Ευρηματικά, πρωτότυπα, δυναμικά και κάπως αυθάδικα. Τα κοστούμια στην φεμινιστική ταινία Poor Things αποτελούν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που έχει συζητηθεί περισσότερο φέτος.

Η σχεδιάστρια Χόλι Γουάντινγκτον είχε free pass να δημιουργήσει το όραμά της για τα κοστούμια για το «Poor Things», την αλλοπρόσαλλη κωμωδία του Γιώργου Λάνθιμου με πρωταγωνίστρια την Έμμα Στόουν.

«Το μόνο του αίτημα ήταν ότι δεν ήθελε τα κοστούμια να θυμίζουν δράμα εποχής – το σενάριο διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1880 – και δεν ήθελε επίσης να είναι απροκάλυπτα σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας», είπε η Γουάντινγκτον. Στην ταινία (την βραβευμένη με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας), η Στόουν είναι δημιούργημα ενός επιστήμονα και εξελίσσεται από μια ναΐφ παιδούλα σε μια σεξουαλικά και πολιτικά απελευθερωμένη γυναίκα.

Βασισμένος στο βραβευμένο μυθιστόρημα του Άλασντερ Γκρέυ που κυκλοφόρησε το 1992, το Poor things αφηγείται την ιστορία της Μπέλα Μπάξτερ, που αποτελεί ένα ιδιόμορφο δημιούργημα του αρχίατρου Γκόντουιν Μπάξτερ. Στο αρχικό στάδιο της πλοκής μαθαίνουμε ότι στην πραγματικότητα ο γιατρός βρήκε το άψυχο σώμα μιας εγκύου που είχε μόλις αυτοκτονήσει και μετεμφύτευσε τον εγκέφαλο του εμβρύου στο κρανίο της…

Κάπως έτσι, η Μπέλα με μυαλό μωρού σε σώμα γυναίκας προσπαθεί να πειραματιστεί με ότι συναντάει στον κόσμο: τους άντρες, τον χορό, τις απογοητεύσεις, τις χαρές, την ηδονή, το σεξ.

 «Είχαμε ένα βιβλίο με πατρόν από τη δεκαετία του 1890, το οποίο ο βοηθός μου το πήρε από έναν αντικέρ στην αγορά του Πορτομπέλο. Πρόκειται για μια πολύ σύντομη περίοδο της μόδας όπου υπήρχαν τεράστια μανίκια. Σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να είναι ακόμη μεγαλύτερα – πραγματικά τεράστια. Και ο Γιώργος συμφώνησε», λέει η Γουάντινγκτον.

Τα κοστούμια έχουν βαρύνοντα ρόλο στην ταινία. Δεν υπάρχουν απλά γιατί πρέπει να φοράει ρούχα η πρωταγωνίστρια, αλλά πλαισιώνουν το σύμπαν της και εξελίσσονται μαζί της. Την συνοδεύουν στις αλλαγές που βιώνει και δεν υπακούουν σε εποχές και ενδυματολογικούς κανόνες.

Τρεις βασικές «εποχές» ξεχωρίζουν στα ρούχα της.

Η Μπέλα στον κήπο του σπιτιού της

Στη συγκεκριμένη σκηνή, η Μπέλα είναι πολύ μικρό παιδί στον κήπο του σπιτιού της. Στην ταινία την ντύνει η κυρία Πριμ την οποία η Μπέλα βρίσκει εξαιρετικά ενοχλητική. Τα ρούχα δεν είναι βρεφικά αλλά στόχος της στιλίστριας ήταν να εφαρμόζουν με τέτοιον τρόπο ώστε να αναδεικνύουν την παιδικότητα της Μπέλα. Είναι σαν να έχει ντυθεί σε όνειρο με ρούχα άβολα, στενά και αταίριαστα.

---

Η Μπέλα και η Λισαβόνα

«Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οι παραγωγοί κανόνισαν να συναντήσω την Έμμα. Πήρα μαζί μου πολλά διαφορετικά δείγματα μανικιών – μεγάλα και μεσαίου μεγέθους. Πήρα επίσης πολλά διαφορετικά είδη εσωρούχων. Ήταν μια απόκλιση από τα παιδικά βρακάκια που φοράει στην αρχή της ταινίας. Στη Λισαβόνα είναι μεταξένια, ρευστά και σέξι. Ήθελα να βγει από το ξενοδοχείο φορώντας κάτι πραγματικά δυσαρμονικό. Και σκεφτόμουν εκείνη τη σκηνή στον «Ταξιτζή», όταν η Τζόντι Φόστερ βγαίνει στους δρόμους της Νέας Υόρκης με καυτά σορτς.

Οι μπότες είναι ένας μικρός φόρος τιμής στα φουτουριστικά σύνολα του Αντρέ Κουρέζ, στον διαστημικό μοντερνισμό μεταξύ ‘60s και ‘70s. Βασίζονται στην ιδέα ότι έχει τα δάχτυλα των ποδιών της ελεύθερα, επειδή είναι τόσο ανεξέλεγκτη – εκθέτει κάθε πτυχή της, συμπεριλαμβανομένων των ποδιών της. Τα χρυσά, κίτρινα και γαλάζια χρώματα είναι ένας συνδυασμός που θυμίζει πολλούς χαρακτήρες παραμυθιών – κάτι σαν μια Disney εκδοχή της Λισαβόνας, όλο παστέλ. Ήθελα τα ρούχα να αντανακλούν αυτήν τη χαρά και την αισιοδοξία» εξηγεί η Γουάντινγκτον.

---

Η Μπέλα νύφη

«Μου άρεσε η ιδέα του “κλουβιού”, με ζώνες από λεπτό μετάξι. Προκαλείται έτσι αυτή η αίσθηση εγκλωβισμού, αλλά συγχρόνως μπορείς  να δεις να διαγράφεται το σώμα της. Και επίσης αυτά τα φοβερά τεράστια μανίκια από τον αντικέρ στο Πορτομπέλο!…  Το μανίκι του νυφικού είναι περίπου ένα μέτρο σε όλο του το μήκος. Μοιάζει με μπαλόνι. Με το πέπλο δυσκολεύτηκα γιατί δεν ένιωθα ότι ήταν ακριβώς κατάλληλο για αυτόν τον χαρακτήρα. Αλλά μετά το πήγα στην Έμμα το πρωί της φωτογράφισης, κι εκείνη το πήρε και το τύλιξε γύρω από το πρόσωπό της. Μου αρέσει το γεγονός ότι είναι διάφανο και ελαφρύ και μεγάλο, και είναι επίσης το αγαπημένο της κοστούμι στην ταινία, επειδή το σώμα της ένιωθε ελεύθερο μέσα σε αυτό».

Διαβάστε επίσης:

«Εμείς σας τα είπαμε»: Μια μικρή ιστορία προφητικών περιβαλλοντικών posters

Όσκαρ: Τι στοιχήματα «ρίχνουν» για τις υποψηφιότητες οι κριτικοί των New York Times

Γιατί το Χόλυγουντ έχει εμμονή με το στερεότυπο «Απειλούμενος Άνδρας» vs «Γυναίκα Καριέρας»;