«Υποκλοπές τέλος» διακήρυξε πρωτοσέλιδα –και κάπως πανηγυρικά– στο τέλος της περασμένης εβδομάδας φιλοκυβερνητική εφημερίδα «κωδικοποιώντας» το αποτέλεσμα δημοσκόπησης που δείχνει ότι το θέμα φεύγει από το ενδιαφέρον των πολιτών, και η κυβέρνηση, επικοινωνιακά τουλάχιστον ξεμπερδεύει απ’ αυτό.

Ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης πάντως είπε στους Sunday Times ότι δεν κατάφερε «να ξεκαθαρίσει» την υπόθεση, παραλείποντας βέβαια να αναφέρει όλα τα υπόλοιπα, ότι δηλαδή το πρωθυπουργικό γραφείο υποβίβασε την υπόθεση σε «σκανδαλάκι» της σειράς και εμπόδισε με κάθε τρόπο την διαλεύκανσή της μετατρέποντας την Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής σε παρωδία καθώς η κυβερνητική πλειοψηφία απέρριψε όλους τους κρίσιμους μάρτυρες.

Αυτό που στην πραγματικότητα λέει ο Μητσοτάκης είναι ότι «πέτυχε» να μην ξεκαθαρίσει η υπόθεση για την οποία ο ίδιος φέρει -το λιγότερο- την αντικειμενική πολιτική ευθύνη, ως προϊστάμενος της ΕΥΠ. Εμφανίζοντας δεν τον εαυτό του ως θύμα, εφευρίσκει νέα συνωμοσιολογικά σενάρια λέγοντας στην ίδια συνέντευξη, «αν κάποιος ήθελε να βάλει μια σφήνα μεταξύ εμού και του ΠΑΣΟΚ, που αποτελούν πιθανούς συνεργάτες σε έναν συνασπισμό, σίγουρα το έχει επιτύχει». Άλλη μια σκευωρία με πρωτεργάτες αυτή τη φορά πρόσωπα της επιλογής του και απολύτου εμπιστοσύνης του, δηλαδή τον Γραμματέα του πρωθυπουργικού γραφείου και ανηψιό του, και τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ για τον οποίο άλλαξε το νόμο;

Οι λέξεις πλέον έχουν χάσει τη σημασία τους και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν κάνει καν τον κόπο να χρησιμοποιήσει λογικοφανή επιχειρήματα, ή επιχειρήματα που να τον απαλλάσσουν από τις ευθύνες χωρίς να τον πλήττουν ταυτόχρονα. Έτσι, ταλανίζεται μεταξύ της επιλογής του να δείχνει ανυποψίαστος, αφελής και άσχετος, εν τέλει επικίνδυνος, αυτός ένας πρωθυπουργός και ταυτόχρονα πολιτικός προϊστάμενος της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και του να διαχέει την ευθύνη σε όλο το πολιτικό σύστημα, ισχυριζόμενος όχι ότι δεν υπήρξαν επιλήψιμες ενέργειες, αλλά ότι «αυτά τα κάνουν όλοι».

Στην πραγματικότητα η υπόθεση των υποκλοπών, η παρακολούθηση δυνάμει πολιτικού αρχηγού και δημοσιογράφων από τις εθνικές μυστικές υπηρεσίες η ευθύνη των οποίων βρίσκεται στον ίδιο τον πρωθυπουργό, είναι υπόθεση από εκείνες που η πολιτική ζωή «παγώνει» μέχρι να απομακρυνθούν αυτοί που βρέθηκαν να είναι εμπλεκόμενοι, εν προκειμένω και ο πρωθυπουργός, και από εκεί και πέρα προχωρά η διερεύνησή της από τα ενδεδειγμένα όργανα. Εδώ αποδείχτηκε βέβαια ότι δεν έχουμε αυτοματοποιημένες και στεγανοποιημένες διαδικασίες θεσμικού ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας από τη νομοθετική αλλά αντιθέτως, η εκτελεστική εξουσία ορίζει και αυτό το παιχνίδι, απαλλάσσοντας ουσιαστικά τον εαυτό της. Η παραίτηση του πρωθυπουργού ήταν στοιχείο απαραίτητο για την διαλεύκανση της υπόθεσης, σε πολιτικό – επικοινωνιακό επίπεδο δε, θα σηματοδοτούσε προς την κοινωνία ότι κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει εδώ, που δεν είναι δυνατόν να προσπεραστεί. Σημειωτέον, δε λέμε ότι αν υπήρχε παραίτηση πρωθυπουργού η υπόθεση θα είχε διαλευκανθεί, αλλά ήταν κομβικό ζήτημα θεσμικής τάξης.

Αυτό δεν συνέβη και η αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν το έθεσε για διάφορους λόγους. Η αξιωματική αντιπολίτευση παραπέμπει τη διαλεύκανση της υπόθεσης σε Προανακριτική που θα συστήσει μια άλλη, προοδευτική κυβέρνηση μετά τις εκλογές. Πέρα όμως από το επικοινωνιακό μήνυμα της αυτοπεποίθησης ότι επιστρέφει στην εξουσία που εμπεριέχει αυτή η δήλωση προθέσεων, η απόδοση δικαιοσύνης παραμένει μετέωρη. Διότι τι θα γίνει αν τελικώς δεν καταστεί εφικτό να σχηματιστεί μια προοδευτική κυβέρνηση;

Αξίζει να επαναλάβουμε δε ότι στις εκλογές κρίνεται η πολιτική της κυβέρνησης από τα διάφορα ακροατήρια, αλλά για μείζονα θεσμικά παραπτώματα που αγγίζουν ευθέως τη λειτουργία του πολιτεύματος, ο χώρος αποτίμησης δεν είναι οι εκλογές, αλλά οι περιφρουρημένες θεσμικές διαδικασίες ενός Κράτους Δικαίου.

Διαβάστε επίσης:

Η ζωή μας δεν είναι παιχνίδι με «κλέφτες κι αστυνόμους»!

Ο «παροξυσμός» της Τουρκίας κι εμείς

50 χρόνια ελεύθερης διακίνησης κοπανιστού αέρα στα ΑΕΙ…