Η εικόνα και η ποιότητα της αντιπαράθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ πριν από τον πρώτο εσωκομματικό εκλογικό γύρο και – ακόμη χειρότερα – πριν από τον δεύτερο είναι τραγική: ένα γενικευμένο ξεκατίνιασμα, το οποίο ξεκίνησε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και επεκτάθηκε μεταξύ στελεχών, δημοσιογράφων προσκείμενων στον στενό και ευρύτερο χώρο και πάει λέγοντας.

Κενολογία, λάσπη και αθλιότητες εκτοξεύονται μαζικά και μετατρέπουν την τοξικότητα σε κύριο χαρακτηριστικό μιας αντιπαράθεσης που από τη φύση της (θα έπρεπε να) είναι αμιγώς πολιτική.

Αν δεν επρόκειτο για εκλογές με αντικείμενο την ανάδειξη νέας ηγεσίας στην αξιωματική αντιπολίτευση, θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ένα ριάλιτι τέταρτης κατηγορίας. Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ όσο πιστεύουν όλοι αυτοί που βγάζουν χολή με κάθε τους ανάσα.

Το μέλλον του δεύτερου σε μέγεθος κόμματος είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να πνίγεται στον βούρκο μιας αντιπαράθεσης χωρίς αρχές, ήθος και στοιχειώδη ποιότητα. Πιθανότατα δε υπονομεύει όλα τα κρίσιμα διακυβεύματα που αναπόφευκτα θα τεθούν στο τραπέζι από την Κυριακή το βράδυ. Ποια είναι αυτά;

● Πρώτον, η συνέχεια και η ενότητα του κόμματος. Ό,τι κι αν εξαγγέλλουν ο Κασσελάκης και η Αχτσιόγλου, ό,τι κι αν θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν, η απαραίτητη και απαράβατη προϋπόθεση είναι να υπάρχει κόμμα. Και μάλιστα κόμμα το οποίο θα λειτουργεί, θα παράγει πολιτική και θα πείθει ότι αποτελεί εναλλακτική στον (μέχρι στιγμής παντοδύναμο, μην το ξεχνάμε) Μητσοτάκη.

● Δεύτερον, ένα κόμμα στο οποίο θα υπάρχει η στοιχειώδης επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ των στελεχών, ώστε να εκπληρωθεί ο πρώτος στόχος της παραγωγής πολιτικής. Και η δημιουργία μιας συμπαγούς επικοινωνιακής ομάδας, η οποία θα είναι σε θέση να δίνει στην κοινωνία μια καθαρή εικόνα της πολιτικής και των θέσεων του κόμματος.

Κυρίως όμως ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να επικοινωνεί με το κοινωνικό Κέντρο, αφού, κακά τα ψέματα, χωρίς αυτό δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα ανάκαμψης. Μόνο που το Κέντρο έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κάποια εκ των οποίων δεν είναι ιδιαιτέρως συμβατά με τις ιδεολογικές σταθερές της αξιωματικής αντιπολίτευσης – κυρίως στα θέματα της ασφάλειας, της μετανάστευσης και της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής.

Κι εδώ προκύπτει το τρίτο διακύβευμα για τον ΣΥΡΙΖΑ: Είναι διατεθειμένος να πιάσει κάρβουνα με γυμνά χέρια ή θα αφήσει άλλη μια φορά την όποια δυσαρέσκεια για τη Ν.Δ. να γίνει τροφή για την Άκρα Δεξιά; Διότι ενδιαφέρουσα είναι η επικοινωνιακή φασαρία και η προσήλωση στα ιδεολογικά ευαγγέλια, αλλά η κοινωνία περνάει ένα πλήθος κρίσεων και προβλημάτων που θέλουν απαντήσεις.

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Εικόνα της στιγμής ή ολική επαναφορά;

Το επιτελικό κράτος και η φύση

Δίδυμοι Πύργοι και πολυ-κρίσεις, 22 χρόνια μετά. Ένας φοιτητής Ιατρικής έγραφε…