Μια μικρή πόρνη που η οικογένειά της πρώτη τη διέφθειρε, τρεις μικροαπατεώνες που σχεδιάζουν να ληστέψουν μια τράπεζα, μία κυνική γυναίκα που επιδιώκει να βολευτεί σε έναν γάμο και δύο διεφθαρμένοι εκπρόσωποι της εξουσίας (αστυνομικός και βουλευτής) είναι τα πρόσωπα του Μιχάλη Βιρβιδάκη στο καινούργιο του δυναμικό έργο με τίτλο «Επαρχία».

Επτά χαρακτήρες, λοιπόν, που δεν «φύονται» μόνο έξω από τις θηριώδεις μεγαλουπόλεις, αλλά συνθέτουν μια τοιχογραφία της ελληνικής πραγματικότητας στην εποχή μας, ξεβράζουν κοινωνικές παθογένειες, προσωπικά αδιέξοδα, ψυχολογικά τραύματα και ένοχα μυστικά.

Ο συγγραφέας, ωστόσο, τοποθετεί τη δράση των ηρώων του στην ασφυκτική ατμόσφαιρα μιας επαρχιακής πόλης. Εκεί, εξάλλου, καθώς ο τόπος είναι περιορισμένος και όλοι γνωρίζουν τις λαμογιές των άλλων, η εκποίηση των ιδεολογιών, η αδράνεια, η ημιμάθεια, η θρησκοληψία, η νοσηρότητα και η έλλειψη πνευματικής ανάτασης, γίνονται ακόμα πιο ορατές. 

Κατ’ επέκταση, από τη μια βλέπουμε τη διαπλεκόμενη σχέση περιθωρίου και κράτους και από την άλλη νιώθουμε τον απύθμενο θυμό μιας νεολαίας με ματαιωμένα όνειρα, που βρίσκει καταφύγιο σε άνομες πράξεις.

Στην «Επαρχία» τρεις περιθωριακοί νέοι – ο Σάκης, γιος του βουλευτή της περιφέρειας, ο Ίγκι, υιοθετημένος γιος του παπά της ενορίας, και ο διανοούμενος επαναστάτης της παρέας Γαβρίλης – δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Ενώνονται, ωστόσο, όχι μόνο γιατί είναι οπαδοί του «Πιερικού», αλλά λόγω της ουτοπικής τους πεποίθησης ότι μπορούν να υπονομεύσουν το κατεστημένο, οργανώνοντας μία ληστεία.

Και όπως λένε: «Σήμερα ο απατεώνας είναι το εθνικό μας κεφάλαιο, η εμπροσθοφυλακή του έθνους! Με τη νομιμότητα κανείς δεν προχώρησε, με την απατεωνία; Πολλοί».

Μπορεί το κείμενο του Βιρβιδάκη να ανήκει στην ηθογραφία – είδος που έχει υποβαθμιστεί αδίκως στις μέρες μας, παρότι έχει εμπνεύσει πολλά εξαιρετικά νεοελληνικά έργα –, ωστόσο, μέσα από αυτόν τον δίαυλο, αποδίδει μοναδικά την αποτελμάτωση και την κενότητα της κοινωνικοπολιτικής ζωής στη χώρα μας.

Η «Επαρχία» είναι δραματική ως προς τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες και τις καταστρεπτικές επιλογές των προσώπων της. Ταυτόχρονα όμως εκτινάσσεται στην περιοχή του ποιητικού θεάτρου, ενώ περιέχει έξυπνες κωμικές νύξεις.

Ο Γιώργος Σκεύας αξιοποίησε στο έπακρο την κινηματογραφική και άκρως ρεαλιστική γραφή της, μπολιάζοντας την καλοκουρδισμένη, ρυθμική παράστασή του με ντελιριακές εκρήξεις. Επίσης ανέδειξε εύστοχα τους αντι-ήρωες του Βιρβιδάκη, που συγγενεύουν με τους απελπισμένους του Ντοστογιέφσκι, οι οποίοι καταδύονται στα βάθη της απόγνωσης.

Ο Τάσος Λέκκας (Ίγκι) κλέβει κυριολεκτικά τις εντυπώσεις. Και όχι μόνο γιατί υποδύεται άψογα τον αβανταδόρικο ρόλο ενός ανθρώπου που τραυλίζει, αλλά γιατί διατρέχει με ιδιαίτερη ευαισθησία όλη την υφολογική κλίμακα, απ’ το κωμικό ώς το τραγικό.

Από την άλλη, ο Απόστολος Καμιτσάκης (Γαβρίλης) και ο Δημήτρης Αποστολόπουλος (Σάκης), υποχείρια και αυτοί ενός αλλοτριωτικού μηχανισμού, εκφράζουν με αμεσότητα τις αγωνίες τους. 

Η χαμηλόφωνη Γρηγορία Μεθενίτη (Όλα) μας καθηλώνει, καθώς δονείται από ψυχική ένταση περιγράφοντας γεγονότα της εφηβικής της ζωής που δεν επιδέχονται ασυλία.

Ο Ορέστης Τζιόβας σκιαγραφεί επιτυχημένα τον διεφθαρμένο και βίαιο αστυνόμο. Ο Νίκος Αρβανίτης ερμηνεύει δυναμικά τον άπληστο βουλευτή της περιοχής και η Δήμητρα Βήτα (Βούλα) πείθει ως ματαιόδοξη επαρχιώτισσα.

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: Η κυριαρχία Τσίπρα και οι στόχοι της επόμενης μέρας

Επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα

Η ακροβασία του Μπάιντεν