Γιατί ΚΚΕ λοιπόν; Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απάντηση ακολουθώντας την επιστημονική μεθοδολογία και τον ορθό λόγο.

Θα αρχίσουμε από την αντικειμενική πραγματικότητα ότι στην ελληνική κοινωνία σήμερα δε βρίσκονται όλοι οι άνθρωποι στο ίδιο επίπεδο διαβίωσης.

Υπάρχουν διαφορετικές τάξεις, που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τον τρόπο απόκτησης του εισοδήματός τους. Αυτό βέβαια δεν είναι προφανώς ελληνικό φαινόμενο, ίσα ίσα είναι κομβικό χαρακτηριστικό της συντριπτικής πλειονότητας των κοινωνιών εδώ και χιλιάδες χρόνια (όποιος/α έχει όρεξη μπορεί να ψάξει στο διαδίκτυο για το πώς και γιατί δημιουργήθηκαν οι πρώτες ταξικές κοινωνίες στο τέλος της νεολιθικής εποχής).

Υπάρχει λοιπόν σήμερα στην Ελλάδα η τάξη όσων δεν διαθέτουν άλλο τρόπο εισοδήματος εκτός από την ίδια την εργατική τους δύναμη, δηλαδή η τάξη των εργαζομένων (θα μπορούσα να την πω πιο σωστά εργατική τάξη, αλλά η «ξύλινη γλώσσα» μπορεί να τρομάξει κάποιους και να χαθεί η ουσία). Από την άλλη υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα η τάξη όσων έχουν δικές τους μεγάλες επιχειρήσεις, εργοστάσια, εταιρείες, τράπεζες, ΜΜΕ, πλοία, μεγάλα αγροκτήματα, μεγάλη ιδιοκτησία κλπ, και που ως επί το πλείστον έχουν άλλους/ες να εργάζονται γι’ αυτούς. Και βέβαια υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα και ένα πλήθος μεσαίων στρωμάτων, όπου έχουν τη δική τους μικρή ατομική ή οικογενειακή επιχείρηση, το χωράφι τους, το γραφείο τους, οι οποίοι με προσωπική εργασία και μόχθο προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα.

Ο καθένας και η κάθε μία καταλαβαίνουν ότι όλοι οι παραπάνω δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα. Ο υπάλληλος ενός σούπερ μάρκετ δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τον ιδιοκτήτη του σούπερ μάρκετ, ο υπάλληλος μιας τράπεζας δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τον ιδιοκτήτη της τράπεζας, ο γιατρός μιας ιδιωτικής κλινικής δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τον ιδιοκτήτη της κλινικής κλπ. Υπάρχουν, λοιπόν, κόμματα που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πρώτων, και υπάρχουν και κόμματα που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των δεύτερων.

Ο αναγνώστης μπορεί να κάνει εδώ μια παύση και να σκεφτεί που ανήκει ο ίδιος. Αν είναι εργοστασιάρχης, καναλάρχης, τραπεζίτης κ.α. τότε η προφανής ορθολογική απάντηση είναι να στηρίξει ένα από τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου (ξέρω, λίγο ξύλινο αυτό, αλλά δεν έβρισκα υποκατάστατο), και βέβαια δεν έχει νόημα να διαβάσει το υπόλοιπο άρθρο. Αν όμως δεν είναι, τότε θα πρέπει να κινηθεί προς τα κόμματα που στηρίζουν τους εργαζόμενους (προσωπικά, επειδή δεν έχω εργοστάσιο, κανάλι, βαπόρια κλπ ακολουθώ αυτό το δρόμο).

Τα κόμματα που στηρίζουν την εργαζόμενη πλειοψηφία, και που για λόγους που πηγάζουν από τη Γαλλική Επανάσταση καλούνται «αριστερά», χωρίστηκαν ιστορικά, και διεθνώς και στην Ελλάδα, σε δύο ομάδες. Από τη μία έχουμε τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (σήμερα, στο πιο εύπεπτο τα λέμε «κεντροαριστερά»), το ΠΑΣΟΚ παλιότερα, τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, που έχουν ως κεντρική θέση τους ότι η αδικία της κοινωνίας δεν μπορεί να αλλάξει, και πρέπει να αρκεστούμε σε μικρές νίκες που θα κάνουν τη ζωή των εργαζομένων και του λαού πιο υποφερτή.

Από την άλλη έχουμε τα κομμουνιστικά κόμματα (στο πιο εύπεπτο, πάλι κομμουνιστικά λέγονται), όπου έχουν ως κεντρική θέση τους ότι όσες μικρές νίκες και να πετύχουν οι εργαζόμενοι/ες, αυτές θα είναι ανολοκλήρωτες, ασταθείς, και θα παρθούν πίσω με την πρώτη ευκαιρία, οπότε χρειάζεται να έρθουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ο ίδιος ο λαός, στην εξουσία, αλλάζοντας συνολικά τον κοινωνικοοικονομικό τρόπο οργάνωσης.

Ο αναγνώστης μπορεί να κάνει εδώ άλλη μια παύση και να αναλογιστεί τις κυβερνήσεις των τελευταίων 30 χρόνων, τόσο τις «δεξιές», όσο και τις «κεντροαριστερές» (οι μικρότεροι σε ηλικία ας τα δουν σε ντοκιμαντέρ!), και να σκεφτεί ποιες μικρές νίκες είδε, και κυρίως ποιες έχουν αντέξει στο χρόνο.

Αμέσως γίνεται εμφανές ότι τόσο η τελευταία Κυβέρνηση της ΝΔ όσο και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν έφεραν μικρές νίκες, αλλά οδήγησαν σε τεράστια υποχώρηση τα συμφέροντα των εργαζομένων. Και πέρα από τη δική μας ατομική εμπειρία, υπάρχει πλούσια διεθνής βιβλιογραφία, από φιλελεύθερους μάλιστα συγγραφείς, οι οποίοι παραφράζοντας το παλιό ρητό ισχυρίζονται ότι «δεν γίνεται κεντροαριστερή πολιτική σε μια χώρα» καθώς τόσο το πλαίσιο της ΕΕ όσο και η ίδια η σύγχρονη οικονομικοκοινωνική δομή δεν αφήνει καθόλου χώρο ούτε καν για μικρές «νίκες» από τα πάνω, όσο και να το ήθελαν οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις.

Δεν είναι μόνο ότι αρμενίζουν στραβά, είναι και ο γιαλός δομικά στραβός. Αυτό ισχύει και για κόμματα τύπου ΜΕΡΑ25, που ενώ χρησιμοποιούν ριζοσπαστική φρασεολογία, στον πυρήνα τους παραμένουν ατόφια σοσιαλδημοκρατικά, και στην πράξη προσκολλώνται στις κεντροαριστερές κυβερνήσεις.

Συνεπώς, καταλήγουμε ότι σήμερα στην Ελλάδα, μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειονότητας και των λαϊκών στρωμάτων μέχρι το τέλος. Γιατί μόνο το ΚΚΕ έχει τέτοιο σχέδιο και πρόγραμμα. Μακάρι να μπορούσαμε να βελτιώσουμε τον καπιταλισμό, αλλά δυστυχώς έχει αποδειχτεί πολλάκις ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Το να τον ανατρέψουμε όμως είναι αναπόφευκτο.

Το να βγει ισχυρό το ΚΚΕ από τις εκλογές, σημαίνει να βγει δυνατός ο λαός και το κίνημά του, ώστε να μπορούμε να παρεμποδίσουμε και να ακυρώσουμε στην πράξη τα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό θα οδηγήσει καταρχήν στην ανακούφιση όλων μας, αλλά κυρίως μέσα από τον σκληρό καθημερινό αγώνα με τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές και όχι θεατές, θα οδηγήσει στο να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές και ανατροπές.

Γιατί το εργατικό και λαϊκό κίνημα μπορεί και καλύτερα από το να περιορίζεται σε πολιτικούς στόχους και συνθήματα, που φτάνουν ως την εναλλαγή κυβερνήσεων με αμετακίνητη την πραγματική εξουσία του κεφαλαίου.

Επομένως: Αν είσαι εργαζόμενος/η, φοιτητής/ρια, αυτοαπασχολούμενος/η, δεν έχει κανένα νόημα να ψηφίσεις κάτι άλλο εκτός από ΚΚΕ. Οτιδήποτε άλλο θα είναι μια χαμένη ψήφος. Όχι για κάποιο μυστήριο λόγο, όχι γιατί είναι λάθος τα άτομα, όχι γιατί είναι δύσκολη η διεθνής κατάσταση, αλλά γιατί έτσι είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. ΚΚΕ λοιπόν. Ασπίδα για το σήμερα, ελπίδα για το αύριο!

*Ο Μάνος Σαριδάκης, είναι κύριος Ερευνητής Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών & υποψήφιος Βουλευτής στο Νότιο Τομέα Αθηνών με το ΚΚΕ

Διαβάστε επίσης:

Μια συγγνώμη που δεν γίνεται δεκτή

Βεγγαλικά και του χρόνου…

ΟΥΝΕΣΚΟ, παραιτήσου!