Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό η αύξηση του ονομαστικού  κατώτατου μισθού, στο «αστρονομικό ποσοστό» της τάξεως του 5%. Η εξαγγελία αυτή είναι προσβλητική για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους σε ηλικία, καθώς τη στιγμή που από το μέγαρο Μαξίμου γίνονταν οι εξαγγελίες αυτές, ο λαός προσπαθούσε με «τα ρέστα» από το πετσοκομμένο εισόδημα να περάσει με αξιοπρέπεια τις γιορτινές μέρες.

Στην εξαγγελία του ο Κ. Μητσοτάκης είπε μία μεγάλη αλήθεια ότι «…η αύξηση που ανακοινώνουμε σήμερα, προφανώς και δεν καλύπτει τις ανάγκες των εργαζομένων…». Αυτή όμως είναι η κυνική ομολογία της κυβέρνησης της Ν.Δ σε συνέχεια αυτής του ΣΥΡΙΖΑ που μοιράζει προεκλογικά ψίχουλα, μαζί με τα κάθε ειδών pass, για να κατευνάσει και να εγκλωβίσει την λαϊκή δυσαρέσκεια, πάντα βέβαια στα όρια των αντοχών της καπιταλιστικής οικονομίας και για να μη θιγούν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Κοροϊδεύει, για παράδειγμα, τους εργαζόμενους, όταν προσπαθεί να εξαγοράσει τη δυσαρέσκεια τους με 40€ ενώ την ίδια στιγμή αρνείται να ξεπαγώσει τις τριετίες, κάτι που σημαίνει ότι ένας εργαζόμενος που μπήκε στην παραγωγή το 2012 θα έπαιρνε σήμερα μηνιαίο μισθό 1.000€ αντί για τα 751€, που τους καταδικάζει η κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει τη σοβαρή και μεγάλη ευθύνη που έχει για το αίσχος του κατώτατου μισθού. Ως κυβέρνηση, παρότι είχε δεσμευτεί πριν εκλεγεί για την κατάργηση του νόμου Βρούτση, για την διαπραγμάτευση των εργατικών με τις εργοδοτικές ενώσεις για τον κατώτατο και το βασικό μισθό, όχι απλά δεν κατάργησε τον νόμο αυτό αλλά τον επισφράγισε με τον περιβόητο νόμο Βρούτση – Αχτσιόγλου. Αυτό ο νόμος, μαζί με άλλους αντεργατικούς νόμους που υπονομεύουν τις συλλογικές συμβάσεις και κρατούν καθηλωμένους όλους τους μισθούς, θα είναι η βάση για την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης απ’ όποια κυβέρνηση θα προκύψει μετά τις εκλογές.

Και βέβαια είναι ανύπαρκτη αυτή η αύξηση του ονομαστικού κατώτατου μισθού όταν ο πληθωρισμός αυξάνεται συνεχώς, με την αύξηση στα βασικά αγαθά να υπολογίζεται για 35% το Γενάρη του 2023, όταν τα βασικά προϊόντα διατροφής το τελευταίο εξάμηνο έχουν συσσωρευμένη αύξηση κατά 60%, όταν τα ενοίκια και η λαϊκή στέγη αποτελούν το 50% του μισθού, όταν το κόστος ενέργειας γίνεται είδος πολυτελείας.

Μέσα στην εβδομάδα ο υπουργός εργασίας δήλωνε με περηφάνια ότι η «διαφορά στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα έχουν σημαντική διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια». Τα ίδια τα στοιχεία όμως του υπουργείου του αποδεικνύουν το αντίθετο, καθώς 1 στους 5 μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με μισθό ίσο ή πιο κάτω από τον κατώτερο μισθό, ενώ η ονομαστική αξία του μέσου μισθού ανέρχεται στο 5,28% σε σχέση με το 2021, την ίδια στιγμή που ο πληθωρισμός για το 2022 ήταν στο 9,3%. 

Τα στοιχεία του συστήματος «ΕΡΓΑΝΗ» είναι αποκαλυπτικά γκρεμίζοντας ακόμα ένα μύθο της κυβέρνησης και της Ε.Ε, μεταφράζοντας και με μαθηματικό τρόπο τι σημαίνει «ευκαιρίες στην αγορά εργασίας, με περισσότερες θέσεις εργασίας». Οι απολύσεις το πρώτο 9μηνο του 2022 ήταν 2.643.224, αριθμός που ξεπερνά και τον απόλυτο αριθμό εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Αυτός ο αριθμός μεταφράζεται στην ίδια την νεολαία με τρεις λέξεις: ανασφάλεια, ευελιξία, αδιέξοδο.

Το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια έφερε προτάσεις νόμου στη Βουλή με βάση τις διεκδικήσεις των εργαζομένων για αυξήσεις στους μισθούς, για ουσιαστική οικονομική στήριξη στο λαό, βρίσκοντας τοίχο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τα κόμματα αντιπολίτευσης. Το βασικότερο όμως είναι ότι τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ δίνουμε την μάχη μαζί με τον λαό, μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η κατάκτηση ουσιαστικών αυξήσεων μέσα από την υπογραφή κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων, μετά από αγώνες αποφασιστικούς και οργανωμένους είναι που δώσανε αισιοδοξία, έσπασαν την αναμονή που καλλιεργούν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοια παραδείγματα είναι η υπογραφή στον κλάδο των κατασκευών με αυξήσεις έως και 40 %, είναι η υπογραφή σύμβασης με εργασιακά δικαιώματα και αυξήσεις των εργαζομένων στην efood, στην Cosco, σε επιχειρήσεις στον τουρισμό και στο χρηματοπιστωτικό.

Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να διαλέξουν όλοι οι κλάδοι εργαζομένων και χώροι δουλειάς, σε συντονισμό και με σχέδιο κλιμάκωσης, συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από «σωτήρες», από τα διάφορα εκλογικά και κυβερνητικά σενάρια. Αυτό που χρειάζεται είναι να βγει στο προσκήνιο η ίδια η δύναμη της εργατικής τάξης με ισχυρό ΚΚΕ παντού, βάζοντας φωτιά σε όποια αντιλαϊκά σενάρια που είναι ήδη αποφασισμένα. Γιατί με ισχυρό ΚΚΕ και οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί ο λαός να δώσει νέα δυναμική στους αγώνες, να μετρήσει κατακτήσεις.

*Γράφει ο Αντώνης Κωσταδήμας, μέλος του Γραφείου του Κ.Σ της ΚΝΕ & του Τμήματος για την εργατική – συνδικαλιστική δουλειά της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε

Διαβάστε επίσης:

Και με το Σύνταγμα και με τον Κασιδιάρη!

Η τηλεόραση και το κοινό της

«Μητσοτάκης σε κατάσταση πολιορκίας»