«Ένας Υπουργός Μεταφορών με διαφορετικές απόψεις από τον Πρωθυπουργό του». Την εντός εισαγωγικών φράση είχε επιλέξει ο Θεόδωρος Πάγκαλος (γνωστός και για την αποστροφή «μαζί τα φάγαμε») για να τιτλοφορήσει ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου του «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη» (Εκδόσεις Πατάκη, 2010), αυτό στο οποίο περιγράφει τη θητεία του ως Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, θέση όπου τον είχε τοποθετήσει το 1994 ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Γράφει, λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος: «Άλλη θα ήταν, όμως, η απάντηση αν η ερώτηση [σε δημοσκόπηση που αφορούσε στην ανέγερση του αεροδρομίου των Σπάτων] ήταν: “Θέλετε ένα πολυτελές αεροδρόμιο που θα αξιοποιηθεί πλήρως ως επένδυση το 2020 ή μία προσωρινή λύση “Τανάγρας-Ελληνικού” που θα κοστίζει τα μισά λεφτά και με τα υπόλοιπα λεφτά τη δυνατότητα να πηγαίνεις σιδηροδρομικά στη Θεσσαλονίκη σε 2,5 ώρες;”. Αυτό βέβαια θα καταργούσε την αεροπορική σύνδεση Αθήνας-Θεσσαλονίκης ή εν πάσει περιπτώσει θα την έβαζε στο περιθώριο.

Tο Υπουργείο Μεταφορών είχε μία ιδιαιτερότητα που ίσως υπάρχει και σε άλλα Υπουργεία, αλλά εδώ είναι αδύνατο να μην την προσέξεις. Ένας Υπουργός χωρίς εξουσίες, περιορισμένος μέσα σε ένα άθλιο κτίριο κι ένα γραφείο ολίγων τετραγωνικών μέτρων γεμάτο ντουλάπια με αρχεία, με υπαλλήλους πολύ χαμηλού επιπέδου έπρεπε να ελέγχει -υποτίθεται- τους κολοσσούς που αποτελούσαν ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ, η Ο.Α. με διοικήσεις που εισέπρατταν άπειρα χρήματα, προσλάμβαναν εκατοντάδες συμβούλους και είχαν πολυτελή γραφεία που περιελάμβαναν μέσα τελευταίας τεχνολογίας.

Θυμάμαι όταν επισκέφθηκα στα γραφεία του τον τότε πρόεδρο του ΟΣΕ, Γιώργο Πέτσο [είχε διατελέσει και ο ίδιος, ανάμεσα σε άλλες υπουργικές θέσεις στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών, είχε πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης από τη 17 Νοέμβρη, καταδικάστηκε, το 1992, από το ειδικό δικαστήριο σε 10μηνη φυλάκιση με 3/ετή αναστολή, ενώ είχε εκλεγεί ανεξάρτητος Νομάρχης Πέλλας και είχε κατέβει υποψήφιος βουλευτής και με τη Νέα Δημοκρατία το 2004 και το 2007], είχα μείνει κατάπληκτος από τη μεγαλειώδη επίπλωση του ατέλειωτου σε έκταση γραφείου του καθώς και από το γεγονός ότι περιελάμβανε κι ένα μικρό διαμέρισμα, δηλαδή χώρο για να κοιμάται ο πρόεδρος και να κάνει τα ντους του. Θα μου πείτε τί σημασία έχουν όλα αυτά. Νομίζω ότι μέχρις ενός βαθμού καθορίζουν και την αλαζονεία όσων τοποθετούνται επικεφαλής τέτοιων οργανισμών. Πώς μετά να τους ελέγξει και να τους πειθαρχήσει ο ατυχής υπουργός Μεταφορών;».

Αντί άλλου σχολίου, στα ανωτέρω, με συντριβή για τα θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών και σεβασμό για τη μνήμη τους, θα σημειώσω απλώς πως στις Ηνωμένες Πολιτείες, πρόεδρος της Amtrack, δηλαδή του οργανισμού που είναι υπεύθυνος για το επιβατικό κομμάτι των σιδηροδρομικών μεταφορών (στις ΗΠΑ το σκέλος των εμπορευματικών αμαξοστοιχιών είναι ξεχωριστό), όταν συζητείτο η απελευθέρωση της συγκεκριμένης αγοράς και η αναγκαία ανάπτυξή της, καθώς επιβαλλόταν, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, η προσφορά εναλλακτικών του αεροπλάνου (που κυριαρχούσε στις ΗΠΑ) τρόπων επιβατικής μεταφοράς, ήταν ο γνωστός μας Μάικλ Δουκάκης.

Δηλαδή, για την προεδρεία του σιδηροδρομικού οργανισμού της Αμερικής είχε επιλεγεί κάποιος που το 1988 είχε την επάρκεια να φτάσει ένα βήμα πριν από την πιο απαιτητική θέση διοίκησης στον κόσμο, την προεδρεία των ΗΠΑ. Μολονότι τη σύγκριση με το ανάλογο τοπίο στην Ελλάδα, φροντίζει να την κάνει ο Θεόδωρος Πάγκαλος, εγώ κάπου θα διαφωνήσω μαζί του… Όχι, ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε μαζί πεθάναμε στις ράγες….

* Ο Xρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc,PhD, είναι ψυχίατρος – διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών, πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ και μέλος Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας

Διαβάστε επίσης:

Αντιπάθεια και συμπάθεια των ψηφοφόρων προς τα κόμματα ενόψει των εκλογών

Μήπως για μία φορά να κάνουν στην άκρη;

Πολιτικές ευθύνες για τους άλλους!