Τόσο κατά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο Ερντογάν όσο και στη Διάσκεψη Κορυφής για τα Δυτικά Βαλκάνια ο Πρωθυπουργός έθεσε το πλαίσιο συνομιλιών της χώρας μας με την Τουρκία και την Αλβανία στη βάση των ευρωπαϊκών όρων και όχι στη διμερή σχέση μας με τις δύο γειτονικές χώρες.

Σε αντίθεση με τη γερμανική προσέγγιση, η Ελλάδα προβάλλει τις θεμελιώδεις αρχές της Ε.Ε. που διαμορφώνουν διεθνείς συσχετισμούς και εξασφαλίζουν τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά και των μελλοντικών Ευρωπαίων που θα εισέλθουν στην Ένωσή μας με την ολοκλήρωση της προβλεπόμενης διαδικασίας.

Μικρή σημασία έχει ο αριθμός των ενταξιακών κεφαλαίων (37×2 veto… κατά την άποψη πολιτικών και ακαδημαϊκών) που επιβάλλεται να συμφωνηθούν μεταξύ Ε.Ε. και του προσερχόμενου τρίτου κράτους. Κυρίαρχος καθοριστικός παράγων οριστικής εισδοχής του αιτούντος ένταξή στην Ε.Ε. είναι η πολιτική του προσήλωση στην ευρωπαϊκή προσαρμογή και η ετοιμότητά του να σεβασθεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο, που ενσωματώνει όλες τις αξίες και απαρέγκλιτες αρχές του Διεθνούς Δικαίου (Δίκαιο Θάλασσας, Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Μειονοτήτων, δικαιώματα παιδιών και γυναικών).

Έλλειμμα πολιτικής μνήμης

Η Γερμανία για μία φορά ακόμη σε μία κρίσιμη καμπή των ευρωατλαντικών προτεραιοτήτων επέλεξε να παραμερίσει θεμελιώδεις επιταγές των Ιδρυτικών Συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου προτάσσοντας τα εθνικά της συμφέροντα, λησμονώντας ότι η δική της ολοκλήρωση επιτεύχθηκε επειδή το σύνολο των κρατών – μελών συμπεριφέρθηκε με αλληλεγγύη τη στιγμή που οι ανάγκες το απαίτησαν, προκειμένου η Δυτική και η Ανατολική Γερμανία να επανενωθούν.

Το έλλειμμα πολιτικής μνήμης του Βερολίνου οδήγησε στο παρελθόν σημαντικούς Γερμανούς πολιτικούς σε μονομερείς επιβολές στα Βαλκάνια, με αποτέλεσμα η Βαλκανική να μετατραπεί για μία φορά ακόμη σε πεδίο ανταγωνισμών και εντάσεων, που μέχρι σήμερα ταλαιπωρούν τα κράτη της, αλλά και τη διεθνή σταθερότητα.

Συνεχίζοντας τις μονομερείς πολιτικές επιλογές της, η ενοποιημένη πλέον Γερμανία δημιούργησε μονοπωλιακές καταστάσεις στον τομέα της ενέργειας, αξιοποιώντας τη σχέση της με τη Ρωσία, παραμερίζοντας όμως επιδεικτικά τα πολιτικά, οικονομικά και αναπτυξιακά συμφέροντα της Ε.Ε., αλλά και των επιμέρους κρατών – μελών, επειδή μετά τη δεκαετία του ’90 το Βερολίνο ενδιαφερόταν μόνο για την αποκλειστική πρωτοκαθεδρία του.

Εγγύηση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν η ισότιμη συνεργασία Γαλλίας – Γερμανίας, που αποτελούσαν την ατμομηχανή υλοποίησης του ευρωπαϊκού οράματος. Όμως η Γερμανία, προφασιζόμενη ότι το σύνολο της Ε.Ε. δεν έχει δημοσιονομική πειθαρχία και δεν ακολουθεί το αναπτυξιακό μοντέλο γερμανικής κοπής, που αναδείκνυε το Βερολίνο ως μοναδική καθοδηγητική πρωτεύουσα στην Ευρώπη, ένιωσε ότι μπορούσε να αυτονομηθεί αφιστάμενη από το κοινοτικό συνολικό όφελος.

Η επιμονή στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο στη γερμανική ευρωπαϊκή προσέγγιση (Ordnung und Disziplin: τάξη και πειθαρχία) μέχρι τη στιγμή που το οικοδόμημα της γερμανικής επέκτασης άρχισε να κλονίζεται εξ αιτίας των ενεργειακών προβλημάτων, που προήλθαν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αλλά και από την οικονομική της αποσταθεροποίηση, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του τραπεζικού της συστήματος.

Νέα πραγματικότητα

Ο Γερμανός Καγκελάριος, αντιμέτωπος με τη νέα παγκόσμια πραγματικότητα, αξιολογεί ότι η Αλβανία, με παράλια στην Αδριατική, κοντά στη φιλική του Κροατία και τον σταθμό ανεφοδιασμού σε φυσικό αέριο, στο Κόσοβο και στη Βόρεια Μακεδονία, πεδία αξιόλογης πρόσβασης και επιρροής του Βερολίνου, επιδιώκει εγγύτητα με τη Μεσόγειο, μεταφορές και ενέργεια, που κυριαρχείται από ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία και την Ελλάδα – Κύπρο γέφυρα με την περιοχή ΜΕΝΑ.

Ο ηγέτης της Γερμανίας άγεται από τις εθνικές ανάγκες για επαφή με την Ανατολική Μεσόγειο και είναι πεπεισμένος ότι άμεσα επιβάλλεται να επιτευχθεί ο στόχος του, παραβιάζοντας ακόμη και τις θεμελιώδεις αρχές της Ενοποιημένης Ευρώπης.

Η πολιτική αγωνία της Γερμανίας εντείνεται επειδή διαπιστώνει ότι παραμένει απλησίαστος ο στόχος συμπερίληψης στα Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, ανεκπλήρωτο όνειρο των Γερμανών πολιτικών για να αισθανθούν ότι αποκαταστάθηκε η τάξη πραγμάτων μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, που δεν προκάλεσαν η δημοκρατική Γερμανία, αλλά η παράνοια του ναζισμού.

Το μήνυμα Μητσοτάκη

Η πολιτική που προώθησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο πλαίσιο της σημαντικής ευρωπαϊκής συζήτησης ξεπερνά κατά πολύ τις γερμανικές προσδοκίες για τα Δυτικά Βαλκάνια με αποτέλεσμα η συμπεριληπτική προσέγγιση της Ελλάδος να αποκαλύπτει θεσμικές δυσλειτουργίες στην Ε.Ε., που προκαλούνται από τις εθνοκεντρικές πολιτικές σημαντικών ιδρυτικών κρατών – μελών της Ε.Ε.

Όμως και πέρα από τα όρια της Ε.Ε. το μήνυμα του Έλληνα πρωθυπουργού είχε πολλούς αποδέκτες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προβάλλοντας τη συνεπή ελληνική εξωτερική πολιτική επέμεινε στην απόδοση σεβασμού στα μειονοτικά δικαιώματα και στην κυριαρχία των κρατών.

Με εμφανέστατες τοποθετήσεις, πολύ πριν από τη σύγκληση της Συνόδου Κορυφής για τα Δυτικά Βαλκάνια και το Μεταναστευτικό, η Ελλάδα τάσσεται υπέρ της διεύρυνσης προς τις χώρες της Βαλκανικής, που παραμένουν εκτός Ε.Ε., προτάσσοντας σχέδια ευρύτατης συνεργασίας για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, προκειμένου δοκιμαζόμενοι πολίτες τρίτων χωρών να εισέρχονται σε ασφαλές και νομικά οριοθετημένο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης κατανοούν με βραδύτητα οι εταίροι μας επειδή, πέραν των διεθνών αγκυλώσεων, διαπιστώνεται και ακαμψία απόψεων στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας.

Σε άλλες εποχές πολιτικές διαφοροποιήσεις και προβαλλόμενα εμπόδια που ανέστειλαν την εξωτερική μας πολιτική προκαλούσαν βαθύτατες πολώσεις, πολιτικό και κοινωνικό χάσμα που διαιρούσε τον ελληνικό λαό.

Η μεταπολιτευτική βραδεία αλλά μεθοδική συνολική πολιτική προσπάθεια και ωρίμανση των όρων κοινοβουλευτισμού φαίνεται ότι μάλλον αξιοποιεί τις διαφοροποιήσεις με μεγαλύτερη ανοχή, ακόμη και επί ιδεολογικών διαφορών. Ο διάλογος, κυρίως στο εσωτερικό των πολυσυλλεκτικών δημοκρατικών κομμάτων, και η αστική προσέγγιση της πολιτικής προσαρμόζονται στις απαιτήσεις μίας εξελισσόμενης ελληνικής κοινωνίας.

Εσωτερικοί τριγμοί

Οι διαφοροποιήσεις σημαντικών πολιτικών προσωπικοτήτων επί καθοριστικών ερωτημάτων, που απασχολούν την κοινωνία, προφανώς και φορτίζουν το πολιτικό κλίμα, αλλά διαπιστώνεται ότι τελικώς επικρατούν ρεαλιστικότερες αναλύσεις των προβλημάτων, όπως συμβαίνει στη δημοκρατία, με θετικό αποτέλεσμα είτε για τη διαμόρφωση των οριστικών πολιτικών αποφάσεων είτε για τη δημιουργία νέων πολιτικών προς όφελος της κοινωνίας και του πολιτικού διαλόγου. Η ψήφιση του προϋπολογισμού, με συντεταγμένη κυβερνητική πλειοψηφία, παραμέρισε επιφυλάξεις σε θέματα που μπορούν να συζητηθούν αμέσως μετά, αλλά σε ηπιότερο περιβάλλον.

Σε μία περίοδο διεθνούς πολιτικής και γεωστρατηγικής έντασης προφανώς η αντανάκλαση όλων των θεμάτων που ανακύπτουν και στο εσωτερικό της χώρας βαρύνει στην προώθηση της εξωτερικής πολιτικής. Όλοι οι χειρισμοί και οι διαφοροποιήσεις για την αντιμετώπιση ουσιαστικών προβλημάτων προσφέρουν προστιθέμενη πολιτική αξία όταν χαρακτηρίζονται από ποιότητα επιχειρημάτων και δυνατότητα πρόβλεψης των αποτελεσμάτων που θα προκύψουν από την εφαρμογή νομοθετημένων πολιτικών λύσεων.

Όσα προηγήθηκαν στο παρελθόν, αλλά και ό,τι δημιουργείται στο παρόν της εξέλιξης ενός κράτους ενισχύουν τις μελλοντικές πολιτικές, οικονομικές και διπλωματικές επιλογές του. Η πολιτική και γεωστρατηγική αναμέτρηση είναι συνεχής και αδιάκοπη. Οτιδήποτε δημοσιοποιείται σε σχέση με την εξωτερική μας πολιτική και τις αμυντικές επιλογές της χώρας (σχετικές προμήθειες, αδυναμίες για την επιχειρησιακή δυνατότητα των Όπλων και των Σωμάτων των Ενόπλων Δυνάμεων) εμπίπτει στη δημοκρατική διαφάνεια, αλλά καταγράφεται και από όλες τις διαπιστευμένες στη χώρα μας αρχές.

Η ψήφιση του προϋπολογισμού ανανέωσε την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση τόσο στην άσκηση της εθνικής αμυντικής πολιτικής όσο και στη διαρκή και συνεχή διπλωματική δραστηριοποίησή της.

Η αναμέτρηση που προκλήθηκε με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε ελληνική επιβεβαίωση στήριξης της ευρωατλαντικής στρατηγικής σε πολλά πεδία, τη στιγμή που οικονομία, ενέργεια, περιβάλλον, αλλά και μεταναστευτικό ζήτημα αποτελούν ανελαστικές συνισταμένες του διπλωματικού μέλλοντός μας.

Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Χώρες του Κόλπου και Βόρειος Αφρική προσδιορίζουν το πεδίο που αναπτύσσεται ή εξυφαίνεται σημαντικό μέρος της διεθνούς πραγματικότητας.

Οι συνεχώς αυξανόμενες εθνικές απαιτήσεις σίγουρα εφάπτονται παρομοίων ενδιαφερόντων γειτόνων, συμμάχων, εταίρων και φίλων. Η αλληλεξάρτηση των εθνικών συμφερόντων πολλών κρατών στην περιοχή μας δεν μπορεί να παραβλέπεται, επειδή πλέον όλα εξελίσσονται σε ευρύτερο πολιτικό περιβάλλον, που ξεπερνά τα σύνορα των χωρών.

Η διαπίστωση της αλληλεξάρτησης των κρατών δημιούργησε μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, πέραν των διεθνών οργανισμών, και τις περιφερειακές συνεργασίες. Η Ε.Ε. αποτελεί τη μακροβιότερη ολοκληρωμένη συνεργασία, η οποία όμως για να επιτύχει την οραματική της αποκορύφωση, πέραν της οικονομικής, νομισματικής και επιδιωκόμενης αμυντικής της ολοκλήρωσης, χρειάζεται πολιτικό σθένος και συνέπεια προς τις ιδρυτικές αρχές, που θεσμικά εκφράζονται διά της σταθερότητας των θεσμικών της οργάνων.

Η συνολική πολιτική που προκύπτει από τη συνεπή συνεργασία των μελών της Ε.Ε. παγιοποιεί αποτέλεσμα όταν τα κράτη – μέλη με επίδειξη της απαιτούμενης αλληλεγγύης επιβεβαιώνουν αμέσως την αποφασιστικότητά τους για απαρέγκλιτη υλοποίηση των ενδοκοινοτικών δεσμεύσεών τους.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεσμικά έχει αναλάβει τον σημαντικό ρόλο που εξασφαλίζει το μέλλον της Ε.Ε., και προφανώς στις μεγάλες συναντήσεις, όπως αυτές που αφορούν στα Δυτικά Βαλκάνια και στο Μεταναστευτικό, συσπειρώνει γύρω της όλα τα κράτη – μέλη, που συνδυάζουν την επιτυχία των εθνικών τους επιδιώξεων με την ουσιαστική προώθηση των κοινών ευρωπαϊκών συμφερόντων.

Διαβάστε επίσης:

«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τη Ρωσία να κερδίσει» τον πόλεμο στην Ουκρανία, λέει ο Μακρόν

Πράγα: Ο δράστης ίσως να σκότωσε πριν από μέρες έναν άνδρα κι ένα μωρό σε δάσος, λέει η αστυνομία

Πυροβολούσε όποιον κινούνταν ο μακελάρης της Πράγας – Νέο βίντεο ντοκουμέντο