Προ πολλών ετών είχαμε επισημάνει, στο φιλόξενο ΠΟΝΤΙΚΙ, πως το Σοβιετικό πολιτικό μοντέλο εξακολουθεί να ζεί, στην Ελλάδα[i]. Θεωρούμε πως εξακολουθεί να επικρατεί: με τέτοιο τρόπο έχουν δομηθεί και λειτουργούν τα πολιτικά κόμματα, μέχρι σήμερα, καταπατώντας, ευθέως και ανερυθρίαστα, το πολίτευμα της χώρας.

Η Βουλή δεν λειτουργεί σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα. Τον κάθε προτεινόμενο νόμο -προτεινόμενο από υπουργούς, που επίσης καταπατούν την συνταγματική πρόβλεψη περί διάκρισης των Εξουσιών- υποχρεούνται να υπερψηφίσουν όλοι οι βουλευτές του κόμματός τους. Αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη, είτε διαγράφεται από το κόμμα, είτε παραιτείται. Γίνεται και πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. 

Όμως, η συνταγματική διάταξη είναι σαφέστατη: Άρθρο 60 παρ. 1: «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Άρθρο 61: «Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο, για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων». Αντ’ αυτών όμως, οι βουλευτές διαρκώς επαπειλούνται με διαγραφή και τα κόμματά τους, αλλά και ταυτόχρονα αποδέχονται την ακύρωσή τους, επιδιώκοντας να γίνουν υπουργοί. Επιδιώκουν δηλαδή να είναι ταυτοχρόνως μέλη της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής Εξουσίας, που είναι μία αντισυνταγματική πρακτική, που το κόμμα χρησιμοποιεί ως δέλεαρ για να τους δεσμεύσει και κατ’ ουσίαν ακυρώσει. Με άλλα λόγια, όλοι μαζί σε ένα πλέγμα φαυλότητας, που φαλκιδεύει το πολίτευμα της χώρας. 

Τα κόμματα συχνά επισείουν, ρητά όσο και σιωπηρά, τη σπάθη της «κομματικής πειθαρχίας», καταπατώντας ευθέως το ισχύον Σύνταγμα της χώρας. Ότι οι βουλευτές είναι εξ ορισμού εκπρόσωποι του λαού και ειδικότερα του λαού της Περιφέρειάς τους, ουδένα απασχολεί. Το πλέον γελοίο, είναι πως ενίοτε αφήνονται οι βουλευτές «να ψηφίσουν κατά συνείδηση»: δηλαδή αυτό που προβλέπεται από το Σύνταγμα, παρουσιάζεται ως ευγενής παραχώρηση!

Μα αυτός ήταν ο τρόπος λειτουργίας του κομμουνιστικού κόμματος, στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Τα «Σοβιέτ» όριζαν δήθεν εκπροσώπους του λαού, όμως οι αποφάσεις λαμβάνονταν πίσω από κλειστές πόρτες και όλοι όφειλαν να υπακούσουν. Ένα ήταν το κόμμα και μία η βούλησή του. Έτσι και σε μάς, βλέπουμε βουλευτές να δηλώνουν ευθαρσώς πως παρά του ότι διαφωνούν με κάποιο νόμο, θα τον ψηφίσουν λόγω της απόφασης του Κόμματος. Ακόμα χειρότερα, δηλώνουν πως θα απέχουν της ψηφοφορίας, για να μη δημιουργήσουν πρόβλημα στο Κόμμα. Προτιμούν δηλαδή να μην ασκήσουν τις καταστατικές υποχρεώσεις τους, προστατεύοντας το Κόμμα.

Τα σημερινά δηλαδή κόμματα στη χώρα μας, λειτουργούν κατά το μοντέλο του πρώην Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που αποφασίζει και διατάσσει. Τα κόμματα όμως, στις δυτικές δημοκρατίες, αποτελούνται από εκπροσώπους του λαού, που οφείλουν να λειτουργούν ως τέτοιοι και που οφείλουν να λογοδοτούν σε αυτούς που τους επέλεξαν. Το όλο δε πολιτικό σύστημα, οφείλει να λειτουργεί όπως ορίζεται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Για μας αυτά είναι προφανώς ψιλά γράμματα, δηλαδή έχουν γίνει ψιλά γράμματα από τα επικοινωνιακά τερτίπια των κομμάτων, όλων των κομμάτων, με έντεχνη υποστήριξη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ή Εξημέρωσης, κατά Τζίμη Πανούση). Η πολιτική πληροφόρησή μας συντελείται από τα ΜΜΕ ως infotainment και ακόμα χειρότερα: με παραπληροφορήσεις και αποκρύψεις.

Η καταστρατήγηση του Συντάγματος άρχισε από τότε που ο Γάλλος Πρόξενος Πισκατορύ, έγραφε για τις διεκδικήσεις του Ελληνικού λαού από τον Όθωνα (1843): «οι Έλληνες ζητούν Σύνταγμα χωρίς να γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη αυτή»[ii]. Παραχωρήθηκε τότε ένα Σύνταγμα, όμως η αποικία έπρεπε να παραμείνει αποικία. Έτσι έκτοτε, δεν έχει κατ’ ουσίαν τίποτε αλλάξει… 

---

[i] «Το σοβιετικό μοντέλο ζει… στην Ελλάδα», https://www.topontiki.gr/2014/06/16/to-sovietiko-montelo-zi-stin-ellada/

[ii] «Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος», Σπύρου Μαρκεζίνη

*Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Διαβάστε επίσης:

Ο Γιώργος Νταλάρας και η χαμένη τιμή της ελληνικής δημοσιογραφίας

Η διαφορά ευαισθησίας και ευσυγκινησίας

Δημογραφικό ζήτημα: Μια πυρκαγιά σε εξέλιξη