυτό σπίτι, ηχογραφώντας τα πρώτα μουσικά θέματα, σαν ακατέργαστα διαμάντια που στη συνέχεια θα δέχονταν μια μικρή επεξεργασία κι ένα λουστράρισμα στο στούντιο.

Όλοι περίμεναν με αγωνία τη δουλειά αυτή. Κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους σαν τη «Δαμόκλειο Σπάθη». Θα ήταν ο δέκατος δίσκος των Rolling Stones, και το μέλλον του γκρουπ θα κρινόταν από αυτή τη δουλειά. Οι πραγματικοί φίλοι του γκρουπ αγωνιούσαν, ενώ οι δηλωμένοι εχθροί του γκρουπ και οι «άσπονδοι φίλοι» περίμεναν χαιρέκακα στη γωνία ένα καλλιτεχνικό τους ολίσθημα.

Το σπίτι γέμισε κόσμο, οι μουσικοί, οι γυναίκες και τα παιδιά τους, οι τεχνικοί ήχου, το ντόπιο υπηρετικό προσωπικό που φρόντιζε για τις βασικές ανάγκες των καλεσμένων, ένα πολύχρωμο πλήθος τουλάχιστον 100 ανθρώπων κυκλοφορούσε και εργαζόταν στο χώρο καθημερινά.

Οι ηχογραφήσεις γίνονταν στο δαιδαλώδες υπόγειο του σπιτιού, και το υλικό συλλέγονταν από εξωτερική μονάδα ηχογραφήσεων που βρισκόταν σ’ ένα «Βαν» παρκαρισμένο έξω από τη βίλα. Οι ηχογραφήσεις αυτές στη συνέχεια συμπληρώθηκαν με overdub sessions, από διάφορους σπουδαίους μουσικούς, στο Sunset Sound Studio, στο Λος Άντζελες.

Στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν και πλήθος ανεξάρτητων μουσικών, φίλων του συγκροτήματος, που πήγαιναν κι έρχονταν μέσα στο σπίτι. Πιάνα, σαξόφωνα, Hammond, μαράκες, bongos, ξεφορτώνονταν και κουβαλιούνταν στο σπίτι, οι δεκάδες καλεσμένοι έκαναν έξτρα φωνητικά! Επικρατούσε μια δημιουργική φασαρία σε όλα τα επίπεδα. Πολύ σωστά κάποιοι σημείωσαν ότι αντιπροσωπεύει την πιο δημιουργική φάση των Rolling Stones.

Χαρακτηριστικά αναφέρω τη συμμετοχή του Νίκι Χόπκινς, του Μπίλι Πρέστον και του Ντόκτορ Τζον στο πιάνο, του Μπόμπι Κις στο σαξόφωνο, του Τζίμι Μίλερ στα τύμπανα, και του Τζιμ Πράις στο γαλλικό κόρνο.

Τελικά, προέκυψε το άλμπουμ Exile on Main Street, ένα διπλό άλμπουμ με 18 τραγούδια. Ένα άλμπουμ που παραμένει αναπάντεχα φρέσκο, ένα άλμπουμ στο οποίο ακόμα και κάποιες μικρές «ατέλειες» λειτουργούν θετικά για το σύνολο. Τα τραγούδια είναι πολύ διαφορετικά το ένα από το άλλο, οι στίχοι του Μικ Τζάγκερ είναι θαυμάσιοι, και το συγκρότημα φαίνεται να έχει αποβάλλει από πάνω του το βάρος του «μεγαλύτερου ροκ γκρουπ», και να στρέφεται ξανά στις πηγές της έμπνευσής του, στα μπλουζ, που αποτελούν τα σίγουρα σημεία αναφοράς του. Το Exile on Main Street, δεν είναι ένας δίσκος της καλοπέρασης και της επιτυχίας. Είναι ένας δίσκος που έγινε ώστε το γκρουπ να βρει την ισορροπία του και να γιατρέψει τις πληγές του. Πληγές που δημιούργησαν η γρήγορη επιτυχία, η φήμη, τα πλούτη, οι καταχρήσεις, τα ναρκωτικά, και ο θάνατος του Μπράιαν Τζόουνς.

Πολυσυλλεκτικότητα

Το Exile on Main Street έχει να επιδείξει μια άνευ προηγουμένου πολυσυλλεκτικότητα. Από τα ρυθμικά μπλουζ στοιχεία του «Shake your hips» έως τα μοντεράτα ροκ στοιχεία του «Tumbling Dice», κι από τα φάνκι στοιχεία του «Casino Boogie» μέχρι το σχεδόν σπιρίτουαλ  ύφος του «I Just Want To See His Face», οι Rolling Stones ξετυλίγουν τις μουσικές τους επιρροές και χαράζουν νέους δρόμους. Από τις slide κιθάρες του «Torn and Frayed» μέχρι τα κρουστά και την αρμόνικα του «Sweet Black Angel», από τη μεστή σύνθεση του «Happy» έως το αργόσυρτο «Ventilator Blues» και το δαιμονικό πιάνο του «Turd on the Run» οι  Rolling Stones δεν παρουσιάζουν κάποιο κομμάτι-πυροτέχνημα, αλλά αφήνουν να φανούν τα στέρεα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένο το γκρουπ και οι μουσικές που θα ακολουθούσαν. Πράγματι, το Exile on Main Street είναι ένας διπλός δίσκος που με τον τρόπο του επηρέασε πολλούς μουσικούς, ένας δίσκος που έφερε το συγκρότημα να ξεπεράσει τις δύσκολες συγκυρίες και να πορευτεί για μισό ακόμα αιώνα πάντα στην κορυφή της ροκ μουσικής.

Το άλμπουμ αυτό επηρέασε πολλούς μουσικούς των επόμενων γενεών, ενώ ενέπνευσε (δανείζοντας τον τίτλο του) ακόμη και τον Έλληνα σκηνοθέτη Νίκο Ζερβό στη δημιουργία της ταινίας του «Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο». Πρόκειται για μια cult ταινία που δείχνει τα πεπραγμένα, τα διλήμματα και τα αδιέξοδα μις παρέας ροκάδων που ζουν κοινοβιακά σε μια μονοκατοικία της Αθήνας στα τέλη της δεκαετίας του 1970.    

Όσοι, λοιπόν, έχουν το διπλό αυτό άλμπουμ των Rolling Stones, καταλαβαίνουν τί θέλω να πω, καταλαβαίνουν αυτό το σημείο καμπής, κι ίσως ένα αμυδρό πονηρό χαμόγελο ανθίσει αν αποφασίσουν να το βάλουν να παίξει στο ξεχασμένο πικάπ τους. Πενήντα χρόνια είναι αυτά… 

Διαβάστε επίσης:

Νέα Υόρκη: Πορτρέτο της Μέριλιν από τον Άντι Γουόρχολ έγινε το ακριβότερο έργο τέχνης που πωλήθηκε σε δημοπρασία (Photos)

Avatar 2: Κυκλοφόρησε το πρώτο trailer (Video)

«Βληχή»: Φωτογραφίες από την πρεμιέρα του Γιώργου Λάνθιμου – «Έκλεψε» την παράσταση η Έμα Στόουν