Η Κρήτη αντιμετωπίζει μια διαχρονική, σχεδόν θεσμοποιημένη, ασυλία απέναντι στην οπλοκατοχή. Το τελευταίο αιματηρό περιστατικό στα Βορίζια δεν είναι εξαίρεση, είναι επιβεβαίωση μιας κουλτούρας οπλοφορίας που έχει ξεφύγει από το «έθιμο» και έχει μετατραπεί σε μηχανισμό κοινωνικής ρύθμισης, εκτός νόμου, αλλά με ανοχή του κράτους. Και αυτή η ανοχή δεν είναι πολιτισμική παραχώρηση. Είναι καθαρός πολιτικός υπολογισμός.

Οι Κρητικοί πολιτικοί όλων των αποχρώσεων – «μικροί πασάδες» σε τοπικό επίπεδο, αναντικατάστατοι ρυθμιστές στην Αθήνα – έστησαν επί δεκαετίες ένα συμβόλαιο σιωπής: εσείς μας δίνετε δύναμη, εμείς σας δίνουμε «διακριτικότητα». Διακριτικότητα στους ελέγχους. Αδράνεια στην οπλοκατοχή. Ανάσες στην παρανομία. Διαμεσολάβηση στις συγκρούσεις, όχι εφαρμογή του νόμου. Ακόμη χειρότερα, η βεντέτα στην Κρήτη δεν αντιμετωπίζεται ως ποινικό φαινόμενο, αλλά συχνά ως «κοινωνικό ζήτημα» που πρέπει να λυθεί με διαπραγμάτευση, λες και μιλάμε για εργατική διαφορά και όχι για κοινό έγκλημα.

Το αποτέλεσμα; Ένα κράτος – παρατηρητής, όχι ρυθμιστής. Μια αστυνομία με πείρα, γνώση των οικογενειών, των οπλοστασίων, των δικτύων, αλλά με δεμένα χέρια. Ένα πλέγμα εξουσίας που προτιμά να μεσολαβεί σε συμβιβασμούς παρά να επιβάλλει κανόνες. Και ένα νησί που ζει σε μια ιδιότυπη παράλληλη νομιμότητα, όπου η βεντέτα δεν είναι παθολογία του συστήματος, αλλά παράγωγό του.

Το αίμα στα Βορίζια δεν ρωτάει για παραδόσεις. Δεν ξεπλένεται με λεβεντιές. Είναι ευθεία καταγγελία ότι το κράτος απέτυχε να μονοπωλήσει το πιο βασικό του προνόμιο: τη νόμιμη βία. Και όσο η Κρήτη παραμένει εκλογικός βωμός όπου θυσιάζεται η επιβολή του νόμου για χάρη της κομματικής ισχύος, τόσο είναι σίγουρο ότι η επόμενη ανακοίνωση «καταδίκης» θα γραφτεί αφού πέσει ο επόμενος πυροβολισμός.

Διαβάστε επίσης:

«Γαλάζιο» reunion στη Φλώρινα: Δένδιας, Δημητριάδης και Νέζης μαζί σε γλέντι

Το ΠΑΣΟΚ και το χειροκρότημα στο Λαϊκό Κόμμα

Δεξιά μαλλιά κουβάρια