Μετά το τραγικό δυστύχημα, η χώρα ζει μιαν ακόμα τραγωδία ως συνέχεια της πρώτης. Όχι μόνο δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας αλλά αμέσως μετά σκύψαμε πάνω από τα πτώματα τους  να εκτιμήσουμε τι χάνουμε και τι κερδίζουμε, να πλιατσικολογήσουμε στην μνήμη τους σαν διπολικά κτήνη που αντιλαμβάνονται τα πάντα  μόνο ως άσπρο και μαύρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα πριν καν τελεστούν οι νεκρώσιμες ακολουθίες των θυμάτων, άρχισαν οι δημοσκοπήσεις με κεντρικό ενδιαφέρον τα κέρδη και τις ζημίες. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως αυτό αποτελεί φόρο τιμής στη μνήμη των θυμάτων. Οι χαμένες τους ζωές έγιναν δυστυχώς πολιτική αντιπαράθεση με πρόσχημα την βαθιά οδύνη. Αντίθετα, οι «πολιτικές ευθύνες» είχαν την τιμητική τους. Σαφώς υπάρχουν πολιτικές ευθύνες, ωστόσο, είναι καιρός να καταλάβουμε μια κι έξω ότι πολιτικές ευθύνες σημαίνει κοινωνικές ευθύνες. Το πολιτικό σύστημα φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της κοινωνίας μας, την υπογραφή καθενός από εμάς προσωπικά.  

Με ποιο ηθικό δικαίωμα είναι πολιτικώς ορθό ένας δημόσιος υπάλληλος που κατέλαβε δίχως προσόντα μια θέση μέσω κομματικών ή άλλων διασυνδέσεων, και που -επίσης λόγω αυτών των διασυνδέσεων- κατάφερε να υπηρετεί στον τόπο του, να ζητά πολιτικές ευθύνες ή να θεωρεί ότι αυτοί που κατέχουν κομβικές θέσεις στην δημόσια ασφάλεια είναι τα «μικρά ψάρια» υπονοώντας ότι αδικούνται κι από πάνω;

Δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό το πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία δίχως ατομική ευθύνη… Πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία όταν δεν γίνεται αποδεκτή η αξιολόγηση, ώστε να μην έχουμε αυτόν τον τραγέλαφο που αποκαλύφθηκε; Να βυσματώνουν έναν υπάλληλο εντελώς άπειρο κι απροετοίμαστο ο οποίος μετά από μια επαγγελματική σταδιοδρομία αλλ’ αντ’ άλλων, κατέληξε σταθμάρχης; Ποιοι ήταν εκείνοι που πλαστογράφησαν τις βάρδιες για να κάνουν Κούλουμα;  Ας είμαστε προς χάριν των νεκρών μας παιδιών ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η κοινωνία μας πάσχει στον τομέα της εκπαίδευσης, στην αξιολόγηση και στην ενσωμάτωση της τεχνολογίας. Αυτοί οι τομείς αν λειτουργούσαν στοιχειωδώς θα είχαμε αποφύγει πολλά και θα είχαμε επιτύχει περισσότερα. Άρα δεν φταίνε οι ιδιωτικοποιήσεις που και αυτές υπογράφηκαν από αυτούς που τώρα τις καταγγέλλουν.

Όσο για τις πολιτικές ευθύνες, πρέπει να αναληφθούν απ’ όλους με γενναιότητα, κάτι για το οποίο δεν φημίζεται το πολιτικό μας σύστημα. Αλλά και πάλι εδώ δεν παίζει κομβικό ρόλο η κοινωνία; Όταν ο Κ. Καραμανλής δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει με επάρκεια τις πυρκαγιές στην Ηλεία, δεν έχασε τις εκλογές. Ο λαός δεν του απέδωσε πολιτικές ευθύνες. Όταν ο Προκόπης Παυλόπουλος με χρεοκοπημένο κράτος φόρτωνε το δημόσιο με 600 χιλιάδες υποψήφιους κηφήνες, όχι μόνο επανεξελέγη, αλλά προτάθηκε λίγο αργότερα από την αντιμνημονιακή Ριζοσπαστική Αριστερά για Πρόεδρος της Δημοκρατίας – προφανώς για τις υπηρεσίες που προσέφερε στην Ελλάδα…  

Αργότερα, με την τραγωδία στο Μάτι, μια υπόθεση απόλυτης, αποδεδειγμένης και αδιαμφισβήτητης πολιτικής αλητείας όπου εμπαιζόταν η κοινωνία από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που ψευδολογούσε ασύστολα και εν γνώση του, κανείς δεν διαδήλωσε, κανείς δεν θρήνησε, σε κανέναν δεν αποδόθηκαν άμεσα πολιτικές ευθύνες…

Αλλά και πάλι όταν αποδίδονται πολιτικές ευθύνες με τελεσίδικες ανώτατες δικαστικές αποφάσεις, όπως η συντριπτική καταδίκη του Νίκου Παππά, όχι μόνο αμφισβητούνται αλλά και επιβραβεύονται οι καταδίκες με τίτλους τιμής και αντίστασης! Η υποκρισία και τα εγκλήματα είναι μεγάλα και σε αυτά η κοινωνία συμμετέχει με δικές της αποφάσεις.

Σήμερα, μετά το τραγικό αυτό συμβάν οφείλουμε πρώτον να αποφύγουμε τους συμψηφισμούς, να γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις για τις πολιτικές ευθύνες και κυρίως όλοι πρέπει να στρέψουμε επιτέλους την πλάτη μας στο παρελθόν αναζητώντας λύσεις, να διορθώνουμε, να γινόμαστε καλύτεροι. Αυτή πρέπει να είναι η θέληση της κοινωνίας. Ούτε οι κραυγές, ούτε οι κλαυσίγελοι των διαδηλώσεων, ούτε η ιταμή εκμετάλλευση των μαθητών που τους σέρνουν και τους χρησιμοποιούν ως άλλοθι των Παππάδων, των Πολάκηδων και των Παπαγγελόπουλων…

Διαβάστε επίσης:

Η κατάσταση του μεταναστευτικού στην Ελλάδα σήμερα

Αυτοί (στα media) τα ξέρουν όλα…

Ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε μαζί πεθάναμε…