Οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν. Με τις εκλογές να αναμένονται λογικά σε ένα χρόνο το αργότερο και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προηγείται μεσοσταθμικά περί τις 15 μονάδες από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ, οι προοπτικές για το Κίνημα και ευρύτερα την Κεντροαριστερά είναι περιορισμένες – και διόλου αισιόδοξες εάν δεν υπάρξουν ανατρεπτικές διεργασίες.

Ένα πραγματικό και σοβαρό όπλο έχει ο Μητσοτάκης για να διεκδικήσει τρίτη τετραετία: Την αδυναμία της προοδευτικής αντιπολίτευσης να παρουσιάσει μία ρεαλιστική εναλλακτική λύση διακυβέρνησης, ένα όραμα για τη χώρα και μία διαχειριστική επάρκεια. Μία αδυναμία που προέρχεται από την πολυδιάσπαση και την αδυναμία της να ανασυντεθεί και να βρει τρόπους συνεννόησης. Ο Μητσοτάκης προβάλει μονίμως και με ένταση τη μεγάλη διαφορά του από το ΠΑΣΟΚ – καταλυτικό επιχείρημα για να κερδίσει ξανά τον κεντρώο χώρο, ο οποίος γοητεύεται από την προοπτική εξουσίας. 

Τρεις δρόμοι υπάρχουν, εάν εξαιρέσουμε ως απίθανο το ενδεχόμενο μίας νέας αυτοδυναμίας, αλλά και εφόσον η ΝΔ διατηρήσει στοιχειωδώς το παγιωμένο εδώ και καιρό προβάδισμά της στις δημοσκοπήσεις:

Πρώτον, να βρει τρόπο ο Μητσοτάκης να κερδίσει τις εκλογές και την πρωθυπουργία χωρίς να εμπλέξει το ΠΑΣΟΚ ή μέρος του ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό σχήμα την επόμενη ημέρα.

Δεύτερον, να κυβερνήσει η ΝΔ (με ή χωρίς Μητσοτάκη) με το ΠΑΣΟΚ ή μέρος του ΠΑΣΟΚ – προκαλώντας δηλαδή διάσπαση και εν τέλει τον πλήρη ευτελισμό του ΠΑΣΟΚ.

Τρίτον, να αντιτάξει ο προοδευτικός χώρος μία εναλλακτική λύση. Μέσα από διάλογο των διαθέσιμων προς τούτο δυνάμεών του, με διεργασίες συμμαχικές και με μία ανασύνθεση, η μορφή της οποίας μπορεί και πρέπει να προκύψει χωρίς εκ των προτέρων δεδομένο σχήμα, ισορροπίες και προσκόλληση σε ρόλους. Με σεβασμό στις επιμέρους αυτονομίες, φυσιογνωμίες, ταυτότητες, αλλά και με αναγνώριση του αιτήματος «όχι άλλο Μητσοτάκη, όχι άλλη δεξιά». Το οποίο αίτημα θα λειτουργήσει πάνω από τη μίζερη νοοτροπία «ο καθένας με το μικρό του μαγαζί».

Ειδικά το ΠΑΣΟΚ ως η πιο συγκροτημένη αυτή την ώρα, δύναμη του προοδευτικού χώρου, έχει μία πρόκληση: Να αναζητήσει μέσα από τέτοιες διαδικασίες την οικοδόμηση μίας εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης: Με πρωτοβουλίες διαλόγου (και κοινών δράσεων σε επιμέρους πεδία) εκείνων των δυνάμεων (κομμάτων, κινήσεων, φορέων, ομάδων πολιτών, αυτόνομων οντοτήτων), που έχουν διάθεση για προγραμματικές συγκλίσεις και κυρίως αδιαπραγμάτευτο μέτωπο απέναντι στη ΝΔ – του Μητσοτάκη και όποιου άλλου.

Τυχόν επαναφορά της λογικής του διμέτωπου, – βάζοντας δηλαδή στην ίδια μοίρα μία αποτυχημένη, διεφθαρμένη και καθεστωτική κυβέρνηση 7 ετών από την μία και έναν διάσπαρτο χώρο προοδευτικών δυνάμεων και κυρίως προοδευτικού κόσμου, από την άλλη – δεν είναι μόνο ξεπερασμένη. Είναι και βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη και της δεξιάς.

Ο διμέτωπος είχε ίσως νόημα την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ως «βάτραχος» προσπαθούσε να διασωθεί από δύο πανίσχυρους «ελέφαντες» (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ), απειλούσαν να το ποδοπατήσουν. Με την τακτική τότε του ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι ειλικρινής, αφού ως κυβέρνηση και ως αξιωματική αντιπολίτευση ενδιαφερόταν απλά να απορροφήσει τη βάση του Κινήματος, είχε λογική η μετωπική σύγκρουση μαζί του – αν και στο τέλος το παρατεταμένο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο βοήθησε κατά κύριο λόγο τον Μητσοτάκη και ελάχιστα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.

Τώρα όμως, με το ΠΑΣΟΚ να ονειρεύεται μία «δημοσκοπική έκρηξη», που δεν έρχεται και την πλειονότητα του προοδευτικού κόσμου να μην εκφράζεται στην πραγματικότητα από κανένα σχήμα, το θέμα είναι ποιος/ποια θα απευθύνει το προσκλητήριο και θα πρωτοστατήσει σε μία ανασύνθεση. Όχι ποιος θα επιμείνει στην περιχαράκωσή του, αρκούμενος σε ένα μικρό, φοβικό ΠΑΣΟΚ, που παραιτείται οικειοθελώς από την προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης.

Δεν είναι ο Τσίπρας το θέμα. Ούτε οποιοσδήποτε άλλος. Είναι ο προοδευτικός κόσμος που αναζητά έκφραση και διέξοδο. Η «αυτόνομη πορεία» χωρίς διάλογο και προσπάθεια για ένα νέο μπινγκ μπανγκ στην Κεντροαριστερά είναι σαν να επιθυμούν κάποιοι, είτε την αυτοδυναμία του Μητσοτάκη (ώστε να απαλλαγούν από διλήμματα), είτε συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη.

Το ίδιο και η ενοχικότητα απέναντι στις επικοινωνιακές επιθέσεις του Μαξίμου σε οποιαδήποτε προσπάθεια συνεργασιών στον προοδευτικό χώρο. Μία τέτοια στάση φανερώνει μία από τις δύο παρακάτω επιλογές: Ή παραίτηση με μοντέλο «ΚΚΕ Κέντρου» ή διάθεση συνεργασίας με τον Μητσοτάκη.

Και οι δύο επιλογές είναι υπέρ του Μητσοτάκη.

Και μία σημείωση: Πιθανόν δεν είναι τυχαίο ότι η λογική του διμέτωπου, αντιμετωπίζοντας δηλαδή με τον ίδιο τρόπο και την κυβέρνηση και τις άλλες κεντροαριστερές δυνάμεις, επανέκαμψε λίγο αφότου επαναβεβαιώθηκε ότι η ΝΔ είναι τρωτή απέναντι στις συμμαχίες του προοδευτικού χώρου, όπως έδειξε η ψηφοφορία στο πρόσφατο συνέδριο της Κεντρικής Ένωσης Δήμων.

Διαβάστε επίσης:

Διάλογο στην Κεντροαριστερά προτείνει η Θρασκιά – Αντίδραση Μαρινάκη

Πολυτεχνείο – Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα: «Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία…»

ΟΠΕΚΕΠΕ: Δικογραφία σε βάρος του Μυλωνάκη διαβιβάστηκε στη Βουλή από τον Άρειο Πάγο