Ρομά. Μια κοινότητα που στην Ελλάδα χρονολογείται από τον 15ο αιώνα και αποτελεί μία από τις παλαιότερες στην Ευρώπη. Σήμερα υπολογίζεται ότι στη χώρα μας συγκεντρώνει περίπου 200.000 άτομα.

Ρομά. Άνθρωποι κυνηγημένοι, με το υποτιμητικό στίγμα του ξένου, του γύφτου (ή, χειρότερα, του απατεώνα) να τους ακολουθεί σε κάθε τους βήμα.

Ρομά, τέλος, άνθρωποι που έχουν υποστεί στο παρελθόν γενοκτονίες μέχρι χιτλερικά στρατόπεδα και, παρά την πολιτογράφησή τους στην Ελλάδα το 1979, αντιμετωπίζουν μέχρι τώρα ρατσιστικές συμπεριφορές, γκετοποίηση και πολλές αδικίες.

Ωστόσο υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, που υποστηρίζεται από την αστυνομία, το δικαστικό σώμα, τα θύματα, τους κοινωνιολόγους κ.ά.

Στην παράσταση – ντοκιμαντέρ των Ανέστη Αζά – Πρόδρομου Τσινικόρη, όμως, ακούστηκε μόνο η φωνή των επιλεγμένων Ρομά, που λειτούργησαν ως ερασιτέχνες «ηθοποιοί» εκφράζοντας τις εμπειρίες τους. Και, δυστυχώς, έλειψαν οι απόψεις του αντίπαλου στρατοπέδου. Όπως έλειψε και η κατάθεση κάποιου εκπροσώπου της κοινωνίας τους, σαν εκείνους που συχνά εμπορεύονται αγροτικά προϊόντα ή τριγυρνούν στις γειτονιές μαζεύοντας πεταμένα σιδερικά και καθαρίζοντας αυλές και αποθήκες.

Έλλειψαν, επίσης, στοιχεία για τις παράνομες δραστηριότητές τους – ακόμα και το γεγονός ότι μια νέα κοπέλα πουλήθηκε ως βρέφος σε μπαλαμούς για να αποκτήσουν οι βιολογικοί γονείς της ένα αυτοκίνητο αντιμετωπίστηκε ανάλαφρα. Όσο για την αποτυχία των μέτρων που περιλαμβάνονται σε ευρωπαϊκά προγράμματα με στόχο την υγεία, την εκπαίδευση, την κατοικία και την εργασία τους, δεν έγινε καμία νύξη.

Κατ’ επέκταση, παρότι η παράσταση στηρίζεται σε μια ενδιαφέρουσα ιδέα, η υλοποίησή της ήταν ελλιπής και δεν έδωσε στον θεατή μια πλήρη εικόνα του θέματος για να το επεξεργαστεί. Ο Αβραάμ Γκουτζελούδης, που σπουδάζει ηθοποιός στο Εθνικό Θέατρο, η αγγράμματη εξηντάχρονη Αγγελική Ευαγγελοπούλου, η σαραντάχρονη Μέλπω Σαΐνη που ζει νομαδικά και ο Γιώργος Βιλανάκης που έχει ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, σίγουρα δεν αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινότητάς τους.

Γι’ αυτό κάποιοι θεώρησαν ότι συνιστούν μια μειονότητα που πραγματικά έχει υποφέρει, αλλά τελικά διαφοροποιείται από τους άλλους.

Οι ρυθμοί της παράστασης ήταν αργοί και οι αφηγήσεις δεν ήταν πάντα ενδιαφέρουσες. Ωστόσο υπήρχαν στιγμές με χιούμορ και συγκίνηση, ενώ οι περφόρμερ συντονίστηκαν απόλυτα και η μουσική που έπαιξε ζωντανά ο Γιώργος Δούσος (όπως και τα τραγούδια με κύρια ερμηνεύτρια την Αγγελική Ευαγγελοπούλου), διάνθισαν ευχάριστα το σκηνικό τοπίο.

Διαβάστε επίσης:

Mariah Carey: Αυτό είναι το αγαπημένο της χριστουγεννιάτικο τραγούδι (Videos)

Μια οικολογική ιστορία στο «Μικρό Γκλόρια»

«Φόνισσα»: Η επίσημη πρεμιέρα και το μήνυμα της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη για τον σεξισμό και την έμφυλη βία