Έχουμε γράψει πολλές φορές για το τρομακτικό έλλειμμα ασφάλειας που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία και καθημερινά προκύπτει ένας νέος λόγος για να το επικαλεστούμε. Δυστυχώς λοιπόν έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα με τόσο πολλές διαστάσεις και τόσο πολλές αιτίες – κρατικές, πολιτικές και κοινωνικές – ώστε η αδυναμία κατανόησής του και η αμηχανία να κυριαρχούν.

Η δημόσια τάξη, η πολιτική προστασία, η σχολική και ενδοοικογενειακή βία, η οικονομική και εργασιακή ασφάλεια, η οδηγική αυθαιρεσία, η ασφάλεια των συνόρων, η εθνική ασφάλεια, η αθλητική βία, οι μαφίες κάθε είδους, η κρατική ανεπάρκεια, η πλήρης έλλειψη σεβασμού στη δημόσια περιουσία, η ασφάλεια των συγκοινωνιών, η αδιαφορία πολύ μεγάλης μερίδας των πολιτών για οτιδήποτε υπερβαίνει τον στενό οικογενειακό και προσωπικό τους κύκλο είναι μερικά από τα πεδία για τα οποία η ανασφάλεια χτυπάει κόκκινο.

Προφανώς κανείς δεν έχει την αυταπάτη ότι στις κοινωνίες μας είναι δυνατόν να επιτευχθεί απόλυτη ασφάλεια. Κανείς επίσης δεν έχει την αυταπάτη πως αυτή εξαρτάται μονοσήμαντα και αποκλειστικά από την οικονομική ευμάρεια ή από το επίπεδο οργάνωσης του κράτους. Χωρίς τη συμμετοχή και το υψηλό επίπεδο συνειδητοποίησης της κοινωνίας, χωρίς το αίσθημα του κοινού καθήκοντος προστασίας της χώρας και της κοινωνίας τίποτε δεν φαίνεται επαρκές.

Το ερώτημα αν η πολιτική αναλγησία και ανικανότητα ή η κοινωνική αδιαφορία και ο συμβιβασμός με την αθλιότητα είναι η πρωταρχική αιτία για την καταβαράθρωση του αισθήματος ασφάλειας μοιάζει με το άλλο ερώτημα για το αβγό και την κότα: Όποια απάντηση και να δώσεις θα είναι λειψή.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει διάζευξη, αφού το ένα φαινόμενο τροφοδοτεί το άλλο σε μια αέναη διαδικασία αναπαραγωγής του προβλήματος. Και το αποτέλεσμα σταθερά το ίδιο: η ζωή των Ελλήνων πολιτών φθηναίνει συνεχώς όσο εκπίπτει το αίσθημα καθήκοντος και ευθύνης – πολιτών και πολιτικών.

Αν όμως δεχτούμε ότι το πολιτικό σύστημα είναι παράγωγο των κοινωνικών αξιών, αφού το προσωπικό του δεν παράγεται μέσω κάποιας… ευγονικής, τότε οι απαντήσεις βρίσκονται πρωτίστως στην κοινωνία.

Από αυτήν εξαρτάται η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, ο βαθμός ανοχής στην ανικανότητα, τη διαφθορά, την μπαχαλοποίηση, την αποδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών, την υποβάθμιση / καταστροφή του περιβάλλοντος και, βεβαίως, στον ευτελισμό των αξιών του καθήκοντος, της προσφοράς, της ανιδιοτέλειας και της εντιμότητας.

Στο τέλος αυτού του συλλογισμού, η ζωή μας είναι τόσο φθηνή όσο επιτρέπουμε να είναι. Κι όσο χαμηλότερη αξία αποδίδουμε στις ζωές και στην αξιοπρέπεια των άλλων τόσο απομειώνουμε και την αξία της δικής μας ζωής και αξιοπρέπειας…

Διαβάστε επίσης:

Η νέα παγκόσμια γεωπολιτική αρχιτεκτονική εγκυμονεί ανυπολόγιστους κινδύνους για μια (τελευταία;) παγκόσμια ανάφλεξη

Φωτιές καίνε στο… επιτελείο

Το στοίχημα για την Ευρώπη