Μετά βαΐων και κλάδων υποδέχτηκαν οι ενώσεις των εργοδοτών στη Γερμανία τη νέα κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Φιλελευθέρων και Πράσινων, με το παρατσούκλι “φανάρι“ από τη χρωματική σύμπραξη των κομμάτων που την αποτελούν. Οι επευφημίες των γερμανών βιομηχάνων είναι εξηγήσιμες και δικαιολογημένες, με βάση ασφαλώς τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία εξυπηρετούνται στο έπακρο από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Σόλτς.

Βασική αποστολή της νέας κυβέρνησης είναι να ισχυροποιηθεί η θέση της γερμανικής αστικής τάξης. Κύριος στόχος της να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ΕΕ σε ανταγωνισμό με τη Γαλλία και να κερδίσει έδαφος σε μια περίοδο που οξύνεται η αναμέτρηση ΗΠΑ-Κίνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία. Μάλιστα την Κίνα την αντιλαμβάνεται ως «συστημικό αντίπαλο», προμηνύοντας περαιτέρω όξυνση των ανταγωνισμών. Όσο για την Τουρκία -και σε αντίθεση με τη «βιομηχανία» αυταπατών από τα ελληνικά αστικά κόμματα και ΜΜΕ- υπογραμμίζεται ότι «παρά τις ανησυχητικές εξελίξεις στο εσωτερικό και τις εντάσεις στην εξωτερική πολιτική παραμένει ένας σημαντικός γείτονας της ΕΕ και εταίρος στο ΝΑΤΟ».

Σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη διαχείριση της πανδημίας, με το σχέδιο συγχωνεύσεων και κλεισίματος νοσοκομείων που εκπονήθηκε από την προηγούμενη συγκυβέρνηση CDU και SPD και με τις 35.000 ελλείψεις νοσηλευτών, συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση. Διαιωνίζεται έτσι ένα αποδυναμωμένο σύστημα υγείας, με στόχο την επιτάχυνση της εμπορευματοποίησής του, ώστε να έχουν εξασφαλισμένη πελατεία οι επιχειρηματικοί όμιλοι της υγείας και να αναγκάζεται, ως άμεση συνέπεια, η  πρώτη χώρα σε ΜΕΘ στην ΕΕ, η χώρα με έναν από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές εμβολίων στον κόσμο, τη Biontech, να στέλνει αεροδιακομιδές ασθενών ακόμα και σε άλλα κράτη.

Ταυτόχρονα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι κυριολεκτικά «χρυσώνονται» από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, με χρήματα των λαών, για «πράσινες» και ψηφιακές επενδύσεις που ιεραρχούνται ως πεδία κερδοφορίας από τα γερμανικά μονοπώλια. Αυτό είναι το υπερμνημόνιο που καλούνται να αποπληρώσουν οι λαοί. Η κυβέρνηση βαφτίζει «πράσινο» ό,τι συμφέρει κάθε φορά το μεγάλο κεφάλαιο, κηρύσσει κλιματική ουδετερότητα ως το 2045, ενισχύει την ηλεκτροκίνηση, ενώ η κατά τα άλλα «ενεργειακή μετάβαση» θα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο φυσικό αέριο που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ενεργειακές απώλειες, όπως και στην -από προσφάτως… «πράσινη» κι αυτή- πυρηνική ενέργεια τουλάχιστον ως το 2030.

Η νέα γερμανική κυβέρνηση εξαγγέλλει «φρένο» στη λεγόμενη «χαλαρή δημοσιονομική πολιτική», αυτή δηλαδή που οδήγησε στην εκτόξευση της ακρίβειας και του πληθωρισμού, στην ολόπλευρη στήριξη των ομίλων και την απογείωση της αντεργατικής πολιτικής. Το «φρένο» της δεν είναι άλλο από την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος της αστικής διαχείρισης, με τη λεγόμενη αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και την επιτάχυνση των περικοπών σε βάρος των εργαζομένων.

Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αποτελούν για το λαό προαναγγελία «πολέμου», αφού δεν υπάρχει ρητή καν απόρριψη της αύξησης των φόρων, την ίδια ώρα που πολλαπλασιάζονται οι ελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις (για παράδειγμα μέσω πρόσθετων επιλογών απόσβεσης και επιδομάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης, με τα οποία -αντί να στηρίζεται ο άνεργος- πληρώνεται κι από πάνω ο εργοδότης του εξασφαλίζοντας τσάμπα εργατικό δυναμικό). Ο αποκαλούμενος «νέος εργασιακός κόσμος» της, στο έγγραφο των διερευνητικών επαφών των τριών κομμάτων, μεταφράζεται σε επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών, αφού προβλέπεται ο νόμος περί ωρών εργασίας να «χαλαρώσει», ώστε να μπορούν να υπογραφούν αντίστοιχοι όροι στις ΣΣΕ, όπως «να μειωθεί η περίοδος ανάπαυσης μεταξύ δύο βαρδιών».

Η αύξηση του ωρομισθίου είναι άδειο πουκάμισο, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών εργαζομένων εξαιρούνται από το καθεστώς συλλογικών συμβάσεων. Επαναλαμβάνεται, επίσης και στη Γερμανία, η «Χατζηδάκεια καραμέλα» της κυβέρνησης της ΝΔ, ότι οι εργαζόμενοι «θα έχουν τη δυνατότητα να οργανώνουν πιο ευέλικτα το ωράριο εργασίας τους», δηλαδή πρόκειται για την αποθέωση της ευελίξίας, ενώ πόσο άραγε πιο καθαρά να ομολογήσει ότι «Θέλουμε να δημιουργήσουμε περιορισμένη δυνατότητα απόκλισης του νόμου περί ωρών εργασίας από τους ισχύοντες κανονισμούς, όσον αφορά τις μέγιστες ημερήσιες ώρες εργασίας».

Όσο για τις συντάξεις εισάγεται η λεγόμενη «μετοχική σύνταξη», κάνοντας ένα σημαντικό βήμα προς το κεφαλοποιητικό σύστημα ασφάλισης. Μέρος των εισφορών θα τζογάρεται σε «μακροπρόθεσμα συνταξιοδοτικά προγράμματα» από ανεξάρτητο φορέα δημοσίου δικαίου, ενώ επίσης συγχωνεύονται στο λεγόμενο «επίδομα πολιτών» τα -ούτως ή άλλως εξευτελιστικά- εισοδήματα του επιδόματος HARTZ ΙV που καθιέρωσε η κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών και πρασίνων του καγκελάριου Σρέντερ.

Όσο για το -καυτό για τη γερμανική λαϊκή οικογένεια- ζήτημα των ενοικίων, μετά τις αυξήσεις που επέβαλλε το καλοκαίρι η κρατιδιακή κυβέρνηση του Βερολίνου (σημ. κι εκεί συγκυβερνούν σοσιαλδημοκράτες, οι πράσινοι κι η οπορτουνιστική Λίνκε), η κυβέρνηση Σολτς εμφανίζει ως κατόρθωμα ότι θα παραταθούν οι ίδιες τιμές στα ενοίκια, ενώ δηλώνει προκλητικά ότι η αύξηση των ενοικίων σε ιδιαίτερα δύσκολες αγορές κατοικιών θα περιοριστεί(!) στο 11% για μια περίοδο τριών ετών. Ταυτόχρονα, το κυβερνητικό πρόγραμμα αποτελεί το εναρκτήριο λάκτισμα για ένα ακόμα μεγάλο «φαγοπότι» των κατασκευαστικών ομίλων. Τέτοιο αποτελεί η κατασκευή 400.000 κατοικιών κάθε χρόνο με τα ¾ των κατοικιών αυτών να τα αναλαμβάνουν απευθείας οι ίδιοι οι όμιλοι με το αζημίωτο βέβαια και τις υπόλοιπες 100.000 το δημόσιο. Και στις δυο περιπτώσεις ο λαός θα κληθεί να πληρώσει πανάκριβα τις νέες «πράσινες» και ενεργειακές προδιαγραφές.

Για τα νέα ζευγάρια και τα παιδιά οι προηγούμενες παροχές συγχωνεύονται προς τα κάτω σε ένα «βασικό επίδομα παιδιού», ενώ μεθοδεύεται η απελευθέρωση της ναρκωκουλτούρας με το να επιτρέπεται η πώληση κάνναβης σε ενήλικους. Κι αν δεν φτάνει η «ναρκωκαταστολή», προβλέπεται και η συμβατική εκδοχή της κατασταλτικής πολιτικής μέσα από μια «Επιτροπή Ελευθερίας» που συστήνει ότι θα συμβουλεύει σχετικά με τη μελλοντική νομοθεσία για την ασφάλεια και θα αξιολογεί τους περιορισμούς της ελευθερίας.

Με δυο λόγια καμιά αναμονή, αυταπάτη και προσμονή σε όλα τα επίπεδα κι από αυτήν την κυβέρνηση. Η εναλλαγή μεταξύ δήθεν «προοδευτικής» και «συντηρητική» εκδοχής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αποτελεί καραμπινάτη εξαπάτηση του λαού και στη Γερμανία και στην Ελλάδα, όπως και παντού. Η ελπίδα είναι στην ανασύνταξη του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, στο δυνάμωμα των εργατικών ταξικών αγώνων και τη συμπόρευση με το Κομμουνιστικό Κόμμα για τα σύγχρονα δικαιώματα στο ύψος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, των δυνατοτήτων της επιστήμης και της τεχνολογίας, στο να γίνει η εργατική τάξη, με τη δική της εξουσία, πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

*Ο Κώστας Παπαδάκης είναι ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Διαβάστε επίσης:

«Το ελληνικό τελεσίγραφο στον κ. Ράμα…»

Κυριακή με ΠΑΣΟΚ

Ευρωπαϊκή «γραμμή» για υποχρεωτικό εμβολιασμό