Τόσα χρόνια στα μεγάλα φεστιβάλ δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο, μ’ εξαίρεση την μεγαλειώδη διαδήλωση για τον πόλεμο στο Ιράκ.

Άλλο, όμως, η μητρόπολη του Βερολίνου κι άλλο το Λίντο ανάμεσα στην Βενετία και στην Αδριατική.

Ε, λοιπόν, την ώρα που ο Αλεξάντερ Πέιν, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής στην φετινή Μόστρα δηλώνει «απροετοίμαστος» να τοποθετηθεί σχετικά με τη Γάζα, δεκάδες άνθρωποι του σινεμά υποστηρίζουν με κάθε τρόπο την πορεία δέκα χιλιάδων περίπου πολιτών, από την Ελιζαμπέτα και το φάντασμα του ξενοδοχείου DES BAINS μέχρι τον χώρο διεξαγωγής της διοργάνωσης, στο CASINO.

Πλακάτ, σημαίες, καπνογόνα και συνθήματα για «Ελεύθερη Παλαιστίνη» δονούν την ατμόσφαιρα στο άλλοτε αριστοκρατικό θέρετρο, λίκνο αυτού που κατέληξε να συνοψίζεται ως Υπερτουρισμός.

Μεταξύ των επικεφαλής του πλήθους, η οικοδέσποινα του φεστιβάλ, ηθοποιός Εμανουέλα Φανέλι. Ντυμένη γι’ απογευματινό περίπατο, όταν τόσες συνάδελφοί της κρύβουν τις πεποιθήσεις τους στην ούγια της τουαλέτας, καθώς οι εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί βαθμολογούνται πλέον επισήμως.

Όσοι δεν ξεχνούν, μελαγχολούν. Ο Λαρς φον Τρίερ δεν είχε υποχρεωθεί να εγκαταλείψει ως Persona non Grata τις Κάννες το 2011;

Ναι, επειδή στην συνέντευξη Τύπου για την “MELANCHOLIA” αρνήθηκε να ταυτίσει την μουσική του Βάγκνερ με τον Χίτλερ. Ή, μάλλον, επειδή χαρακτήρισε το Ισραήλ ως κράτος – ταραξία της Μεσογείου.

Αλλ’ έχει ο καιρός γυρίσματα. Στο σινεμά, ειδικά, οι συναντήσεις με πρόσωπα ιστορικά και πολιτικούς ηγέτες, συνήθως δεν ευδοκιμούν, μ’ εξαιρέσεις ενδεικτικές τον «Λόρενς της Αραβίας» και τον «Γκάντι».

Οι βιογραφίες διασημοτήτων που εσχάτως πληθαίνουν (Τζάκι, Νταιάνα, Κάλλας, Νίξον, Μέριλιν) υποδηλώνουν τόσο την εξάντληση την σεναριακής πρωτοτυπίας, όσο και την τάση του αδηφάγου κοινού προς την κατανάλωση προσωπικοτήτων. Αφού απέτυχε παταγωδώς με την περίπτωση του Ζαν Λικ Γκοντάρ, ο Ολιβιέ Ασαγιάς δοκιμάζει ξανά σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση.

Ο Μάγος του Κρεμλίνου

Αντιγράφοντας τις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές μ’ επίκεντρο τις πολιτικές συνωμοσίες στην Ουάσινγκτον, δήθεν αποκαλύπτει το παρασκήνιο και τους μηχανισμούς μέσω των οποίων ανήλθε στην εξουσία ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ούτε τον Γάλλο σκηνοθέτη, ωστόσο, τον ευνοούν οι συμπτώσεις.

Γιατί, την ώρα που ο «Ο Μάγος του Κρεμλίνου» προβάλλεται στη Sala Grande, ο Ρώσος πρόεδρος βρίσκεται στην Κίνα λίγο αφότου τον υποδέχθηκε στην Αλάσκα ο ομόλογός του των ΗΠΑ.

Όχι, ο Πούτιν σίγουρα δε μεταμορφώθηκε στον «Μάγο του Οζ», αλλ’ ούτε η αντιμετώπιση του ως «τέρας» εξυπηρετεί κάτι παραπάνω από μιαν πτυχή της σύγχρονης προπαγάνδας.

Γεμάτες από «τέρατα» η  Ιστορία κι η οθόνη. Θα γλιτώσουν οι υπόλοιποι υποψήφιοι της εποχής μας; Όσο για τον πρωταγωνιστή, τον Τζουντ Λο, καταφέρνει όντως να θυμίζει το νεότερο Πούτιν.

Όπως, συμπτωματικά, μας θυμίζει και τον ήρωα του Στάλινγκραντ, έναν ελεύθερο σκοπευτή του Κόκκινου Στρατού τον οποίο υποδυόταν στην ταινία «Εχθρός προ των πυλών» του Ζαν-Ζακ Ανό. Εκεί, τον παρασημοφορούσε ο Χρουτσώφ. Τώρα;

Μακριά από την πολιτική, τα τέρατα φιλοξενούνται στον κόσμο του παραμυθιού.

Εκεί κοντά και το βιβλίο της Μαίρη Σέλλεϋ, με τον επιστήμονα – Προμηθέα να δημιουργεί ζωή από την νεκρή ύλη και τα μέλη πεθαμένων. Από τον κλασικό «Φρανκενστάιν» του Τζέιμς Γουέιλ με τον Μπόρις Καρλόφ στο ρόλο του Πλάσματος το 1931 ως τις μέρες μας, πολλές οι διασκευές και οι μεταφορές στον κινηματογράφο, με πιο πιστή εκείνην του Κένεθ Μπράνακαι τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως διάδοχο του Καρλόφ.

Τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, βραβευμένο εδώ με τον Χρυσό Λέοντα προ οκταετίας («Η μορφή του νερού»), ο μύθος τον στοιχειώνει από την αρχή της καριέρας του. Πραγματοποιεί τ’ όνειρό του μ’ εντυπωσιακό αποτέλεσμα, στηριγμένο στον όγκο, στο μέγεθος, στην δύναμη του θεάματος και στην χρηματοδότηση της ισχυρότερης πλατφόρμας.

Φάτε μάτια ψάρια μόνον; Συν την προσωπική, δημιουργική παρέμβαση, όπως συνηθίζουν νεόκοποι σκηνοθέτες εις βάρος των Ελλήνων τραγικών στις παραστάσεις της Επιδαύρου.

Ο «Φρανκενστάιν» του Μεξικανού σκηνοθέτη, δίπλα στην αφήγηση του χειρουργού-κατασκευαστή προσθέτει μιαν ακόμη, του τέρατος.

Ο ένας μοιάζει περισσότερο με καλλιτέχνη, σχεδιαστή – μόδιστρο (απ’ την αεροναυπηγική ως την Υψηλή Ραπτική, δύο αιώνες δρόμος), το δεύτερο με ήρωα του Άντερσεν.

 Λίγη ενίσχυση της αντιζηλίας για την καρδιά μιας νεαρής αριστοκράτισσας, λίγο μελόδραμα, κυρίως η επίκληση της συγχώρεσης, της φιλίας και της αγάπης και όλοι μένουν ευχαριστημένοι.

Το τέρας είναι, τελικά, ο αλαζόνας επιστήμονας κι όχι το κατασκεύασμά του. Πατέρας και γιος αγκαλιάζονται, προς απογοήτευση του Θεού και της ψηφιακής τεχνολογίας.

Κι ο ίδιος ο Στίβεν Σπίλμπεργκ από κάπου να χειροκροτεί. Το κοινό της επίσημης προβολής πάντως, το κάνει όρθιο στο φινάλε για δεκατρία ολόκληρα λεπτά. Έτσι τουλάχιστον διαβάζω.

Ποιός αλήθεια, πέραν των υπευθύνων της διαφημιστικής εκστρατείας, έχει αναλάβει τον ρόλο του αρμόδιου «μετρητή» χειροκροτημάτων; Θα παρέμβει, άραγε το  VAR του θεσμού ή πρόκειται για ένα ακόμα … τέρας;

Διαβάστε επίσης

Ο «Frankenstein» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο έγραψε ιστορία στο Φεστιβάλ Βενετίας

«Deliver Me From Nowhere»: Οι Μπρους Σπρίνγκστιν συγκινεί στην πρεμιέρα της βιογραφικής του ταινίας

Τρίκαλα – Art Symposium Restart 230: Τα Μ. Καλύβια «θυμούνται» τον Daniel με πανδαισία εκδηλώσεων Τέχνης