Είχαν – δεν είχαν, την έκαναν τη φασαρία τους οι τρεις που προγραμμάτισαν εκδήλωση με θέμα «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος; Μια πειστική απάντηση των προοδευτικών δυνάμεων»: Διονύσης Τεμπονέρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, Μανώλης Χριστοδουλάκης από το ΠΑΣΟΚ και Έφη Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά. Και η φασαρία, απολύτως δικαιολογημένα, μόνο μικρή δεν ήταν.

Αν αυτή η εκδήλωση, με αυτόν τον τίτλο, γινόταν την επομένη των ευρωεκλογών, ύστερα από ένα δυσάρεστο – για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ή και για τους δύο – αποτέλεσμα, με επιβεβαίωση της κυριαρχίας του Μητσοτάκη και αποτυχόντες τους Κασσελάκη ή/και Ανδρουλάκη, ουδέν πρόβλημα. Μάλλον απαραίτητη θα ήταν μια εκδήλωση αυτού του είδους. Τώρα όμως; Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τώρα είναι προσβολή για τους δύο προέδρους, αμφισβήτηση της ικανότητάς τους και, εν τέλει, υπονόμευση της προσπάθειάς τους. Δίκαιη, συνεπώς, η οργή τους.

Η μόνη που δεν έχει πρόβλημα είναι η Αχτσιόγλου – και η Νέα Αριστερά, η οποία από τη μια προσπαθεί αγωνιωδώς να ανέβει στο 3% και από την άλλη βρίσκεται ξαφνικά να λογαριάζεται ως ισότιμος συνομιλητής των δύο κομμάτων που κονταροχτυπιούνται για τη δεύτερη θέση, η οποία θα παιχτεί κατ’ ελάχιστον στο 15% και άνω.

Ένα ακόμη λάθος, πάντως, που κάνουν τα νεαρά αυτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είναι ότι βγαίνουν μπροστά όχι μόνο άκαιρα, αλλά και χωρίς ισχυρή στελεχική στήριξη. Ακόμη και αν υπάρχουν άλλοι που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με την… αγωνία τους, θα ήταν εντελώς ανόητοι εάν τη συμμερίζονταν δημοσίως. Ακόμη χειρότερα, προτρέχουν και επί της ουσίας.

● Αν υποθέσουμε ότι και τα δύο κόμματα αποτυγχάνουν τον Ιούνιο – παρότι η έννοια της αποτυχίας ενίοτε είναι αμφίσημη –, ποιος τους είπε ότι αυτοί είναι που θα εκφράσουν το όλον των «προοδευτικών δυνάμεων»;

● Μήπως είναι πιθανότερο να θεωρηθούν υπαίτιοι – ή μεταξύ των υπαιτίων – και χρεωθούν τη λέζα της αποτυχίας ως παράγοντες σπίλωσης της εικόνας των κομμάτων τους;

● Από πού προκύπτει ότι οποιοσδήποτε διάλογος μπορεί να αρχίσει έτσι, ασύντακτα, χωρίς να το αποφασίσουν τα κόμματα και τα όργανά τους, χωρίς να μετρηθεί αυτή η προοπτική στη βάση τους;

Στην πραγματικότητα ο βολονταρισμός των εν λόγω νεοσσών της πολιτικής είναι επικίνδυνος κυρίως για τους ίδιους, αφού η παράκαμψη των κομμάτων, των προέδρων, των οργάνων και της βάσης τους είναι ο ασφαλέστερος όρος για να ρισκάρουν το κεφάλι τους, το οποίο είναι προφανές ότι ήδη πολλοί… γλυκοκοιτάζουν ακονίζοντας τα χατζάρια τους.

Διαβάστε επίσης:

Τεχνητή Νοημοσύνη, φοιτητές και εξετάσεις

Τρακτέρ, επιστολές και… ψίχουλα

Οι πραγματικές προκλήσεις για τον Μητσοτάκη