Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου η Φλωρεντία γέμισε μπουμπούκια: συγκεντρώθηκαν οι αρχηγοί 14 ακροδεξιών, ευρωσκεπτικιστικών, ισλαμοφοβικών και εθνικιστικών κομμάτων από κράτη – μέλη της Ε.Ε. από τη σκληροπυρηνική ομάδα Ταυτότητα και Δημοκρατία (ΙD).

Με τον αέρα που έδωσε στα πανιά τους η νίκη του Γκέερτ Βίλντερς στις γενικές εκλογές της Ολλανδίας, ενώπιον 2.000 υποστηρικτών τους, που τους ακολούθησαν σε ένα κάστρο του 16ου αιώνα στην πρωτεύουσα της ιταλικής Αναγέννησης, διακήρυξαν ότι «μιαν άλλη Ευρώπη χωρίς σοσιαλιστές στην εξουσία είναι εφικτή και αναγκαία».

Η επιλογή της Φλωρεντίας δεν έγινε τυχαία – η πόλη έχει κεντροαριστερή παράδοση και η συγκέντρωση των πιο ακραίων κομμάτων της Ε.Ε. στην περιοχή ήταν μια επίδειξη δύναμης.

Τους υποδέχτηκε ο Ματέο Σαλβίνι της ιταλικής Λέγκας, που όρισε τον στόχο: να γίνει η ομάδα ID η τρίτη σε δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά το Λαϊκό Κόμμα και τους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες.

Σήμερα η ομάδα ID είναι η έκτη σε δύναμη, με 62 από τις 705 έδρες της Ευρωβουλής.

Το «μπλε κύμα» και οι στόχοι

Ο Σαλβίνι είπε πως η Ευρώπη ζει ένα «μπλε κύμα», αλλά έθεσε έναν ακόμα πιο φιλόδοξο στόχο: να σπάσει η συνεργασία μεταξύ των συντηρητικών του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών και των Φιλελεύθερων, με τη σύναψη νέων συμμαχιών της ομάδας ID με κόμματα που σήμερα εντάσσονται στο Λαϊκό Κόμμα και στους Ευρωπαίους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές (ECR). Η υπόσχεση στους ψηφοφόρους είναι η «απελευθέρωση από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών».

Κατονομάζοντας τους «εχθρούς» τους, αναφέρθηκαν στον Φρανς Τίμερμανς, που ηγήθηκε των προσπαθειών για την Πράσινη Συμφωνία στην Ε.Ε., στην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν και στον Ουγγροαμερικανό επιχειρηματία Τζορτζ Σόρος. Οι ομιλητές είχαν κοινή γραμμή στην κριτική τους για το Ισλάμ, το μεταναστευτικό και την πολιτική ορθότητα, αλλά εμφανίστηκαν διχασμένοι στο θέμα της Ουκρανίας.

Η επίδειξη δύναμης των ακροδεξιών – σε όλες τις εκφάνσεις τους – δεν μπορεί πλέον να θεωρείται απλώς μια «ηχηρή προειδοποίηση προς τις Βρυξέλλες». Δυστυχώς είναι η νέα πραγματικότητα, που για να δημιουργηθεί συνέβαλαν οι πάντες: τα συντηρητικά κόμματα, που για να μην χάσουν ψήφους και βλέποντας την τάση για το «μπλε κύμα» κινούνται δεξιότερα, οι κεντρώες δυνάμεις, που μετακινούνται προς τα δεξιά, και οι κεντροαριστεροί, που παρακολουθούν αμήχανοι τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού τοπίου.

Το αδειανό ευρωπαϊκό πουκάμισο

Είναι λοιπόν ήδη «πουκάμισο αδειανό» η Ευρώπη των λαών, των ελευθεριών, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης; Δυστυχώς ναι.

● Στη Γερμανία η συγκυβέρνηση Σοσιαλιστών και Πράσινων ακολουθεί περίπου τον βηματισμό του Όρμπαν στο μεταναστευτικό. Η Μέρκελ ήταν… σοσιαλίστρια σε σχέση με τον Σολτς.

● Στη Γαλλία του Μακρόν (και του Διαφωτισμού) απαγορεύονται οι φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις!

● Η Ουγγαρία του Όρμπαν παίζει ανοιχτά το παιχνίδι του Πούτιν.

● Στην Ιταλία κυβερνούν τα εγγόνια του Μουσολίνι με τους εθνικιστές της Λέγκας, με κοινή σημαία την αντιμεταναστευτική πολιτική.

Τα ακροδεξιά κόμματα κεφαλαιοποιούν πολιτικά την αντι-ισλαμική και αντι-μεταναστευτική ρητορική τους και μπαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή διεκδικώντας την εξουσία.

● Το πέτυχαν στην Ιταλία και στην Ολλανδία. Η νίκη του Βίλντερς μπορεί να είναι η κορυφή του παγόβουνου.

● Η Γαλλία, με την τεράστια συμβολή στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας, θα… καταληφθεί από τη Μαρίν Λεπέν στις ευρωεκλογές.

● Στη Γερμανία έρχονται δυναμικά οι ακροδεξιοί της AfD, η οποία έχει ενσωματώσει και νεοναζί.

● Οι «Σουηδοί Δημοκράτες» έχουν αρχίσει σταυροφορία για να γκρεμιστούν τα τζαμιά.

● Οι Ολλανδοί ομοϊδεάτες τους κέρδισαν τις εθνικές εκλογές και πηγαίνουν με αυτοπεποίθηση στις κάλπες για την Ευρωβουλή.

● Στην Πορτογαλία το ακροδεξιό Chega, που ιδρύθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, είδε τα ποσοστά του να ανεβαίνουν στο 13,5%.

Η έξυπνη στρατηγική

Για να τα καταφέρουν έριξαν τους τόνους σε ορισμένα θέματα, αλλά, όπως παρατηρεί ο Ζαν – Υβ Καμί, ειδικός αναλυτής σε θέματα των ακροδεξιών κινημάτων στην Ευρώπη, «η ρητορική τους ξεπερνά το θέμα της μετανάστευσης… είναι η αίσθηση της μάχης των πολιτισμών, η αίσθηση ότι υπάρχουν διαχωριστικά ανάμεσα στο Ισλάμ και τη Δύση».

Κι επίσης «είναι ένας φόβος που εκφράζεται στα δεξιά των συντηρητικών, ότι το Ισλάμ είναι αντίθετο με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής… και ότι η Ευρώπη χάνει τον έλεγχο των συνόρων της».

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα: Η δεξιά πτέρυγα των συντηρητικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη έχει επιβάλει τις θέσεις της ακόμα και σε ηγέτες που εμφανίζονται ως πεφωτισμένοι κεντροδεξιοί…

Ο ψηφοφόρος δεν έχει λόγο να ψηφίσει τους συντηρητικούς και εύκολα στρέφεται στις δυνάμεις που πρώτες και ξεκάθαρα εξέφρασαν ακραίες θέσεις: Οι μετανάστες δεν χωρούν στην Ευρώπη, το Ισλάμ δεν συνάδει με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, τα περί κλιματικής κρίσης είναι υπερβολές, για να ακολουθήσει το σκληρό ροκ με το θέμα των αμβλώσεων, τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών, τη σεξουαλική και έμφυλη ταυτότητα.

Στο υπόβαθρο αυτό καλλιεργήθηκε ο τραμπισμός στην Αμερική. Στο ίδιο περιβάλλον «δικαιώνονται» στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι νοσταλγοί του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Φράνκο, που ακολουθούν όμως πιο έξυπνες στρατηγικές – με πρώτη διδάξασα τη Μαρίν Λεπέν, την οποία ακολούθησε η Τζόρτζια Μελόνι.

Πολιτικοί κατώτεροι των περιστάσεων

Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα βιώσει την τέλεια καταιγίδα της Ακροδεξιάς στις προσεχείς εκλογές και οι Ευρωπαίοι ηγέτες σφυρίζουν αδιάφορα… Είναι εμφανής η αδυναμία τους να ελέγξουν την παράνομη μετανάστευση και αφήνουν τα βάρη στις χώρες πρώτης υποδοχής.

Είναι κάτι περισσότερο από οξύ το πρόβλημα του κόστους ζωής και όλοι ρίχνουν την ευθύνη στον… Πούτιν. Κι όταν ξέσπασε ο πόλεμος Ισραήλ – Χαμάς, έριξαν νερό στον μύλο των ισλαμοφοβικών κομμάτων με την απόλυτη ταύτιση της Ε.Ε. με το εβραϊκό κράτος, κάτι που τελικά πυροδοτεί τη ρητορική για τον πόλεμο των πολιτισμών.

Πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι τα οξύτατα προβλήματα από την παράνομη μετανάστευση, το κόστος ζωής, την ανασφάλεια λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία και τώρα τον πόλεμο στη Γάζα αποδεικνύονται παράγοντες που ευνοούν τα ακροδεξιά κόμματα.

Χωρίς να υπολογίσουμε την κόπωση από τις πολιτικές των παραδοσιακών κομμάτων, που στην επικείμενη σύνοδο κορυφής θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι δεν έρχονται νέες πολιτικές λιτότητας ούτε αυστηροποίηση του συστήματος υπολογισμού των εθνικών ελλειμμάτων.

Η Γερμανία, πιστή στην οικονομική ορθοδοξία του Σόιμπλε, πιέζει (αν και η ίδια έχει τεράστιο έλλειμμα) για να γίνουν πιο αυστηροί οι κανόνες για τη μείωση των ελλειμμάτων. Αυτό και μόνο δεν είναι αρκετό για να στραφούν πολλοί συντηρητικοί ψηφοφόροι δεξιότερα, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία που έχουν μεγάλα ελλείμματα;

Σε αυτό το ρευστό πολιτικό τοπίο η ευρωομάδα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που έχει ήδη χάσει το 30% της δύναμής της από το 2014, είναι βέβαιο ότι θα υποστεί νέες απώλειες. Διότι σε καμία χώρα της Ε.Ε. δεν υπάρχει κάποιο σοβαρό αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα να αρθρώσει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.

Οι σοσιαλδημοκράτες αποτελούν παρελθόν προ πολλού στις περισσότερες χώρες (χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις της Γαλλίας, της Σουηδίας και της Ιταλίας), ενώ τα κομμουνιστικά κόμματα αρκούνται σε διαχειρίσιμα μονοψήφια ποσοστά. Είναι προφανές ότι οι παραδοσιακές κεντροαριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις εμμένοντας στον φαντασιακό τους χώρο. Οι ευρωπαϊκές ελίτ παρακολουθούν με νευρικότητα το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται, βλέπουν με αμηχανία τη βέβαιη αποτύπωση του νέου συσχετισμού στις ευρωεκλογές και αναλώνονται σε σχέδια επί χάρτου, τα οποία το μόνο αποτέλεσμα που παράγουν είναι να γυρίζουν την πλάτη οι Ευρωπαίοι σε οτιδήποτε αναφέρεται στις θεμελιώδεις αξίες της ενωμένης Ευρώπης.

Διαβάστε επίσης:

Ο Μάριο Ντράγκι λέει «όχι» στην προεδρία της Κομισιόν – Στο κενό οι προσπάθειες του Μακρόν

Τρόμος στην Ευρώπη από επιστολή του Ισραήλ: Η Χαμάς ετοιμάζει επιθέσεις μέσα στις γιορτές

Βαγδάτη: Στόχος ρουκετών η πρεσβεία των ΗΠΑ στην Πράσινη Ζώνη