Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει αναλάβει με ζήλο μια υπαρξιακή καθώς φαίνεται αποστολή: να ξηλώσει κάθε κατάκτηση που οι εργαζόμενοι αυτού του τόπου πέτυχαν με αγώνες και θυσίες δεκαετιών.

Από το ξήλωμα του οκταώρου μέχρι την αποδυνάμωση της Επιθεώρησης Εργασίας, από τη νομιμοποίηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας μέχρι την καθιέρωση «ευέλικτων» ωραρίων που μόνο ευέλικτη δουλεία σημαίνουν, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχωρά μεθοδικά και αδίστακτα σε μια αντεργατική πορεία χωρίς προηγούμενο στη μεταπολιτευτική ιστορία.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένες ρυθμίσεις. Πρόκειται για στρατηγικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο ως αναλώσιμο γρανάζι και όχι ως άνθρωπο με δικαιώματα, οικογένεια, ανάγκες, ζωή. Οι αυξήσεις στον κατώτατο μισθό που επικαλείται η κυβέρνηση δεν καλύπτουν ούτε κατά προσέγγιση τις απώλειες που υπέστη το εισόδημα κατά τα μνημονιακά χρόνια, τα νέα κύματα ακρίβειας, τις πληθωριστικές πιέσεις και την ενεργειακή κρίση. Αντίθετα, η «μεγάλη εικόνα» δείχνει πως η εργασία στην Ελλάδα επιστρέφει στον 19ο αιώνα.

Τι σημαίνει στην πράξη το νέο εργασιακό νομοσχέδιο;

• Σημαίνει 13 ώρες συνεχόμενης δουλειάς στον ίδιο εργοδότη.
• Σημαίνει απλήρωτες υπερωρίες, σπαστές άδειες, «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους με 300 ευρώ το μήνα.
• Σημαίνει ότι το αφεντικό αποφασίζει και ο εργαζόμενος απλώς υπακούει.

Όλα αυτά βαφτίζονται μάλιστα με οργουελικό τρόπο ως «προστασία» του εργαζομένου, την ίδια στιγμή που αποψιλώνονται οι συλλογικές συμβάσεις και η συνδικαλιστική δράση. Όμως η αλήθεια δεν κρύβεται: το μόνο «δίκιο» που εξυπηρετεί η κυβέρνηση είναι το δίκιο των εργοδοτών. Κι ενώ οι κυβερνώντες θέλουν να μας πείσουν πως δήθεν εναρμονιζόμαστε με την Ευρώπη, τα πρόσφατα στοιχεία της Eurostat αποκαλύπτουν την ωμή πραγματικότητα: η Ελλάδα καταγράφει άλλη μία ντροπιαστική πρωτιά, όντας πρώτη σε «εξοντωτικές» ώρες εργασίας.

Συγκεκριμένα, το 12,4% των εργαζομένων δουλεύει πάνω από 49 ώρες την εβδομάδα, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι μόλις 6,6%. Δηλαδή, σχεδόν διπλάσιο ποσοστό! Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα οι άνθρωποι εργάζονται 49 ώρες την εβδομάδα…και παρόλα αυτά δεν επαρκούν για μία αξιοπρεπή διαβίωση.

Και την ίδια στιγμή που στην πατρίδα μας θεσμοθετείται το 13ωρο και εορτάζεται ως «πρόοδος», στην Ευρώπη και διεθνώς ο κόσμος της εργασίας κινείται σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπως αποδεικνύει πρόσφατη ανάλυση που δημοσιεύτηκε στον “The Guardian” στις 23 Αυγούστου 2025 καταγράφονται ανάμεσα σε άλλα τα εξής:

• Σχεδόν το 11% του εργατικού δυναμικού εργάζεται πλέον τέσσερις ημέρες την εβδομάδα.
• Μόνο τα τελευταία χρόνια, πάνω από 100.000 εργαζόμενοι μετέβησαν σε καθεστώς πλήρους τετραήμερης απασχόλησης.
• Περισσότεροι από 200 εργοδότες έχουν θεσμοθετήσει μόνιμα την τετραήμερη εργασία, ενώ
• 2,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι στο Ηνωμένο Βασίλειο απολαμβάνουν το δικαίωμα σε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, σε μεγαλύτερη ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και τη ζωή τους.

Αντίστοιχα, πρόσφατα στοιχεία αναδεικνύουν ότι, ολοένα και περισσότεροι Ολλανδοί εργαζόμενοι επιλέγουν να συμπιέσουν τις εβδομαδιαίες ώρες εργασίας τους, απασχολούμενοι τέσσερις ημέρες την εβδομάδα. Επισημαίνεται δε, ότι, η Ολλανδία συνιστά μία από τις πλουσιότερες ευρωπαϊκές οικονομίες ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα, κι αυτό γιατί οι λιγότερες ώρες συνδυάζονται με υψηλή παραγωγικότητα και μεγάλο ποσοστό πολιτών στην αγορά εργασίας, καθώς και με σημαντικό θετικό αντίκτυπο στην ευημερία και την ικανοποίηση των παιδιών.

Συμπερασματικά, ενώ η Ευρώπη προχωρά μπροστά, εμείς γυρίζουμε πίσω. Εκείνοι επενδύουν στην παραγωγικότητα και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής, εμείς καταδικάζουμε τους ανθρώπους στη φθορά και την εξουθένωση. Εκείνοι προσαρμόζουν την εργασία στον άνθρωπο, εμείς προσαρμόζουμε τον άνθρωπο στις ορέξεις του εργοδότη. Αυτή είναι η πραγματική σύγκρουση: μια Ελλάδα που θέλει να γίνει ευρωπαϊκή, προοδευτική, δίκαιη, απέναντι σε μια Ελλάδα που επιστρέφει στον εργασιακό μεσαίωνα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τις νομοθετικές της πρωτοβουλίες, αποδεικνύει ότι, οι βαρύγδουπες δηλώσεις περί σύγκλισης με την Ευρώπη δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ένα ακόμη επικοινωνιακό φύλλο συκής. Παραμένοντας, εγκλωβισμένη σε μια πολιτική που υπηρετεί αποκλειστικά τα μεγάλα εργοδοτικά συμφέροντα και οικοδομεί ένα καθεστώς απολύτως τοξικό και βαθιά ταξικό. Ένα καθεστώς που πρέπει να αλλάξει.

Απέναντι σε αυτόν τον εργασιακό ζόφο, υπάρχουν εναλλακτικές. Η Ελλάδα μπορεί –και πρέπει– να στραφεί προς ένα διαφορετικό μοντέλο:

• Με συλλογικές διαπραγματεύσεις που εξασφαλίζουν δίκαιους μισθούς.
• Με ισχυρή Επιθεώρηση Εργασίας που προστατεύει τον αδύναμο.
• Με θεσμούς που εγγυώνται το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και ευνοούν το σύγχρονο δημογραφικό επίδικο, αυτό της ισορροπίας μεταξύ εργασίας και επαγγελματικής ζωής.
• Με σταδιακή μετάβαση στην τετραήμερη εργασία, που ήδη αποδεικνύει την αποτελεσματικότητά της διεθνώς.

Η κυβέρνηση μπορεί να μιλά για «εκσυγχρονισμό». Στην πράξη όμως εκσυγχρονίζει μόνο την εκμετάλλευση. Αντίθετα, προοδευτικές φωνές μιλούν για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό και μια Ελλάδα που θα σέβεται και θα αναβαθμίζει την εργασία, που θα επενδύει στους ανθρώπους της και θα τους παρέχει πραγματική ποιότητα ζωής.

Διαβάστε επίσης:

Σκυλοφάγωμα με εκλογικό ορίζοντα

ΔΕΘ 2025: Θα ζήσουμε μια εικονική πραγματικότητα;

Η ΔΕΘ και η αλήθεια για τις πραγματικές προκλήσεις της χώρας