Η εμφάνιση του νεοφασιστικού κινήματος της πολιτικής ορθότητας και η εξάπλωσή του στον δυτικό κόσμο ως μια νέα μορφή θρησκείας έχει ξεπεράσει τα όρια κάθε παραλογισμού και γελοιότητας, και έχει επιβάλει στην ουσία μια νέα απολυταρχία, η οποία χαρακτηρίζει ως κηρύγματα μίσους κάθε κριτική απόπειρα ή προβληματισμό πάνω σε κηρύγματα, αξίες ή συμπεριφορές.

Στην ουσία επιβάλλουν στην ανθρωπότητα έναν νέο index απαγορευμένων συμπεριφορών, σκέψεων και αμφισβητήσεων, όπου δεν είναι αποδεκτή καμία απόκλιση…

«Από πού και ώς πού είναι γλώσσα μίσους η επιχειρηματολογία εναντίον ενός θρησκευτικού δόγματος που κηρύσσει απροκάλυπτα την εξόντωση των αντιπάλων του, την υποταγή του ανθρώπου σε κάποιες άνωθεν διδασκαλίες που απορρίπτουν τις αξίες της λαϊκής κυριαρχίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δυνατότητας του καθενός να αλλάξει με αποφάσεις του τα πάντα για την κοινωνική και την οικονομική του ζωή; Αυτά όμως τα αυτονόητα, τα απαγορεύει το Ισλάμ. Η επισήμανσή τους και η προειδοποίηση για τους κινδύνους που εγκυμονούνται, αποκαλούνται από την πολιτική ορθότητα Ισλαμοφοβία».

Ανδρέας Ανδριανόπουλος, «Το Ισλάμ του μέλλοντός μας», εκδ. Αρμός, σελ. 31-32.

Το ιδεολογικό «πλεονέκτημα»

Εντυπωσιακό παραμένει το γεγονός ότι τα κηρύγματα μίσους των πιστών του ισλάμ δεν ευαισθητοποιούν τον θαυμαστό κόσμο της πολιτικής ορθότητας. Επιπλέον, πίσω από όλον αυτό τον παραλογισμό κρύβεται μια ακόμα επικίνδυνη αντίληψη, ότι οι χώρες του Ισλάμ έχουν υποφέρει από την επιθετικότητα της Δύσης μέσω των Σταυροφόρων και κατόπιν των ιμπεριαλιστών κ.τ.λ. Το πόσο είναι αλήθεια αυτό, επιχειρούμε να αναλύσουμε.

Σύμφωνα με τη συντριπτική πλειονότητα των ιστορικών, οι Σταυροφορίες που συχνά – πυκνά επικαλούνται οι ισλαμιστές δεν απασχόλησαν ποτέ τον αραβικό κόσμο. Αντίθετα, η ιστορική τους μνήμη χαρακτηρίζεται από την αυταρέσκεια του νικητή εκείνης της μεσαιωνικής περιόδου. Από την άλλη, σήμερα η αναφορά στις Σταυροφορίες και τους Σταυροφόρους έχει καθιερωθεί ως συνώνυμη του δυτικού εισβολέα και κατακτητή.

Οι Σταυροφορίες, λοιπόν, σε αντίθεση με τον αραβικό κόσμο, που αδιαφορούσε παντελώς, απασχόλησαν ιδιαίτερα τη δυτική ιστοριογραφία και κίνησαν το γενικότερο ενδιαφέρον, όπως αυτό αποτυπώθηκε στην τέχνη και τη λογοτεχνία. Το πώς και πότε ο αραβικός κόσμος άλλαξε οπτική για τις Σταυροφορίες έχει επίσης τρομερό ενδιαφέρον.

Σαν από ειρωνεία, η ενεργοποίηση του ενδιαφέροντος των Αράβων για τους Σταυροφόρους οφείλεται στους Ευρωπαίους ιστορικούς της μαρξιστικής σχολής κατά βάση. Τότε ο αραβικός εθνικισμός, που άρχισε να εκδηλώνεται στη διάρκεια του 20ού αιώνα, «κληρονόμησε» ετοιμοπαράδοτη τη δυτική ερμηνεία των Σταυροφοριών ως απεχθών αποικιοκρατικών επιχειρήσεων.

Με αυτήν την european made ιστορική μνήμη, όλα τα κινήματα ανεξαρτησίας των αραβικών χωρών καθιέρωσαν ως εθνικό τους σύμβολο τον «αετό του Σαλαντίν» με όλα όσα αφύπνιζαν το μουσουλμανικό μίσος ενάντια στους «αποικιοκράτες Σταυροφόρους». Το αφήγημα είχε στηθεί και μάλιστα με την υπογραφή και αποδοχή της «προοδευτικής» Δύσης.

Τον Σαλαντίν ως σύμβολο νίκης εναντίον των άπιστων αποικιοκρατών υιοθέτησαν με θέρμη όλα τα εθνικιστικά αραβικά κινήματα, τα οποία στο πρόσωπό του αναγνώριζαν το σύμβολο της σύγχρονης αντίστασης ενάντια στους ιμπεριαλιστές Ευρωπαίους αποικιοκράτες.

Η αντίληψη αυτή επεκτάθηκε και μέσω του κοσμικού παναραβισμού των Μπααθιστών από τη δεκαετία του 1970 που εξαπλώθηκε ο ισλαμιστικός φονταμενταλισμός, ο οποίος με τη δυτική επιχειρηματολογία ως όπλο, στόχευε συστηματικά το σύνολο του δυτικού αποικιοκρατικού – ιμπεριαλιστικού κόσμου.

Ταυτόχρονα οι ισλαμιστές είχαν εξασφαλίσει και την ιδεολογική κατανόηση της ανεκτικής πλην «άπιστης και διεφθαρμένης Δύσης». Το αντιδυτικό αφήγημα είχε στηθεί και έγινε ευρέως αποδεκτό από τις ευρωπαϊκές προοδευτικές κυρίως δυνάμεις. Η λέξη Σταυροφόρος από την αδιαφορία που προξενούσε στον αραβικό κόσμο σήμερα έχει καθιερωθεί ως συνώνυμη του δυτικού εισβολέα.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η συστηματική αναφορά στις Σταυροφορίες εκ μέρους των ισλαμιστών, οι οποίοι χρησιμοποιούν αριστοτεχνικά τα δυτικά επιχειρήματα και την ορολογία για να κατηγορήσουν πρόθυμα τη φιλόξενη και ανεκτική Δύση και τις χώρες στις οποίες έχουν καταλύσει ως μετανάστες ή μόνιμοι κάτοικοι.

Έτσι, ακούς συχνά πυκνά για φανατικούς ρατσιστές και φοβικούς νεοσταυροφόρους. Η ρητορική αυτή μάλιστα δημιουργεί στις δυτικές κοινωνίες έναν προβληματισμό ίσως και πιθανές ενοχές, όπως τις εκδήλωσε προκλητικά (και υπόπτως…) ο πρόεδρος της FIFA στο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου στο Κατάρ.

Η εμπέδωση αυτής της αντιπαλότητας σε σχέση με τις Σταυροφορίες, όπου οι ισλαμιστές εφηύραν έναν ιστορικό εχθρό, κορυφώθηκε κυρίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όταν ο πρόεδρος Μπους ο νεότερος στην ουσία υιοθέτησε ανεπίγνωστα την ισλαμική άποψη για τις Σταυροφορίες, κηρύσσοντας μια νέα Σταυροφορία εναντίον του Ισλάμ την ίδια στιγμή που η Αλ Κάιντα είχε κάνει την πρώτη της εμφάνιση ως το «Παγκόσμιο Ισλαμικό Μέτωπο Αγώνα εναντίον των Εβραίων και των Σταυροφόρων».

Έτσι, έχουμε από τη μία μεριά τον απόλυτο φασισμό της πολιτικής ορθότητας, την ιστορική άγνοια σχετικά με την εργαλειοποίηση από τη μεριά του Ισλάμ κυρίως μέσω των κυρίαρχων μαρξιστικών θεωριών που διακινούνταν στη Δύση τον 20ό αιώνα σχετικά με τις Σταυροφορίες και τους Σταυροφόρους, τη λάθος ανάγνωση της εξάπλωσης του ισλάμ μέσω της μετανάστευσης, και από την άλλη την άγνοιά μας σχετικά με την ισλαμική θρησκεία.

Αντίθετα με ό,τι διακινείται, το ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία ειρήνης και αγάπης. Η ισλαμική πίστη συγκροτεί μια κοινότητα με βάση τη θεϊκή εξουσιοδότηση να διαδώσει σε ολόκληρο τον κόσμο τον αποκαλυπτικό της λόγο μέσω του «ιερού πολέμου». Τζιχάντ σημαίνει ο πόλεμος που γίνεται στο όνομα του Αλλάχ. «Μην επιδιώκετε την ειρήνη για να είστε κερδισμένοι» προτρέπει. Δεν λείπουν και οι παραινέσεις ώστε να «φονεύετε τους απίστους όπου κι αν τους βρίσκετε» ή σε μιαν άλλη βερσιόν «όταν συναντάτε τους απίστους, κτυπάτε και σφάζετέ τους».

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που το Ισλάμ καθιερώθηκε, άρχισαν οι εξοντωτικοί πόλεμοι που σκοπό είχαν την επέκτασή του. Η οικοδόμηση του Ισλάμ έγινε πάνω στα ερείπια των κατεκτημένων χωρών και πληρώθηκε με ποταμούς αίματος.

Να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι τότε δεν υπήρχαν μουσουλμανικές χώρες. Αυτές δημιουργήθηκαν με την πειθώ του ξίφους των πιστών του Προφήτη, ο οποίος δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Οι κατακτήσεις των Αράβων μετά τον θάνατο του Μωάμεθ το 632 μ.Χ. άλλαξαν μια για πάντα τη μορφή του κόσμου.

Διαβάστε επίσης:

Ουκρανία: Θα τελειώσει φέτος ο πόλεμος;

Στρατιωτική σινο-ρωσική συνεργασία: Στόχος της Μόσχας η αύξηση της διαλειτουργικότητας με τα αμυντικά συστήματα του Πεκίνου

Τέμπη: Τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για τα δικά του πεπραγμένα