Μπροστά μας εξελίσσεται μια περίοδος διεθνών και περιφερειακών συγκρούσεων, που ματαιώνουν κάθε προσπάθεια διατήρησης και ενίσχυσης της διεθνούς τάξης, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες, πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις, θα συντήκονται όλο και περισσότερο με τις μεσομακροπρόθεσμες οικολογικές και πληθυσμιακές πιέσεις, γεννώντας συνεχώς κρίσεις και συγκρούσεις.

Οι ιδεολογίες του 19ου αιώνα έχουν μετατοπισθεί σε ένα υπαρξιακό και βιολογικό πεδίο, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται το πρόβλημα της παραγωγής και της κατανομής των αγαθών και των υπηρεσιών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όταν, οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι, αυτοί και τα παιδιά τους δεν έχουν ίσες ευκαιρίες για να πετύχουν τους στόχους τους, το κοινωνικό συμβόλαιο καταρρέει. Το αντικαθιστά η ανομία, οι απάτες, δωροδοκίες, η διαφθορά, με συνέπεια οι οικονομικοί πόροι να μετατοπίζονται από την παραγωγή στην προστασία και τον πλουτισμό.

Ταυτόχρονα, η αυξανόμενη ανασφάλεια και η μεγάλη απογοήτευση των απλών πολιτών, οι οποίοι αισθάνονται ανίσχυροι απέναντι στους «κανόνες της αγοράς», που διαμορφώνουν οι ισχυροί, γεννούν δηλητηριώδη εθνικιστικά κινήματα, που υποθάλπουν ρατσιστικά και αντιμεταναστευτικά αισθήματα και πολιτική αστάθεια.

Οι μεγάλες πολυεθνικές, οι τεχνολογικοί κολοσσοί, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, διαμορφώνουν τους κανόνες της αγοράς και τη συγκέντρωση του πλούτου.

Τις ανισότητες και την ανασφάλεια, που γεννά αυτή η αγορά, κάποιοι τις θεωρούν φυσικές και αναπόφευκτες συνέπειες, των «απρόσωπων δυνάμεων της αγοράς».

Η συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής ισχύος, νοθεύει τους κανόνες της αγοράς.

Γι’ αυτό, απαιτείται, ένας νέος ρόλος του κράτους.

Ένα εθνικό κράτος που θα μπορεί να παλεύει μόνο του και μέσα από υπερεθνικά σύνολα για την ισχυροποίησή του σε μια ολοένα και περισσότερο παγκόσμια ανταγωνιστική οικονομία.

Εάν δεν το καταφέρνει, θα αναζητά σωσίβιο στον φανταστικό εθνικισμό, αντλώντας παραστάσεις μιας αυτάρεσκης μυθολογίας.

Στη χώρα μας, όταν συζητάμε την εξωτερική πολιτική, εντυπωσιαζόμαστε από το στιγμιαίο, από μια καλή ή κακή δήλωση τρίτου, χωρίς να κατανοούμε το ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον και τις δυναμικές εξελίξεις του.

Φαντασιωνόμαστε μια ισχυρή Ελλάδα σε μια ισχυρή και ενωμένη ΕΕ, χωρίς να βλέπουμε ότι, δεν υπάρχει κανένα από τα δύο.

Η διεκδίκηση των εθνικών δικαίων είναι αδύνατη, όσο δεν είσαι ισχυρός και έχεις μονίμως αιτήματα, ειδικής αντιμετώπισης.

Οι ισχυροί σύμμαχοί είναι άχρηστοι, όσο εσύ δεν έχεις σεβαστό ειδικό βάρος.

Γίνεσαι εξάρτημα του ισχυρού συμμάχου, που κάποια στιγμή θα σε εκθέσει, αν το ευρύτερο συμφέρον του το απαιτεί, με απρόβλεπτες, σίγουρα αρνητικές συνέπειες.

Τη συμμετοχή μας στην ΕΕ, λίγοι την κατανοούμε ως στρατηγική επιλογή, για τους περισσότερους εκφράζει την καταναλωτική επιδίωξη και την ανασφάλειά τους.

Η διπλωματία μας, συνήθως έχει αμυντική στρατηγική, φοβάται τις πρωτοβουλίες, με εξαίρεση την ένταξη της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1980, το Ελσίνκι το 1999, που έφερε την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Την υποστήριξη της ένταξης της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Όπως και η ελληνική προεδρία της ΕΕ, του 2003, η οποία προώθησε την στρατηγική ένταξης των δυτικών Βαλκανίων στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς.

Δυστυχώς, στο εσωτερικό πεδίο, κυριάρχησε και κυριαρχεί, ο «παρασιτικός καταναλωτισμός», δηλαδή η κατανάλωση κυρίως με δανεικά και από την εκταμίευση των Κοινοτικών πόρων και, όχι, από την αύξηση του παραγωγής, της παραγωγικότητας και των εξαγωγών.

Αυτή η κοινωνία αναζητά εύκολες απαντήσεις, όπως για την πρόσφατη οικονομική και κοινωνική κρίση, ότι: Φταίνε οι ξένοι, φταίνε γενικώς οι άλλοι.

Το οδυνηρό αποτέλεσμα είναι, σκληρές πολιτικές λιτότητας και ο αφελληνισμός της ελληνικής οικονομίας και της δημόσιας περιουσίας.

Είναι εμφανές ότι, σήμερα ο μέσος Έλληνας είναι ανασφαλής, έτοιμος για συμβιβασμούς, που θα τους πληρώσει ακριβά αύριο.

Οι υπερεθνικές οικονομικές συγχωνεύσεις δεν σημαίνουν το τέλος των
εθνικών και των πολιτικών ανταγωνισμών.

Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία, που παρατηρείται όλο και περισσότερο, δεν σημαίνει την κατάργηση της πολιτικής, απαιτεί το αντίθετο, την ενίσχυση της αυτονομίας της πολιτικής.

Οι περισσότεροι πολιτικοί σήμερα, στο δίλημμα μεταξύ παρρησίας και σταδιοδρομίας, επιλέγουν το δεύτερο και λογίζονται και πετυχημένοι.

Ένας τέτοιος πολιτικός κόσμος δεν θα είναι ποτέ ικανός να λύσει το πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, παρά μόνο φραστικά, είναι προαγωγός και αποτέλεσμα του κοινωνικού παρασιτισμού.

Άλλοι βλέπουν στην Ουάσιγκτον την πανάκεια των λύσεων, τόσο των οικονομικών προβλημάτων όσο και της ασφάλειας της χώρας και, άλλοι στην ΕΕ.

Ξεχνούν ότι οι επιδοτήσεις δεν φέρνουν ανάπτυξη και ευημερία, ούτε η μετατροπή σε προτεκτοράτο την ασφάλεια, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Η οικονομική και κοινωνική ισχυροποίηση της χώρας σε κάνει σεβαστό στους συμμάχους, με ότι σημαίνει αυτό, για την ασφάλεια της χώρας.

Η εθνική πολιτική δεν συγκροτείται και κυρίως δεν ασκείται με ηθικολογίες και μεταφυσικά στερεότυπα. Ασκείται στο πεδίο της πραγματικότητας και με τους συσχετισμούς ισχύος.

Να υπερασπιζόμαστε το διεθνές δίκαιο, αλλά να ξέρουμε ότι μόνο οι συσχετισμοί δυνάμεων καθορίζουν τις αποφάσεις και φυσικά δημιουργούν τα αποτελέσματα.

Διαβάστε επίσης:

Οι «Χασάπηδες», οι «Φραπέδες» και το ιερό δισκοπότηρο του ΟΠΕΚΕΠΕ…

MRB: 7 στους 10 λένε «όχι» σε τρίτη κυβερνητική θητεία ΝΔ – Με τι κριτήριο θα ψήφιζαν Τσίπρα, Καρυστιανού ή Σαμαρά

Μαρινάκης: «Κροκοδείλια τα δάκρυα» του ΠΑΣΟΚ για τη Δικαιοσύνη και το Κράτος Δικαίου