Εκείνο το φθινόπωρο, όλα ήταν δύσκολα. Τη γνωστή υγρασία είχαν από ενωρίς διαδεχθεί καταιγίδες, στις καλοκαιριές η θάλασσα ξέβραζε φύκια ή γέμιζε μέδουσες, ο τουρισμός δεν έλεγε να κοπάσει, η δουλειά στο Γραφείο έτσι όπως εξελισσόταν δεν μου άρεσε και από μακριά φαινόταν να έρχεται ένα διαζύγιο, από εκείνα που σ’ τα λένε βελούδινα γιατί νομίζουν ότι θα πονέσεις λιγότερο.

Μέναμε σε ένα σπίτι στην παλιά πόλη γεμάτο πίνακες, δίσκους και βιβλία, ένα πιάνο για να ενοχλούμε σε ώρες κοινής ησυχίας, με γείτονες φίλους ιδιόρρυθμους και άκρως ενδιαφέροντες, αν μπορούσες να κρατήσεις τις αποστάσεις ασφαλείας.

Ακριβώς πάνω από εμάς έμενε ένα πολύ ερωτευμένο ζευγάρι που μοίραζε τις ημέρες στα δυο σπίτια του. Αυτός, συμμαθητής μου από το δημοτικό και πολύ φίλος, ήταν μανιώδης βιβλιόφιλος, αναγνώστης και εξαιρετικός συζητητής, έτοιμος πάντα στα γρήγορα, όταν σε συναντούσε στις σκάλες, να σου προτείνει να διαβάσεις κάτι. Αυτή μας συναγωνιζόταν στο πεδίο της ενόχλησης παίζοντας βιολί. Τις υπόλοιπες ώρες, όλους μαζί μας ενοχλούσαν οι μαθητές της Φιλαρμονικής, που σε αυτήν έβλεπαν τα πίσω παράθυρα, αλλάζαμε όμως δωμάτια, όχι πολύ συχνά γιατί τους είχαμε πια συνηθίσει.

Σε μια ξαφνική μπόρα το ταβάνι μας άρχισε να αποκτά κοιλιά, καθώς οι από πάνω που έλειπαν είχαν αφήσει ανοιχτά τα παράθυρα και το σπίτι είχε γίνει ενυδρείο έτοιμο να υποδεχθεί τα χρυσόψαρα. ΄Εντρομος τηλεφώνησα για να τους ειδοποιήσω, μήπως και σωθεί η κατάσταση, για να εισπράξω την απάντηση ότι έλειπαν σε ταξίδι κι αν ήθελα ας άνοιγα το σπίτι για να κλείσω τα παράθυρα, με τα δεύτερα κλειδιά που είχαν οι γονείς της. Είχα το αμάξι κοντά και (τι το ’θελα;) πήγα. ΄Ισα που πρόλαβα να επιστρέψω κινδυνεύοντας πολλές φορές, σε έναν πλημμυρισμένο παραλιακό δρόμο γεμάτο σταματημένα αυτοκίνητα. Κλείσαμε τα παράθυρα και μαζέψαμε τα πολλά νερά, βεβαίως μέσα στην γκρίνια, όχι γιατί θα μας ερχόταν το ταβάνι στο κεφάλι, αλλά γιατί κινδύνευαν οι πίνακες, τα βιβλία και το πιάνο.

Λίγες μέρες μετά, ο φίλος μου εμφανίστηκε στο Γραφείο για να με ευχαριστήσει φέρνοντας ένα βιβλίο. Ήταν μια από τις πρώτες εκδόσεις του «Vingt Mille Lieues sous les mers» του Jules Verne. Μου το άφησε αφού πρώτα μου υπέδειξε την αστοχία της μετάφρασης του ελληνικού τίτλου και βεβαίως τις αναφορές που γίνονται εκεί, τους συμβολισμούς και τις προεκτάσεις: Ο Nemo ως Οδυσσέας, η Κρητική Επανάσταση του 1866-69, η βρετανική καταπίεση των Ινδών, το πρώτο υποβρύχιο Ναυτίλος του Robert Fulton, και το γαλλικό Plongeur  της Έκθεσης του 1867, όλα διανθισμένα με υποθέσεις αν ο ίδιος ο Vern ζήλευε τον ωκεανογράφο Fontaine Maury-Corbin. Ομολογώ ότι με τόση ανάλυση δεν χρειάστηκε να το διαβάσω. Είναι όμως το μόνο βιβλίο που κράτησα από τη βιβλιοθήκη μιας άλλης ζωής.

*Ο Νίκος Κουρκουμέλης είναι συγγραφέας

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Οι προτάσεις της εβδομάδας

Βιβλιόφιλοι: Βιβλία με ένα ευρώ!

Bιβλίο: Το πρωτόλειο έργο ενός σπουδαίου συγγραφέα