Το πατατράκ του Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας (μείον 105 έδρες συγκριτικά με το 2017, πολύ μακριά από την αυτοδυναμία) προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα – όχι μόνο για τη χώρα του.

Δύσκολο να καταγραφούν όλα, ωστόσο η προφανής κρίση αντιπροσώπευσης έχει τεράστιο ενδιαφέρον για τους πάντες στην Ευρώπη.

Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι στη χώρα αυτήν είναι λίγο λιγότεροι από 49 εκατομμύρια.

● Στις προεδρικές εκλογές αυτής της χρονιάς ψήφισαν σχεδόν 36 εκατ. (αποχή κάτω από 30%), εκ των οποίων ο Μακρόν εκλέχθηκε Πρόεδρος με 19 εκατ. στον δεύτερο γύρο, αλλά μόνο 10 εκατ. στον πρώτο, όταν συμμετείχαν όλοι οι υποψήφιοι.

● Στις βουλευτικές εκλογές, στον πρώτο γύρο, ψήφισαν μόλις 23 εκατ. (αποχή 54%) και οι υποψήφιοι του Μακρόν έλαβαν λιγότερες από 6 εκατ. ψήφους.

Η αποχή στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας δεν είναι νέο φαινόμενο: από τις κάλπες του 2017 απείχε το 57% των ψηφοφόρων. Ωστόσο η συμμετοχή στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν η μικρότερη στα εκλογικά χρονικά της χώρας.

Φαίνεται πως η αποσάθρωση ή εξαφάνιση των πανίσχυρων μεταπολεμικών κομμάτων (Σοσιαλιστές, γκωλική Δεξιά και Κ.Κ. Γαλλίας) έχει δώσει τη θέση της σε μια πολιτική ρευστότητα που χαρακτηρίζεται

● από νέου τύπου πλην ασταθείς πολιτικές ταυτότητες (Μακρόν),

● από μια Δεξιά πολύ πιο ακραία και «ψεκασμένη» (Λεπέν)

● και από μια προσπάθεια αναβίωσης της Αριστεράς στο πρόσωπο ενός εβδομηντάρη (Μελανσόν) που έχει περάσει τον πολιτικό του βίο μεταξύ των Σοσιαλιστών και μειοψηφικών αριστερών ομάδων και κομμάτων.

Ακόμη και στο πεδίο των κοινωνικών κινημάτων το μόνο που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια («Κίτρινα Γιλέκα») είχε τόσο συγκεχυμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά ώστε να μην μπορεί να καταταχθεί με ασφάλεια.

Όλοι ποντάρουν ήδη στην «επόμενη μέρα»

Σε αυτό το κλίμα ασάφειας και αποχής το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας ανέδειξε κάποια αντιφατικά χαρακτηριστικά:

1. Ένα σαφές προβάδισμα του ίδιου του Μακρόν, του οποίου το κόμμα όμως δεν βρίσκει την ίδια ανταπόκριση στις τοπικές κάλπες, εκεί όπου οι άνθρωποι ψηφίζουν (ή… δεν ψηφίζουν) πολύ περισσότερο με κριτήριο την άμεση καθημερινότητά τους. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας θα βρεθεί να κυβερνά με ένα κόμμα και μια κοινοβουλευτική ομάδα την οποία στον πρώτο γύρο προτίμησαν λιγότεροι από 6 εκατ. ψηφοφόροι (ποσοστό μόλις 12,5% του συνόλου των εγγεγραμμένων).

2. Μια καθαρή άνοδο της Λεπέν, η οποία μπορεί να μην της έδωσε την Προεδρία, αλλά την έφερε σε απόσταση μόλις 1,6 εκατ. ψήφων από τον Μακρόν στον πρώτο γύρο των προεδρικών, σε απόσταση μόλις 5 εκατ. ψήφων στον δεύτερο γύρο και σε απόσταση μόλις 1,6 εκατ. ψήφων στον πρώτο γύρο των βουλευτικών. Σταθερή, αν μη τι άλλο.

3. Ένα εντυπωσιακό ξεπέταγμα του Μελανσόν, ο οποίος έχασε τον δεύτερο γύρο των προεδρικών από τη Λεπέν για μόλις 400.000 ψήφους και την πρώτη θέση στον πρώτο γύρο των βουλευτικών από τον Μακρόν για μόλις 21.000 ψήφους (0,9%).

Μπορεί με αυτόν τον κοινωνικό συσχετισμό ο Μακρόν να κυβερνήσει; Δύσκολο, διότι

● οι συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία γίνονται όλο και βαρύτερες για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες – και βεβαίως για τη γαλλική,

● οι επώδυνες για τους Γάλλους μεταρρυθμίσεις (κορυφαία αυτή στο συνταξιοδοτικό) αναμένεται να προκαλέσουν αντιδράσεις που κανείς δεν θέλει να χρεωθεί

● και όλοι οι πολιτικοί παίκτες ποντάρουν ήδη στην «επόμενη μέρα».

Μπορεί αυτή η μέρα να είναι πολύ μακρινή – σε πέντε ολόκληρα χρόνια, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – αλλά έχει ένα στάνταρ: την αποχώρηση του Μακρόν, ο οποίος δεν μπορεί να διεκδικήσει τρίτη προεδρική θητεία.

Ποιος λοιπόν θα θελήσει να συνδέσει το πολιτικό του μέλλον με μια κυβέρνηση και έναν ηγέτη που έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, με ένα κόμμα που είναι άγνωστο αν θα βρει ηγέτη του βεληνεκούς του Μακρόν και με έναν πολιτικό Γολγοθά που ήδη έχει αρχίσει και αναμένεται να επιδεινωθεί δραματικά τους επόμενους μήνες;

Σίγουρα όχι ο Μελανσόν. Η Λεπέν είναι έτσι κι αλλιώς ανεπιθύμητη. Μένουν μόνο οι νεο-γκωλικοί, οι οποίοι, εάν συνδέσουν τον εαυτό τους με ενδεχόμενη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των Γάλλων, κινδυνεύουν να τους καταπιεί η Λεπέν.

Πάρα πολύ δύσκολη η πολιτική εξίσωση που καλείται να λύσει ο Πρόεδρος της Γαλλίας. Το αν η κατάσταση στη χώρα του αποτελεί προανάκρουσμα για ανάλογες δυσμενείς καταστάσεις στην υπόλοιπη Ευρώπη – όπως απροκάλυπτα ευχήθηκε ο Πούτιν – είναι πολύ νωρίς για να το προβλέψει κάποιος. Σε κάθε περίπτωση όμως αποτελεί ένα πολύ ηχηρό καμπανάκι…

Διαβάστε επίσης:

Πολιτικό κόστος και λαϊκή βούληση

Ο ξεριζωμός είναι στο DNA του συστήματος της εκμετάλλευσης

Η μοιραία «κοινή γνώμη»!