Πέρα από ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις, πέρα από το εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον Κασσελάκη και την εκλογή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να κάνει κάποιες παραδοχές. Φυσικά μπορεί να τις κάνει μόνο εάν έχει στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία, δεν εμφορείται από συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις και δεν έχει εντελώς ιδιοτελή συμφέροντα.

Με αυτές τις εξαιρέσεις λοιπόν:

Παραδοχή πρώτη:

Αν, όπως σωστά λέγεται, η αξία του ηττημένου δίνει αξία και στον νικητή, τότε η μη αξία του νικητή (όπως λένε οι αντίπαλοι οι Κασσελάκη για τον Κασσελάκη), φανταστείτε τι σημαίνει για την ανυπαρξία οποιασδήποτε αξίας του ηττημένου.

Κοινώς, εάν οι αμφισβητίες του Κασσελάκη έχασαν από τον «τίποτα» Κασσελάκη, υπολογίστε τι ακριβώς αξίζουν αυτοί που χάνουν από το «τίποτα». Όχι Μητσοτάκη δεν κερδίζουν, αλλά ούτε τάβλι με πιασμένη την παραμάνα.

Παραδοχή δεύτερη:

Αν τους χαρακτηρισμούς που απευθύνουν κάποιοι στον Κασσελάκη, τους απηύθυνε η άλλη πλευρά σε εκλεγμένο ή εκλεγμένη αρχηγό, αυτοί που βρίζουν σήμερα (Μπέπε Γκρίλο, Τραμπ κλπ) θα καλούσαν ως και τον… εισαγγελέα.

Παραδοχή τρίτη:

Μέσα σε λίγα 24ωρα εκδηλώθηκε τόσο μένος για τον Τσίπρα, που δικαίωσε όσους έλεγαν για υπονόμευση του Τσίπρα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι υπήρξε «υπονομευτικό» sms προς τον Τσίπρα, αλλά δεν χρειαζόταν να υπάρχει. Τόση μανία για τον άνθρωπο που πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον «άλλαξε», νόθευσε το «αριστερό στίγμα του», τον «μετέτρεψε σε αρχηγικό» κόμμα και κυρίως τον έκανε κυβέρνηση, ούτε στο Κράμερ εναντίον Κράμερ.

Παραδοχή τέταρτη:

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, τα ενεργά μέλη που ενδιαφέρονται και προσήλθαν στις κάλπες της Κυριακής, δηλαδή ο υπέρτατος κριτής που μπορεί να υπάρξει μέσα σε αυτές τις συνθήκες, εξέφρασε την άποψή του εκλέγοντας ένα νέο αρχηγό.

Ο Κασσελάκης δηλαδή έχει νωπή λαϊκή εντολή, την οποία έλαβε μετά την οδυνηρή ήττα στις εθνικές εκλογές και μέσα από μία διαδικασία και σε χρόνο που συμφώνησαν σχεδόν άπαντες.

Πήρε εντολή να αλλάξει πράγματα, να ανοίξει το κόμμα στην κοινωνία – προφανώς όχι όπως (δεν) γινόταν μέχρι τώρα – να φέρει νέες ιδέες και να εφαρμόσει το δικό του σχέδιο – όποιο κι αν είναι αυτό.

Καλώς ή κακώς αυτό κρίθηκε την περασμένη Κυριακή. Είτε κάποιοι θεωρούν ότι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι αριστερός και θα γίνει δεξιόχειρας, είτε θα χάσει το βαθύ κόκκινο και θα γίνει μπορντό, ginger ή πορτοκαλί, αυτή ήταν η ετυμηγορία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν πρέπει να έχουν και ιδιαίτερη εκτίμηση στα μέλη τους, όσοι επιτίθενται στο αποτέλεσμα της κάλπης.

Παραδοχή πέμπτη:

Μαζί με τον Κασσελάκη που έχει αυτή τη λαϊκή εντολή, στον ΣΥΡΙΖΑ κουμάντο (θέλει να) κάνει και ένας άλλος πόλος εξουσίας, η λεγόμενη «συλλογική ηγεσία», ήτοι η Πολιτική Γραμματεία (και η Κεντρική Επιτροπή, αλλά αυτή δεν συνεδριάζει συχνά).

Τι είναι η Πολιτική Γραμματεία;

Πρόκειται για το «συλλογικό όργανο» που εκλέχτηκε πολύ πριν τις εθνικές εκλογές, είχε την ευθύνη, μαζί με τον τότε πρόεδρο Τσίπρα, να οδηγήσει το κόμμα στις εθνικές εκλογές και αυτό που «κατάφερε» ήταν να φέρει μία εκλογική συντριβή, όμοια της οποίας δεν υπάρχει στα μεταπολιτευτικά χρονικά της χώρας για κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με δεδομένες τις 4 παραδοχές, ο ΣΥΡΙΖΑ ζει την εξής παραδοξότητα:

Η Πολιτική Γραμματεία που εκλέχτηκε προ της εκλογικής ήττας και φέρει βαριά ευθύνη για την εκλογική ήττα, εξακολουθεί να θεωρεί πως έχει ίσο ή και παραπάνω μερίδιο από τον προσφάτως πανηγυρικά εκλεγμένο πρόεδρο, στην καθοδήγηση του κόμματος και τη λήψη κρίσιμων και μη κρίσιμων αποφάσεων. ‘Η τουλάχιστον, αυτή την άποψη έχουν περίπου τα μισά μέλη της Πολιτικής Γραμματείας, κάτι κύριο λόγο όσοι δεν ήταν με τον Κασσελάκη.

Αυτό το συλλογικό όργανο, το μόνο που έπρεπε να κάνει αφού προσδιόρισε και επέβλεψε τη διαδικασία εκλογής προέδρου – κάποιος έπρεπε να το κάνει αυτό – ήταν να παραιτηθεί.

Να παραδεχτεί ότι ο ρόλος του τελείωσε. Κι ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτε άλλο πια.

Για ποιο λόγο;

Μα, για να αναλάβει τις ευθύνες του για την εκλογική ήττα, τη συντριβή της παράταξης και τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται ένας ολόκληρος πολιτικός και κοινωνικός χώρος.

Ο μόνος που παραιτήθηκε, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του για το κάζο των εκλογών ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Γενναία και καθαρά.

Και ο μόνος άλλος που παραιτήθηκε από την Πολιτική Γραμματεία, αναλαμβάνοντας το μερίδιο της ευθύνης του για την ήττα, αλλά κυρίως παραδεχόμενος ότι το συλλογικό αυτό όργανο δεν έχει καμία εξουσία και κανένα ρόλο να επιτελέσει πλέον, ήταν ο Χρήστος Σπίρτζης.

Ουδείς άλλος διανοήθηκε ή σκέφτηκε ότι η Πολιτική Γραμματεία φαντάζει πλέον στις νέες συνθήκες, – ως όργανο, δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα – σαν ένα πολιτικό και κομματικό ανέκδοτο, από τη στιγμή που έχει εκλεγεί πρόεδρος από τη βάση και άρα τα αποτυχημένα συλλογικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε να υφίστανται πλέον. 

Ο δρόμος της ανασυγκρότησης δεν είναι εύκολος.

Υπάρχει το καταστατικό.

Υπάρχουν οι υποχρεώσεις της αντιπολίτευσης και της άμεσης πολιτικής δράσης.

Υπάρχει κυρίως η βούληση του κόσμου για συμμετοχικές διαδικασίες.

Η λαϊκή βούληση επιβάλλει να εκλεγούν νέα συλλογικά όργανα που να μετουσιώνουν την εντολή των μελών σε πράξη και όχι να ανακυκλώνουν τους Illuminati του κόμματος.

Ειδικά από τη στιγμή που ένα κομμάτι από τα παλαιά συλλογικά όργανα έχει αποφασίσει να αντιστρατευτεί τον αρχηγό που επέλεξαν τα μέλη του κόμματος, με οποιοδήποτε μέσο – και όχι με εποικοδομητική κριτική – τότε ουσιαστικά πετάει στα σκουπίδια τη βούληση αυτή.

Το μοντέλο διεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, που ακολουθήθηκε επί Τσίπρα, με την ανοχή του Τσίπρα και τελικά σε βάρος του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, εάν επαναληφθεί και με Κασσελάκη, το μόνο που θα πετύχει είναι να καταστρέψει και τον Κασσελάκη και τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΥΓ: Καημό το έχω να ακούσω κάποιον να πει κάποτε «Γιώργο, χάσαμε»…

ΥΓ2: Η απομάκρυνση των Θεοχαρόπουλου, Καλπάκη δια ανακοινώσεων στον Τύπο και χωρίς προηγούμενη ενημέρωση των δύο στελχών ήταν φάουλ και καλό είναι να μην υπάρχουν τέτοιου είδους χειρισμοί.

Διαβάστε επίσης

Συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου – Τι θα συζητηθεί

ΣΥΡΙΖΑ: Το «όχι» της Έφης σε Κασσελάκη και το μπρα ντε φερ για το συνέδριο

Σε ετοιμότητα η κυβέρνηση για τις μεταναστευτικές ροές