Άραγε τι έχουμε καταλάβει ως κοινωνία αυτήν την υπερδεκαετή περίοδο κρίσης; Ότι είναι θέμα συζήτησης και προπάντων αντιπαράθεσης το αν μπορεί να φτιαχτεί μια βιβλιοθήκη σε ένα πανεπιστήμιο;

Αν είναι φυσιολογικό να βρίσκεται μέσα σε ένα πανεπιστήμιο υπό κατάληψη ένας χώρος για τριανταπέντε χρόνια και να μην έχουν δικαίωμα οι πρυτανικές αρχές, η πολιτεία, η κοινωνία εν πάση περιπτώσει, να δώσουν λύση σε αυτή την κατάσταση; Τι μπορεί να περιμένει μια σύγχρονη κοινωνία από τον εαυτό της όταν το βασικό της πρόβλημα είναι 150 αλήτες που δηλώνουν φοιτητές και αντιδρούν στο να μετατραπεί ένας πανεπιστημιακός χώρος σε βιβλιοθήκη και απαιτούν -εδώ το εξωφρενικό απογειώνεται- να αποδοθεί ξανά ο χώρος στους καταληψίες, δηλαδή σε μια ομάδα κακοποιών με ή χωρίς την φοιτητική ιδιότητα;  

Τι μπορεί να περιμένει μια κοινωνία όταν δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει τις απρόσκοπτες σπουδές του συνόλου των φοιτητών της επειδή η δημόσια παιδεία εργαλειοποιείται από μέρος του πολιτικού μας συστήματος και στους πανεπιστημιακούς χώρους κάνουν κουμάντο διάφορες ομάδες ροπαλοφόρων τραμπούκων οι όποιοι δια της βίας απαιτούν να επιβάλουν το δικό τους νόμο: δηλαδή, την μπαχαλοποίηση των πανεπιστημίων και την χρήση και εκμετάλλευσή τους από τις κομματικές επιχειρήσεις;

Από το 1974, τα πανεπιστήμια αποτελούν ένα ξεχωριστό βιλαέτι εξουσίας που νέμεται η Αριστερά και δεν θα το παραδώσει αναίμακτα. Ήδη, ανόητα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τυχάρπαστα και ανεπίγνωστα άτομα, δηλώνουν ότι η κυβέρνηση θέλει νεκρούς…  Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να θέλει νεκρούς; Δηλαδή, μπελάδες στο κεφάλι της; Είναι δυνατόν να φτάνει ο λαϊκισμός σε τέτοια επικίνδυνη φτήνια;

Είναι δυνατόν να θέλει μια οποιαδήποτε κυβέρνηση νεκρούς γιατί ένα πανεπιστήμιο της χώρας θέλει να κτίσει μια βιβλιοθήκη σε έναν χώρο που τελούσε υπό κατάληψη τριανταπέντε χρόνια; Είναι δυνατόν η Ελλάδα του σήμερα να μην μπορεί να ξεπεράσει τον μεσαίωνα του ολοκληρωτισμού, μόνο και μόνο επειδή τον απέφυγε;

Πραγματικά αναρωτιέται κανείς τι είδους αντιπαράθεση είναι αυτή…

Προφανώς όταν έχει παγιωθεί μια τέτοια αντίληψη, κάτι λάθος έχουν πράξει και οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν την διακυβέρνηση του τόπου στην μεταπολιτευτική περίοδο. Ωστόσο, δεν έχει πλέον σημασία η απόδοση ευθυνών όσο το αν έχει δικαίωμα μια κοινωνία να υπάρχει και να συμμετέχει στον σύγχρονο κόσμο συντηρώντας αυτό το εξωφρενικό αυτό ζήτημα ως θέμα συζήτησης, προβληματισμού και αντιπαράθεσης.

Το ερώτημα είναι αν μια κοινωνία που επιτρέπει στον εαυτό της αυτήν την πραγματικότητα, έχει το δικαίωμα να διατηρεί πανεπιστήμια…  

Το ερώτημα είναι αν οι διάφορες ελεγχόμενες ομάδες ροπαλοφόρων τραμπούκων με ή δίχως κομματικά διακριτικά μπορούν να εμποδίσουν τις σπουδές όλων των υπόλοιπων φοιτητών – αν δηλαδή οι κομματικοί μηχανισμοί μπορούν να εκμεταλλεύονται εσαεί ως νταβατζήδες την δημόσια παιδεία του τόπου. Αν ναι, τότε ποια σημασία έχει να συνεχίσουμε να διερωτόμαστε για το ένα ή το άλλο; Ας παραδώσουμε την χώρα στον Ερντογάν, στον Πούτιν και στους κατά κόσμον οραματιστές τύπου Τσαουσέσκου.

Διαβάστε επίσης:

Η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των «δημοσίων» Πανεπιστημίων και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία

Μήνυμα ελπίδας και αγώνα η σαρωτική νίκη της Πανσπουδαστικής ΚΣ

Ο νέος κλιματικός νόμος ως ευκαιρία να ανταποκριθούμε στο πιο κρίσιμο διακύβευμα της εποχής μας