Μετά τις δραματικές εξελίξεις στην υγεία του αστυνομικού, σκέπτομαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν συνέβαιναν αντίστροφα. Το ίδιο γεγονός με άλλους πρωταγωνιστές. Ο αστυνομικός να κρατά την οβίδα, νόμιμα, καθώς σε αυτόν ανέθεσε η πολιτεία και οι νόμοι της δημοκρατίας την τήρηση των νόμων (μια σημαντική διαφορά που πρέπει να ληφθεί υπόψη), και να την ρίχνει αμυνόμενος (άλλη μια σημαντική διαφορά) εναντίον των διαδηλωτών. Και να συνέβαινε το απευκταίο: δηλαδή να τραυματιζόταν σοβαρά ένας νεαρός διαδηλωτής (ο οποίος εκ της θέσης του, είναι επιτιθέμενος εναντίον της έννομης τάξης). Με αυτά τα δεδομένα ως προϋπόθεση, το βεβαιότερο ήταν ότι θα προσθέταμε στο πάνθεον των «ηρώων» της Αριστεράς ακόμα έναν «ήρωα», θύμα της αστυνομικής βίας κ.λ.π. που έπεσε υπερασπιζόμενος (άραγε τι 😉 – ας πούμε το δικαίωμα στη διαμαρτυρία ή το δικαίωμα να σκοτώνει μπάτσους ατιμώρητα; Το τι θα επακολουθούσε, θαρρώ δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς.

Μια άλλη παράμετρος που σχετίζεται με τα περιστατικά βίας είναι η ατιμωρησία. Η τιμωρία δεν εξαλείφει το έγκλημα, το περιορίζει – και το περιορίζει δραστικά όταν εφαρμόζονται οι ποινές. Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό του Σύρου βιαστή (του δράκου των Εξαρχείων), ενός περιπλανώμενου μετανάστη ο οποίος δρούσε ανενόχλητος γνωρίζοντας τα κενά του ποινικού κώδικα και της γραφειοκρατικής απόδοσης δικαιοσύνης. Ένας φουκαράς αλητάκος μετανάστης χλεύαζε το δικαστικό μας σύστημα. Αυτό θαρρώ πως έπρεπε να μας προβληματίσει περισσότερο.

Ένα άλλο ζήτημα που αντιμετωπίζουμε είναι οι διάφορες ειδικής κατηγορίας ομάδες οι όποιες έχουν επιβάλει να ενεργούν – με την ανοχή του νομού – έκτος νομού. Χαρακτηριστικό περιστατικό την εποχή της πανδημίας και της εφαρμογής του lockdown, είναι η εμφάνιση ομάδων ρομά να διερωτώνται on camera πως θα κλέβουν αν υποχρεωθούν να μείνουν κλεισμένοι στους καταυλισμούς τους!

Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά όχι διδακτικά. Η κυριότερη αιτία αυτής της τεράστιας παρεξήγησης είναι ότι στην συλλογική μας αντίληψη περί δικαιοσύνης υπάρχει το «αλλά» (μπλα, μπλα, μπλα) και το ότι εμείς και οι δικοί μας έχουμε λόγο να εξαιρούμαστε του νόμου ο οποίος όμως πρέπει να εφαρμόζεται σε όλους τους άλλους! Για παράδειγμα, δέρνει ένας τραμπούκος μαθητής έναν συμμαθητή του και ο πατέρας του αντί να τον συνετίσει, δέρνει και τον πατέρα του θύματος.

Έτσι, το μικρό καλό παιδί συνεχίζει να δέρνει και σαν μεγάλος, καλός κατά βάθος άνθρωπος, τους συνανθρώπους του, την γυναίκα του, τα παιδιά του και ότι του κάτσει γιατί κανείς δεν τον έβαλε στη θέση του.

Είμαστε η κοινωνία όπου ζητάμε να μας συγχωρέσουν όταν είμαστε θύτες και η κοινωνία όπου ζητάμε να τιμωρηθούν οι θύτες όταν είμαστε θύματα… Αμ, δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι! Πριν καν αναγγελθούν τα μέτρα, τα απορρίπτουμε. Ανεξάρτητα αν είναι σωστά ή λάθος γιατί είμαστε η κοινωνία της απόρριψης, γιατί ποτέ δεν υπήρξαμε κοινωνία διάλογου και κριτικής σκέψης.

Γι’ αυτό ο Γρηγορόπουλος έγινε «σύμβολο» ενώ ο αστυνομικός θα μείνει ως …περιστατικό.

Διαβάστε επίσης:

Πυρά για υποκλίσεις, αυλικούς και τοξικότητα

Και ξαφνικά, χαθήκαμε στα πολύχρωμα τιμολόγια…

Το «ματσάκι» δεν γυρίζει έτσι – Οι ΠΑΕ και η κυβερνητική σούπα για την πάταξη της οπαδικής βίας