Ο Τσίπρας είχε φτάσει σχεδόν τρία χρόνια μετά τις εκλογές του 2019 έχοντας μπροστά του όλα τα προβλήματα που κουβαλούσε το κόμμα από τη διακυβέρνησή του: τάσεις που έκαναν του κεφαλιού τους, μικρούς και μεγαλύτερους παράγοντες που έπαιζαν παιχνίδια ισχύος και διεκδικούσαν διαρκώς κομμάτια εξουσίας.

Όλα αυτά πασπαλισμένα με αναποτελεσματικότητα, γκρίνιες, παρεμβάσεις σκόρπιες, κουζουλούς και φιλόδοξους που αμφισβητούσαν τους τομεάρχες τους και τον ίδιο.

Από το συνέδριο και μετά φαίνεται ότι έχει βάλει το νερό στο αυλάκι. Έκανε την εκλογή του από τη βάση, πρόσθεσε μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη, έβαλε άγριο χέρι – και δημοσίως – σε όσους το είχαν παρακάνει με τα προσωπικά και ομαδικά τους αντάρτικα.

Επέλεξε μια γραμματέα (Σβίγκου) νέα, εργατική και με κομματικό πατριωτισμό, παρ’ όλο που προέρχεται από την εσωκομματική μειοψηφία και διαφώνησε με την εκλογή από τη βάση, στην οποία ανέθεσε να αναδιοργανώσει το κόμμα και να το βάλει να δουλέψει.

Μέχρι εδώ όλα καλά κι όλα ωραία. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μην έχει αέρα νίκης και εξουσίας, παρά τις κρίσεις που περνάει συνεχώς η χώρα.

Αυτό σημαίνει ότι το επόμενο διάστημα μέχρι τις εκλογές – όποτε κι αν γίνουν – πρέπει να βρεθεί πιο κοντά στην κοινωνία, να βγάλει όλα τα στελέχη στον δρόμο και στη βάση, να πει απλά και καθαρά τα πέντε – δέκα πράγματα που κάνουν τη διαφορά και φέρνουν τον κόσμο στην κάλπη.

Ξέρουμε ότι κατά κανόνα οι κυβερνήσεις πέφτουν. Δεν τις ρίχνουν οι αντιπολιτεύσεις. Αλλά η λογική του ώριμου φρούτου είναι ό,τι χειρότερο. Συν Αθηνά και χείρα κίνει λοιπόν…

Διαβάστε επίσης

Γκρίνιες και… ευθύνες για Δένδια και Πλακιωτάκη

Υπουργός και δήμαρχος σε ρεσιτάλ αδράνειας

Οι τιμές των καυσίμων στα νησιά και το νέο πακέτο επιδότησης