Ελάχιστα μόλις εικοσιτετράωρα πριν το τραγικό δυστύχημα, είχε ανακοινωθεί η καταδίκη του Νίκου Παππά για απιστία.

Ελάχιστα μόλις εικοσιτετράωρα πριν τις εκλογές του 2019, η απερχόμενη κυβέρνηση άλλαξε τον ποινικό κώδικα επιδεικνύοντας θαυμαστή… διορατικότητα! Μεταξύ πολλών άλλων, η «παράβαση καθήκοντος» από ατιμωτικό κακούργημα έγινε πλημμέλημα.

Ελάχιστες ώρες πριν την καταδικαστική απόφαση σε βάρος του Νίκου Παππά, ο πρώτος που έσπευσε να ακυρώσει την καταδίκη, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, πρώην πρωθυπουργός της χώρας και νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτός που ζητά πολιτικές ευθύνες, δεν δέχεται να τις αναλάβει, όταν τον αφορούν. Μονά ζυγά κερδίζει. Σημειωτέον, η καταδίκη υπήρξε ομόφωνη, πράγμα σπανιότατο, και η ποινή που επιβλήθηκε, είναι η ανώτερη δυνατή που μπορεί να επιβληθεί για το συγκεκριμένο αδίκημα.

Σχεδόν αμέσως  μετά το τραγικό ατύχημα, η αντιπολίτευση ζητά να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες. Ελάχιστα εικοσιτετράωρα μετά, οι έρευνες φέρνουν στο φως ενδείξεις ότι πρόκειται για ένα δυστύχημα που καταδεικνύονται εκτός των άλλων και συντριπτικές ατομικές ευθύνες. Με θαυμαστά αντανακλαστικά, η αντιπολίτευση μιλά για δολοφονία, οργανώνονται πορείες, συλλαλητήρια νέων αλλά και μαθητών όπου κινητοποιούν δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα παιδιά -που έχουν πλήρη συνείδηση και κατασταλαγμένες απόψεις σχετικά με αυτό που δεν έχει αποφανθεί κανείς αρμόδιος ακόμα- και επικρατεί μια μαζική υστερία με κραυγές, κατάρες, οιμωγές. Μέσα σε όλα, κυρίαρχη είναι και η προσπάθεια συγκάλυψης ενός πραγματικού εγκλήματος αδιαφορίας, ανικανότητας και απύθμενου κυνισμού, αδιανόητων ψεμάτων από τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, που είναι η εκατόμβη των καμένων ψυχών στο Μάτι. Από το Μάτι κι έπειτα, το «σχέδιο» είναι ακόμα κι όταν πέφτει ένας ποδηλάτης στο δρόμο, να συμψηφίζεται με το Μάτι.

Από την πρώτη στιγμή του ατυχήματος, το πάνδημο αίτημα είναι να παραιτηθεί ο αρμόδιος υπουργός. Αίτημα που ικανοποιείται αμέσως, πριν καν διατυπωθεί. Όταν ικανοποιείται, πράγμα σπανιότατο για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας, αυτοί που ζητούσαν την παραίτηση, αποδεικνύεται ότι την ζητούσαν προσχηματικά και όχι για λόγους ουσίας ή ηθικής τάξεως. «Ήταν αυτονόητο», το απαξιώνουν αμέσως! Ενώ δεν ήταν: η Αριστερά, όσο ευαίσθητη είναι να ζητά τις παραιτήσεις των αντιπάλων της, τόσο αδιάφορη είναι όταν πρόκειται για τους δικούς της. Ο κατάδικος Νίκος Παππάς, για παράδειγμα, δεν παραιτήθηκε, και όχι μόνο δεν παραιτήθηκε και δεν διαγράφτηκε, αλλά έλαβε και την πλήρη στήριξη του Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα, στο τραγικό συμβάν, ο Αλέξης Τσίπρας τον πήρε μαζί του να επιθεωρήσουν την κατάσταση! Όχι, δεν ήταν αυτονόητη η παραίτηση του Καραμανλή όταν η ατιμωτική καταδίκη -με τον πιο αυστηρό και έντονο τρόπο- του Παππά έγινε τίτλος τιμής… 

Ο ΣΥΡΙΖΑ οικειοποιήθηκε τη μνήμη του Γρηγορόπουλου, ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού και την εξαργύρωσε με την εξουσία. Γιατί να μην επαναλάβει την δοκιμασμένη τακτική  εκ νέου με τις «ιδανικές» συνθήκες ενός τραγικού  ατυχήματος ζητώντας «ΔΗΚΕΟΣΕΙΝΙ» και «πολιτικές ευθύνες». Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα για τους επαναστάτες και όχι μόνο.

Για δεύτερη φορά επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί η διαχείριση του πένθους ως όχημα πολιτικού οφέλους: πράγματι, σε όποιον κλάδο του κράτους και να κοιτάξεις υπάρχουν ατέλειες. Δεν υπάρχει τέλειο κράτος ούτε κοινωνία χωρίς ατυχήματα. Για την ακρίβεια, μπορεί να… υπήρξε στην Σοβιετική Ένωση ή στο καθεστώς Τσαουσέσκου (που τα παλαιότερα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν δοσοληψίες) αλλά δυστυχώς, οι παράδεισοι κατέρρευσαν. Εκεί, ναι, δεν υπήρχαν ατυχήματα. Το διαβεβαίωνε και ο κραταιός Καρτερός, για αυτό και δεν υπήρξαν παραιτήσεις και δεν αναζητήθηκαν ευθύνες στο Τσερνομπίλ για παράδειγμα. Το Τσερνομπίλ ήταν ως γνωστόν, προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού. Αυτοί οι ευαίσθητοι ανθρωπιστές θρηνούν και κυρίως δεν αποδέχονται ατομικές ευθύνες. Για όλα φταίει το σύστημα (πράγμα που στην ουσία εξαερώνει τις ευθύνες) εκτός και αν εμείς είμαστε στο σύστημα οπότε φταίνε οι άλλοι και σαράντα παπαγάλοι.

Έκτος βέβαια από το πολιτικό σύστημα, φταίνε και οι ιδιωτικοποιήσεις. Δηλαδή όσον αφορά την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που την ιδιωτικοποίηση της την υπέγραψε κοψοχρονιά ο ίδιος ο Τσίπρας, οι ιδιωτικοποιήσεις ευθύνονται  για το ατύχημα, αλλά όχι ο Τσίπρας που είναι εναντίον των «φονικών» ιδιωτικοποιήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνά ότι …έχει κυβερνήσει!

Η επίκληση των πολιτικών ευθυνών (που πάντα υπάρχουν) στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι να καλυφτούν οι συντριπτικές ατομικές ευθύνες, το ανθρώπινο λάθος, οι συνδικαλιστικές αυθαιρεσίες, η συντεχνιακή «αλληλεγγύη» προκειμένου να δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία για την δεύτερη φορά Αριστερά… 

Διαβάστε επίσης:

«Δικαιοσύνη» και κοινό περί δικαίου αίσθημα

Πολιτικές εκτροπές και παρεκτροπές

Η έμφυλη βία καταπολεμάται μόνο με ολιστικό σχέδιο κατά των ανισοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών