Μέσα στις βροχερές μέρες του Νοέμβρη παρακολουθούμε τις καταιγιστικές διεργασίες κατακερματισμού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μόνο «φρένο» δεν έχουν, αλλά οδηγούν με ρυθμούς «τρελού φορτηγού» σε πολιτικό υποβιβασμό και πορεία αποσάθρωσης δομών και κοινωνικής αποδοχής.

Όσα αποτυπώνουν έστω συγκυριακά οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις είναι βαριές καμπάνες, που όμως δεν φαίνεται να «ακούγονται» στη νεοεκλεγμένη ηγεσία, η οποία προφανώς τις αντιμετωπίζει ως συμβάν «χρηματιστηριακής» καθόδου που θα… ξανανέβει, χωρίς να βλέπει ή να ακούει την έκταση και το βάθος των ομαδικών ή ατομικών αποχωρήσεων και κυρίως να μην αντιλαμβάνεται τη διάχυτη ανησυχία και προβληματισμό του κόσμου που ψήφισε, στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. πρόσφατα, αλλά και στις εσωκομματικές κάλπες τον Σεπτέμβρη, όπου νίκησε ο κ. Κασσελάκης.

Ορισμένοι φαίνεται μάλιστα να «ικανοποιούνται» με «εκτιμήσεις» για ελάχιστες τάχα «εκλογικές» απώλειες, χωρίς να προβληματίζονται για την πολιτική ποιότητα, το ειδικό βάρος, την προσφορά όσων «αποχαιρετούν», ενώ η αναγκαία πολιτική αντιπαράθεση / διάλογος δεν έχει γίνει μπροστά στην κοινωνία, τους ψηφοφόρους και τα μέλη του κόμματος. Οι αιτίες της προαναγγελθείσας αποσύνθεσης έρχονται από «μακριά» και η εκλογή του νέου προέδρου ήταν το «επιφαινόμενο» και όχι το «φαινόμενο» (όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου του κ. Κοντιάδη).

Άλλωστε ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης παραδέχτηκε στην εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ για το βιβλίο ότι μπόρεσε να εκλεγεί ακριβώς γιατί ήταν τέτοια η «λειτουργία» του… κόμματος. Στις δημοκρατικές εσωκομματικές κάλπες, όμως, η πλειοψηφία των περίπου 150.000 στήριξε τις ελπίδες της στον «νέο» και «άφθαρτο» Στέφανο (έναν από «μηχανής»… «Τσίπρα») για να ξαναδυναμώσει το κόμμα και όχι για να οδηγηθεί σε πολυκερματισμό. Οι ακραίες πολεμικές μετά την εκλογή του νέου προέδρου μπορούσαν να αντιμετωπιστούν πολιτικά και κομματικά με άλλους τρόπους και ρυθμούς και όχι με προσφυγή σε τηλεκαρατομήσεις, τηλεδιαγγέλματα για «δημοψηφίσματα» (ένας νεοεκλεγμένος έχει ανάγκη «επιδοκιμασίας», όταν μάλιστα η πλειοψηφία της Κ.Ε. τον στήριζε…), εμπρηστικές ατάκες στην Κ.Ε.

Βέβαια και η «τακτική» της αποχώρησης από την Κ.Ε. μπορεί να «εξυπηρέτησε» επικοινωνιακά και συγκυριακά, όμως δεν απαντούσε στα μείζονα πολιτικά επίδικα που εκκρεμούσαν μπροστά στα μέλη, τους φίλους, την κοινωνία. Η αποχώρηση της «Ομπρέλας» είχε προαναγγελθεί, όμως οι επόμενες αποχωρήσεις και το συνεχιζόμενο κλίμα βαθιάς κρίσης και διαρκούς αποδυνάμωσης μόνο «άνοδο» δεν προμηνύουν και κυρίως απογοητεύουν όσους προσβλέπουν σε μια δημοκρατική, προοδευτική, αριστερή, οικολογική πανστρατιά για μια άλλη πορεία στη χώρα μας, στην Ευρώπη.

Πολιτική στρατηγική, πολιτικό σχέδιο και ταυτότητα χωρίς πλατιά συζήτηση, αναζήτηση, αυτοέλεγχο και αυτοκριτική από όλους / όλες δεν διαμορφώνεται με συγκυρίες, προσωπικές επιθέσεις και ωμές «τεχνικές» εξουσιασμού, εξωθήσεων και «βεβιασμένων» ομαδοποιήσεων όταν μόνο «κοντόφθαλμοι» δεν βλέπουν να έρχεται η προαναγγελθείσα αποσύνθεση. Εκτός αν κάποιοι νομίζουν ότι με «προχειρότητες» και παλιές ή νέες αγκυλώσεις θα «ενθουσιαστεί» ο συμπολίτης μας που «πνίγεται» στα σημερινά προβλήματα και αδιέξοδα…

Διαβάστε επίσης:

Πολιτική ευθύνη Μητσοτάκη ο πληθωρισμός απληστίας και η κακοποίηση των καταναλωτών

Η ασύμμετρη περιφερειακή απειλή των Χούθι

Ακόμα κι ο Λαφαζάνης ήταν πιο έτοιμος από τον Τσακαλώτο – Τα «πρέπει», «νομίζω» και «θα δούμε»