Δεν ξέρω πώς το έχουν συλλάβει οι επιτελείς του, αλλά και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας αυτό το θέμα με το «rebranding» – την επανασχεδίαση δηλαδή της εικόνας του και τη δημιουργία μίας νέας ταυτότητας, λες και αυτό έλειπε από τον πρώην πρωθυπουργό και τον κάθε πολιτικό στη χώρα αυτή – αλλά η επιμονή να ξαναγράψει την ιστορία του 2015-2019 φτάνει στα όρια της εμμονής.

Πιθανόν ο Αλέξης δεν έχει καταλάβει ότι αυτό που χρειάζεται η αντιπολίτευση δεν είναι ένας «αποκατεστημένος» ή και «μετανιωμένος» Τσίπρας, αλλά ένας σύγχρονος ηγέτης, που θα αντιληφθεί τις κοινωνικές τάσεις και διεργασίες, μετά από 6 γαλάζια χρόνια διακυβέρνησης, τα μέτωπα και τα διακυβεύματα στα οποία κρίνονται και από τα οποία καθορίζονται τα κοινωνικά ρεύματα. Και να διατυπώσει πειστικά μία διέξοδο.

Την ώρα που γίνονται όσα γίνονται, το να στρέφεις στη συζήτηση σε ένα πεδίο που έχει ήδη κριθεί, μπορεί να είναι ψυχοθεραπευτικό και να αγαλλιάζει (ή και να δικαιώνει) κάποιο κόσμο του χώρου σου, αλλά δεν αποτελεί μία πολιτικά εγερτική διαδικασία για τον προοδευτικό κόσμο και την κεντροαριστερά – αφήστε που καταντάει και κουραστικό από ένα σημείο και μεετά.

Ούτε νοιάζει τους πολίτες αν «σου λείπει η επαφή με τους ψηφοφόρους». Εκεί είναι πάντα οι ψηφοφόροι κι αν θες επαφή μπορείς να την έχεις, δεν χρειάζεται να είσαι αρχηγός. Εκτός κι αν θεωρείς την επαφή με τον κόσμο μόνο στο σχήμα «αρχηγός – ψηφοφόρος».

Με τόση φθορά που έχει η κυβέρνηση και με τόσα αδιέξοδα που έχει η αντιπολίτευση, είμαι βέβαιος ότι ο Αλέξης μπορεί καλύτερα… Απλά θέλει λίγο προσπάθεια παραπάνω – και απαλλαγή από σύνδρομα και θεραπαινίδες.

Διαβάστε επίσης

Ο Βουλγαράκης, ο Δένδιας και κάτι σενάρια

Δείπνο Μητσοτάκη – Μέρντοχ στην Τήνο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας

Επικοινωνία Φάμελλου με αρχηγούς για κοινή ανάληψη πρωτοβουλιών για τη Γάζα – «Ναι» από Χαρίτση και Κωνσταντοπούλου