Η δυστοκία στην εκδήλωση υποψηφιοτήτων για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανής – το ίδιο και το κλίμα σύγκρουσης μεταξύ των στελεχών του, και όχι μόνο μεταξύ των τάσεων. Επ’ αυτών έχετε ήδη διαβάσει αναλυτικό ρεπορτάζ στις σελίδες 6-7 του σημερινού «Ποντικιού».

Όμως στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα στοιχήματα είναι πολύ περισσότερα – και ενδεχομένως σοβαρότερα – από τα πρόσωπα που εν τέλει θα αποφασίσουν να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν την ηγεσία του. Το πρώτο και κύριο είναι η φυσιογνωμία του, η οποία φυσικά θα σηματοδοτηθεί πολύ έντονα και από το πρόσωπο που θα αναλάβει κάποια στιγμή την προεδρία του κόμματος – ακόμη και αν αυτό θα επιδείξει όση συναίνεση και συνθετική διάθεση απαιτείται για να διατηρηθεί η ενότητα την επομένη της εσωκομματικής εκλογής.

Αν κάποιος επιχειρούσε να αποτιμήσει την παρουσία του Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε εύκολα να διαπιστώσει ότι – παρά την αριστερή κινηματική καταγωγή και το ανάλογο προφίλ του – ήταν ένα πρόσωπο που μπορούσε, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια την προεδρίας του, να «συνομιλεί» όχι μόνο με την παραδοσιακή Αριστερά, αλλά και με κοινωνικές ομάδες χωρίς έντονο ιδεολογικό πρόσημο.

Το στοιχείο αυτό ενίσχυσε τον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα και τη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια της χρεοκοπίας και της έντονης κοινωνικής κρίσης, να προσελκύει ψηφοφόρους που ουδεμία σχέση είχαν προηγουμένως με την Αριστερά – κεντροαριστεροί, κεντρώοι, κεντροδεξιοί αναζήτησαν, έστω και προσωρινά, σε αυτόν είτε στέγη και πολιτική έκφραση είτε, κυρίως, πολιτική εκπροσώπηση.

Ωστόσο η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας κυρίαρχο στοιχείο ήταν η αποκαλούμενη «ταξική μεροληψία» και η έντονα ιδεολογική αντιμετώπιση εθνικών θεμάτων και μεταναστευτικού, σταδιακά τον αποξένωσε από το εκτός Αριστεράς εκλογικό κοινό, το οποίο τώρα καλείται να προσεγγίσει εκ νέου υπό πολύ δυσκολότερους όρους και συνθήκες. Η πλήρης κυριαρχία της ΝΔ και του ίδιου του Μητσοτάκη στον χώρο του Κέντρου κάνει την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μοιάζει με άνοδο στον Γολγοθά.

Αυτό ακριβώς είναι το μέγιστο πρόβλημα του επόμενου – ή της επόμενης – προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το γεγονός ότι στις τελευταίες εκλογές έχασε σχεδόν προς κάθε κατεύθυνση δημιουργεί τον κίνδυνο όχι μόνο οριστικής απώλειας του πολυσυλλεκτικού χαρακτήρα του, αλλά και περαιτέρω συρρίκνωσης.

Με άλλα λόγια, η διαμόρφωση μιας νέας ταυτότητας και μιας πολιτικής πρότασης που θα αφορά μεγάλο εύρος κοινωνικών ομάδων και διαστρωματώσεων είναι ο μοναδικός όρος για να παραμείνει κόμμα εξουσίας.

Δεν το λες εύκολο…

Διαβάστε επίσης:

Ερντογάν και Σίσι δεν έγιναν… αδελφοί

Πυρά του «γαλάζιου» προέδρου της ΚΕΔΕ κατά της ΝΔ και Μπακογιάννη

Το «ευχαριστώ» του Σωκράτη Φάμελλου στον Αλέξη Τσίπρα