Το αρχαίο αίτημα της ταφής δίνει τη δίκαιη σκυτάλη του, στο σημερινό αίτημα της εκταφής.

Ο φιλόσοφος και συγγραφέας Δημήτριος Λιαντίνης σε μία διάλεξη του σε ανώτερο κύκλο στρατιωτικών, ακαδημαϊκών και ιατρών αναφέρεται στην Φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου.

Περιγράφει το χώρο διδασκαλίας στο αμφιθεατρικό  βήμα που του δίνεται, ως εμπνευσμένο και όπως μας έρχεται από  τα αρχαιά θέατρα. Τα θέατρα εκείνα που μας δίδαξαν την αρχαιά αττική τραγωδία.

Και η αττική τραγωδία σημειώνει με κάθε επισημότητα ο Λιαντίνης, « Είναι το ευγενέστερο προϊόν  που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος στον πλανήτη σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ! Ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι περισσότερο αληθινό , περισσότερο εμπράγματο,  περισσότερο ρεαλιστικό, περισσότερο ενάρετο και οδηγητικό και έμμορφο από την αττική τραγωδία ! »

Ήταν σύμφωνα με τις πηγές το 441 πχ που παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια,  η Αντιγόνη του Σοφοκλή, μία από τις σπουδαιότερες τραγωδίες.

Πάνε περισσότερο από 25 αιώνες εξελικτικής πορείας του ανθρώπου μα παρά τη συντριπτική δύναμη που επιφέρει ο χρόνος, τα διλλήματα παραμένουν αναλλοίωτα και τα αιτήματα της υπάρξεως μας  διαχρονικότερα και πιο  επίκαιρα από ποτέ .   

Το εσώτερο βάθος κάθε  τραγωδίας μας μαρτυρά κάτι το  τρομακτικά αληθινό . Είναι το φως από ένα αιώνιο πυρ που φλέγεται μέσα στα σπλάχνα μας.

Πρώιμα από τα μαθητικά μας χρόνια διδαχτήκαμε για το δίκαιο της Αντιγόνης.

Το δίκαιο εκείνο που πηγάζει από τον ηθικό νόμο, που επιτάσσει την ταφή των νεκρών.

Το δίκαιο μιας περήφανης και γενναίας γυναίκας, ατρόμητης μπροστά στην θανατική της μοίρα, να αγωνίζεται  να θάψει τον νεκρό αδερφό της όπως ακριβώς  ορίζει το θεϊκό δίκαιο και οι παραδοσιακές αξίες.

Το αρχέγονο αίτημα της ταφής  δε γίνεται δεκτό. Απορρίπτεται με  σκληρότητα και αδιαλλαξία στο πρόσωπο του Κρέοντα που εκπροσωπεί το θετικό δίκαιο της πολιτείας.        

Η  αδιαλλαξία του  Κρέοντα ακροβατεί επικινδύνως μεταξύ της τυραννίας και της αλαζονείας.

Κανένα ίχνος ευσπλαχνίας και επιείκειας στην αδερφή του νεκρού που θρηνεί την απώλεια της αγάπης, της οικογενειακής πίστης,  της ελευθέριας της συνείδησης και της δικαιοσύνης των άγραφων νόμων .

Η απόλυτη στάση του βασιλιά της Θήβας, προς απαρέγκλιτη  υπακοή, να μην επιτρέψει την ταφή του Πολυνείκη, μετρά αντιστρόφως σωρεία δεινών που τον  φέρνουν  αντιμέτωπο με τις ευθύνες του, που τον  οδηγούν έως την καταστροφή του οίκου του.   

Φτάνοντας στο σήμερα και στα ανεξίτηλα σημάδια όπως αυτά αποτυπώνονται επί 2,5 έτη  στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό εθνικό μας δυστύχημα –έγκλημα δεν έχει κανένα νόημα να απαριθμήσουμε  όλα όσα έχουν γίνει όλα έχουν ειπωθεί . Να εγείρουμε  στις μνήμες όλων και πρωτίστως των γονιών, τις αθεράπευτες πληγές που παραμένουν ενεργές με θυμό,  απόγνωση  και απέραντη θλίψη.

Τις τελευταίες μέρες ωστόσο  θα μπορούσα να πω και με μία πικρότατη ειρωνεία στα χείλη μου, ότι με την υπόθεσή των Τεμπών  βιώνουμε μία αντεστραμμένη τραγωδία .

Δε μπορώ να γνωρίζω, μπορώ ωστόσο να υποθέσω πολλούς από εμάς να σκέφτονται  και να βρίσκουν και άλλους  παραλληλισμούς μέσα στο χρόνο όπως :

Την θεμελιώδη ευθύνη του κράτους που συνεχίζει να κωφεύει στο συντριπτικό πλήθος που αποζητά δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Στο ηθικό αίσθημα αλλά και στο νομικό ζήτημα που εγκύπτει στην πεισματική και αλαζονική άρνηση της πολιτείας να αναλάβει τις διαχρονικές της ευθύνες.  

Στην απώλεια της πίστης προς την δικαιοσύνη και στις θεμελιώδεις αξίες που με συνέπεια οφείλει να πρεσβεύει κ.λ.π

Εδώ και μία εβδομάδα  μπροστά στον ναό της δημοκρατίας , στο κατώφλι του ελληνικού κοινοβουλίου ένας πατέρας  κάνει απεργία πείνας προκειμένου να αποκαλυφθεί η αλήθεια γύρω από τις συνθήκες θανάτου του παιδιού του.

Θρηνεί για την απώλεια του γιου του.  Νοιώθει βαθύτατα αδικημένος και εξαπατημένος από την πολιτεία αλλά και από τη δικαιοσύνη. Φτάνει στο τελευταίο στάδιο της διαμαρτυρίας να θέσει την ίδια του την  υγεία σε κίνδυνο.

Ο ίδιος όπως και άλλοι γονείς των αδικοχαμένων 57 συνανθρώπων μας διατύπωσαν αίτημα εκταφής .

Μία αντεστραμμένη τραγωδία λοιπόν, αφού  όπου  το αρχαίο αίτημα της ταφής δίνει τη δίκαιη σκυτάλη του, στο σημερινό αίτημα της εκταφής.

Είναι το απαράβατο δικαίωμα τους να γνωρίζουν που απευθύνουν την προσευχή και το θρήνο τους,  όταν μοιρολογούν πάνω από τα μνήματα των πιο δικών τους ανθρώπων και ότι παρέλαβαν από αυτούς για να θάψουν.

Είναι το τελευταίο στάδιο της απόγνωσης για την ανθρώπινη ύπαρξη .

Φανταστείτε ένα αίτημα εκταφής που αρχικά απορρίπτεται ως πρώιμο και στη συνέχεια όταν ωριμάσει ο χρόνος απορρίπτεται οριστικά πλέον  γιατί ο ανακριτής έχει προηγουμένως πειστεί από την γνώμη των ειδικών των οποίων η έκθεση τόσο ετεροχρονισμένα μπαίνει στην δικογραφία για τη μετέπειτα αρχειοθέτηση της.

Κανένα περιθώριο για ουσιαστική εξέταση των αιτημάτων εκταφής είτε προς αναζήτηση των τοξικολογικών εξετάσεων, είτε προς αναζήτηση άλλου φορτιού είτε υπήρχε είτε όχι , είτε  προς επιτέλους ταυτοποίησης των οστών των θανόντων .

Κανένα περιθώριο για λύτρωση για τους γονείς και για όσους η κοινή λογική  έχει πλήρως παραβιαστεί από την απώλεια της πίστης και των αξιών.

Πλέον δεν είναι μόνο ο ανυπέρβλητος πόνος του αδικοχαμένου παιδιού σου, είναι και η απελπισία του γονιού που  σε αχαρτογράφητα νερά μίας  δαιδαλώδους γραφειοκρατίας να ψάχνει τα βρει την πίστη και το δίκιο του, σε ένα κράτος που όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι (βλέπε Άρειος  Πάγος) και κλωτσούν την ευθύνη στην κυριολεξία στον πιο κάτω.       

ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΩΣΤΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΠΑΡΟΝΤΑ ΜΕ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΥΣΣΩΜΟΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΟΥΣ .

Τήνος  22/09/2025

*Του Γεωργίου Ν.  Γρηγοράκη

Διαβάστε επίσης:

Φεστιβάλ – κάλεσμα αγώνα και «ανάσα» αισιοδοξίας

Ιδιωτικά και κερδοσκοπικά (μη) Πανεπιστήμια: Οι θλιβερές επιπτώσεις μιας διάτρητης δικαστικής απόφασης

ΔΕΘ 2025: Ο Ανδρουλάκης χαράζει τη γραμμή σύγκρουσης με τον καθεστωτισμό Μητσοτάκη