Όλος ο γνωστός εσμός έσπευσε το τελευταίο διήμερο να προτάξει τα διαδικτυακά του στήθη και το οπλοστάσιο του… πληκτρολογίου.

Για την υπεράσπιση, λέει, του εθνικού συμβόλου.

Της σημαίας.

Που την είδαν σε ροζ/κόκκινο χρώμα και ανατσουτσούριασαν.

Αναμενόμενο να πιάσει αμέσως δουλειά όλος ο συρφετός. Κάθε λογής.

Οι πατριδέμποροι, οι Ελλαδέμποροι, οι πατριδοκάπηλοι, οι “εθνοπώλες”.

Οι αυτόκλητοι υπερασπιστές τους έθνους, οι «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», οι «μπατριώτες», οι «μακενομάχοι», οι «τουρκοφάγοι», ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς.

Το «χαφιεδότσουρμο», αυτοί που (βαυκαλίζονται ότι) αποτελούν τον «εθνικό κορμό», που έλεγε και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Είναι… προσοδοφόρο το επάγγελμα του «μπατριώτη».

Φτιάχνονται καριέρες με κάτι τέτοια.

Μέχρι και αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος μπορεί να γίνει κάποιος πουλώντας «αγνό», «παρθένο» ελληνοχριστιανισμό. Ακόμα και να κάνει ό,τι θέλει ως και τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας!

Αλλά αυτά ήταν τα αναμενόμενα.

Κατά κύριο λόγο μία ακροδεξιά δράκα, που κάνει φασαρία με οτιδήποτε μπορεί να «πουλήσει» περί των «εθνικών».

Δεν αξίζει καν σοβαρή συζήτηση αυτό το σημείο.

Η σημαία είναι για τους Έλληνες, το κορυφαίο, αδιαπραγμάτευτο σύμβολο ελευθερίας. Και ελευθερία σημαίνει πρώτα και κύρια έκφρασης.

Αλλά εδώ η φασαρία στην πραγματικότητα δεν αφορούσε στη σημαία.

Για κάποιους ναι, ισχύει ότι επικράτησε το αφελές περί «βεβήλωσης» και «προσβολής».

Αλλά για τους πιο πονηρούς που έκαναν αυτή τη φασαρία, το θέμα ήταν άλλο. Ήταν το μήνυμα που εκπέμπεται από την τέχνη, η οποία μιλούσε μέσω της σημαίας για ένα κοινωνικό πρόβλημα, που προσλαμβάνει πλέον τερατώδεις διαστάσεις.

Και ανατρέπει καθεστηκυίες συμπεριφορές και ριζωμένες, άθλιες και επικίνδυνες νοοτροπίες.

Η ροζ σημαία ήταν το σύμβολο της διαμαρτυρίας για τη βία κατά των γυναικών.

Κατά της δολοφονίας γυναικών.

Κατά της υποτίμησης των γυναικών σε μία κοινωνία άρρωστα πατριαρχική, συντηρητική μέχρι τον απόπατο, «χριστιανική» ως την βαθιά απόρριψη της ισότητας των φύλων.

Η σημαία με το συμβολικό ροζ χρώμα του αίματος και του βασανισμού των γυναικών, ήταν το μήνυμα αποδοκιμασίας μίας φαλλοκρατικής κοινωνίας, που θέλει τη γυναίκα κτήμα.  

Κι όταν δεν την έχει, δολοφονεί.

Και βιάζει και δολοφονεί πλέον ασύστολα, ασυγκράτητα, τυφλά.

Από την Ελένη Τοπαλούδη και τη Γαρυφαλλιά έως την Καρολάιν μα και τόσες και τόσες περιπτώσεις που συγκλονίζουν.

Μέσα σε μία ιδιόμορφη, συλλογική ενίοτε, σιωπή και σε ένα κλίμα διάχυσης μίας ενοχής στις ίδιες τις γυναίκες, ώστε να αποδεχθούν την υποταγή τους.

Αυτό το μήνυμα δεν άντεξαν όσοι εξεγέρθηκαν κατά της ροζ σημαίας.

Όχι για την δήθεν προσβολή του συμβόλου.

Αλλά για τον συμβολισμό της συγκεκριμένης καλλιτεχνικής πράξης και έκφρασης.

Αυτοί που εξεγέρθηκαν είναι όσοι ερεθίζονται και αντιδρούν, μιλώντας υποτιμητικά για τα δικαιώματα του ατόμου και των μειονοτήτων. Των αδύναμων, των διαφορετικών, μα και των γυναικών.

Η ροζ σημαία πήγαινε κόντρα σε όσους πεισματικά αρνούνται τον όρο γυναικοκτονία και τη συνεπακόλουθη νομική εναρμόνιση στις σημερινές εφιαλτικές συνθήκες.

Πήγαινε ενάντια σε όσους υποβαθμίζουν κάθε έγκλημα, δικαιολογώντας το κράτος που δεν καταφέρνει να προστατέψει τις γυναίκες θύματα, ούτε καν στις πιο τρανταχτές περιπτώσεις, όπως αυτή της Σαλαμίνας πρόσφατα. 

Γι’ αυτό και έδωσαν αγώνα να την κατεβάσουν.

Καληνύχτα και καλή μας τύχη…

*Για τον θλιβερό υπουργό Εξωτερικών της χώρας, που έσπευσε να ταυτιστεί και να υποκλιθεί στην ακροδεξιά δεν περισσεύει ούτε δράμι κατανόησης, ή σεβασμού. Μόνο, κρίμα. 

Διαβάστε επίσης:

Ο Έλληνας Γενικός Πρόξενος στη Νέα Υόρκη για τη ροζ σημαία: «Η τέχνη είναι έκφραση, το έργο συνάδει με τη σύγχρονη Ελλάδα»

Πώς μια ροζ ελληνική σημαία προκάλεσε… ημικρανία στην κυβέρνηση και στο ΥΠΕΞ

Ροζ σημαία: «Το προξενείο δεν είναι ιδιωτική γκαλερί» απαντά ο Γεραπετρίτης για την υπόκλιση στην ακροδεξιά – «Γαλάζιο» άδειασμα από Ντόρα, Μενδώνη, Καιρίδη