Αν επιχειρούσε κανείς μια σύνοψη των γεγονότων που πυροδοτήθηκαν μετά την απόφαση του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία ως τη Σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης στο Ουζμπεκιστάν, εύκολα καταλήγει στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα πως η θέση της Ρωσίας μοιάζει να επανέρχεται στην οδυνηρή κατάσταση που βρισκόταν το 1991, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Πριν από όλα, κατέρρευσε ο μύθος του αξιόμαχου ρωσικού στρατού. Αυτό που αντικρίζουμε είναι μια εικόνα αξιοθρήνητων κατσαπλιάδων και πλιατσικολόγων.

Ο στρατός του Πούτιν γελοιοποιείται ενώ είναι υπόλογος για αδιανόητες θηριωδίες κατά των αμάχων αποκαλύπτοντας την απόλυτη βαρβαρότητα των εισβολέων και η Ρωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με φρικώδη εγκλήματα πολέμου που ανακαλούν στην μνήμη το «κουκουλωμένο» έγκλημα του Κατίν.

Η εικόνα της Ρωσίας έχει ήδη στραπατσαριστεί, τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτισμικά. Η Ρωσία δεν ανήκει στον σύγχρονο κόσμο, η Ρωσία δεν ανήκει στον πολιτισμένο κόσμο. Κάτω από την πίεση μιας σειράς βαριών οικονομικών κυρώσεων και διάφορων περιορισμών, η χώρα οδηγείται ολοταχώς προς τα πίσω, στα χρόνια της κομμουνιστικής της απομόνωσης.

Η Ευρώπη προχωρεί στην απεξάρτησή της από την ρωσική ενέργεια, πράγμα που θα έχει τεράστιες επιπτώσεις και στην ρωσική οικονομία.

Η πρόσφατη αξιοθρήνητη φωτογραφία των αυταρχικών ασιατών ηγετών στο Ουζμπεκιστάν είναι …εύγλωττη.

Ωστόσο, και σε αυτή τη σύνοδο, τόσο ο Κινέζος πρόεδρος όσο και ο Ινδός δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη κάνοντας πολύ στοχευμένες και προσεκτικές δηλώσεις που στην ουσία επισήμαιναν την αλλαγή των ισορροπιών εξουσίας στην περιοχή.

Έχοντας στραμμένη την προσοχή μας στα ευρωπαϊκά προβλήματα «πολυτελείας» τα οποία θα αντιμετωπιστούν αργά ή γρήγορα, μας διαφεύγει ο εν πολλοίς άγνωστος ασιατικός κόσμος και η κινητικότητα που παρατηρείται μετά τις εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο.

Το στραπάτσο του Πούτιν στην Ουκρανία είναι μεγάλο και η αποτυχία του παταγώδης καθώς πίστευε ότι σε 72 ώρες θα είχε ξεμπερδέψει και θα είχε δώσει άλλο ένα ακόμα μάθημα στους «κοιμισμένους» Ευρωπαίους που δεν θα τολμούσαν να του προβάλλουν αντιστάσεις.

Η εμφανής δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, αποτυπώνεται και σε διάφορες χώρες. Πριν από όλα, στο Αζερμπαϊτζάν που εδώ και μερικές μέρες βομβαρδίζει πόλεις και χωριά της Αρμενίας.

Η Ρωσία που έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην περιοχή, αδυνατεί να ασκήσει την επιρροή της καθώς το πιθανότερο είναι να έχει αποσύρει στο ουκρανικό μέτωπο μεγάλο μέρος των δυνάμεων που αναπτύχτηκαν εκεί στη σύγκρουση του 2020 στην αμφισβητούμενη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Αντίθετα, η Τουρκία αυξάνει την επιρροή της στέλνοντας σύγχρονο πολεμικό υλικό στο Αζερμπαϊτζάν. Και στη Γεωργία της οποίας ο Πούτιν κατέχει περίπου το ένα πέμπτο του εδάφους, ο αντιρωσισμός είναι έκδηλος και παντού στη χώρα βλέπει κανείς υψωμένες ουκρανικές σημαίες με την κοινή γνώμη να πιέζει την κυβέρνηση να κόψει τους οικονομικούς δεσμούς της με τη Μόσχα.

Ακόμα και στο Καζακστάν, η φιλορωσική κυβέρνηση κάνει νερά και ανησυχεί «για την παγκόσμια ενεργειακή ασφάλεια» ενώ δηλώνει έτοιμη «να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες της χώρας στον τομέα των υδρογονανθράκων για να σταθεροποιήσει την κατάσταση στην παγκόσμια και την ευρωπαϊκή αγορά».

Η Μολδαβία, επίσης, μετά την εισβολή αποφάσισε να στρέψει το βλέμμα της στην ΕΕ και μάλιστα να λάβει μαζί με την Ουκρανία καθεστώς υποψηφιότητας για ένταξη σ’ αυτήν. Ταυτόχρονα, οι Βρυξέλες βοηθούν τη χώρα να απεξαρτηθεί από τη ρωσική ενέργεια.

Επίσης, η Μόσχα αδυνατεί, παρά την προθυμία που δείχνει, να μεσολαβήσει προς επίλυση της έκρυθμης κατάστασης που επικρατεί στα σύνορα του Τατζικιστάν με το Κιργιστάν.

Σε όλα αυτά προστίθενται και τα …κατορθώματα του Πούτιν στην Ευρώπη μετά την απόφαση της Φινλανδίας να προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ, αλλά και της Σουηδίας η οποία σπάει την ουδετερότητα της μετά από 200 χρόνια. Και να σκεφτεί κανείς ότι η πρόφαση του Πούτιν ήταν να μην βρεθεί το ΝΑΤΟ στην αυλή του και τον περικυκλώσει!

Ταυτόχρονα, η οριστική ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης και ιδιαίτερα ο «θυμός» της Γερμανίας για την αναξιόπιστη Ρωσία μαζί με μια πλειάδα μέτρων που συντρίβουν την ρωσική οικονομία και την βάζουν στο περιθώριο να αναζητά τριτοκοσμικές λύσεις, αποτελεί τρανή απόδειξη του τεράστιου λάθους του Πούτιν που καθώς φαίνεται υπερεκτίμησε το μπόι του και υποτίμησε την αντίδραση και τις δυνατότητες της Δύσης.

Τέλος, πίσω από όλα αυτά, ένα είναι το διακύβευμα που δεν είναι οικονομικό αλλά αξιακό – πολιτισμικό (και συγγνώμη από τους εναπομείναντες μαρξιστές) και έχει να κάνει με την υπεράσπιση του τρόπου ζωής που μας εξασφαλίζει η δημοκρατία ενάντια στον ολοκληρωτισμό, τον αυταρχισμό και την ανελευθερία.

Διαβάστε επίσης

Το στοίχημα της σοσιαλδημοκρατίας

Η επανασύνδεση με τη μεσαία τάξη πρώτος στόχος του Τσίπρα

Νέοι εκπαιδευτικοί και φοιτητές: Προτεραιότητα η στέγασή τους