Το τελευταίο διάστημα, το θέμα της βίας στα Πανεπιστήμια έχει μονοπωλήσει για άλλη μια φορά τον δημόσιο διάλογο.

Εικόνες βανδαλισμένων χώρων, ξυλοδαρμοί καθηγητών, εκβιασμοί, ξεκαθάρισμα λογαριασμών συνθέτουν μια αποκρουστική και απαξιωτική πραγματικότητα.

Ένα ζήτημα ανομίας που επιτρέψαμε στο όνομα της ελευθερίας, συγχέοντάς την με την ασυδοσία, να γίνει τόσο τεράστιο που τρομοκρατεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας, παραβιάζοντας συλλήβδην τις ατομικές ελευθερίες.

Όλοι μιλάμε για τα Πανεπιστήμια. Αυτό που φαίνεται να παραβλέπουμε είναι πως αυτή η βία ξεκινάει από το Δημοτικό, συνεχίζεται στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο έχει πάρει πια ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η βία, το bullying και οι μαθητικές συμμορίες ανηλίκων στα σχολεία, στα Γυμνάσια και στα Λύκεια και η όλο και συχνότερη εμφάνιση τους, είναι γεγονός. Σοβαρότατο πρόβλημα με τεράστιες διαστάσεις παγκοσμίως. Τα αίτιά του, βαθιά κοινωνικά. Πλήττει έναν στους τρεις έφηβους και παιδιά στη χώρα μας. Απλά, στο Πανεπιστήμιο οι «επαναστάτες», ως ενήλικοι πλέον, δρουν χωρίς περιορισμούς. Εκεί δεν τους σταματάς. Η διαρκώς αυξανόμενη και επιδεινούμενη σχολική βία και παραβατικότητα του σήμερα, μετεξελίσσεται σε τραμπούκικη και βίαιη συμπεριφορά στα Πανεπιστήμια αύριο. Είναι σαν τη φωτιά που αν δεν τη σβήσεις ή την περιορίσεις εν τη γενέσει της, θα κάψει τα πάντα!

Ενδεικτικό του πώς αντιλαμβάνεται η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, τα συναρμόδια Υπουργεία αλλά και η πολιτική ηγεσία στο σύνολό της τη λήψη άμεσων μέτρων για το θέμα αυτό, είναι η Συγκρότηση δωδεκαμελούς Διακομματικής Επιτροπής, η οποία συστάθηκε τον Ιούνιο του 2020 με πρωτοβουλία της τότε Υφυπουργού Σοφίας Ζαχαράκη. Η Επιτροπή θα συνεδρίαζε δύο φορές τον μήνα. Σκοπός της ήταν η πρόληψη, αποτροπή και αντιμετώπιση του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού καθώς και ενημερωτικές δράσεις για τα δικαιώματα των παιδιών. Μέχρις εδώ όλα καλά. Πού είναι το πρόβλημα; Ότι από την στιγμή που συγκροτήθηκε η Επιτροπή, δεν έχει κληθεί να συνεδριάσει ούτε μία φορά.

Προφανώς, η Κυβέρνηση πατάει πάνω στη χρόνια κουλτούρα αδιαφορίας και ωχαδερφισμού που όλοι μαζί, Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση, Εξωκοινοβουλευτικοί, Συνδικαλιστές, Νεολαίοι και Ακαδημαϊκή κοινότητα, καλλιεργήσαμε επιμελώς επί δεκαετίες αυτήν ακριβώς την κουλτούρα, θύτες όλοι σε ένα διαρκές έγκλημα με θύμα την Ελλάδα.

Προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι η συγκρότηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου, αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς όλων των φορέων, με αντίστοιχες δράσεις που σχετίζονται με το θέμα του σχολικού εκφοβισμού, σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης.

Τα Πανεπιστήμια, είπε ο καθηγητής Ν. Χριστοδουλάκης πρέπει να είναι: Μαζικά, ελεύθερα, δύσκολα. Γίνεται;

Σίγουρα δε γίνεται με μπαλώματα και αποσπασματικές ρυθμίσεις που νομοθετούμε.

Γίνεται όμως με αμφιθέατρα γεμάτα φοιτητές και καθηγητές.

Και

Γίνεται μέσα από την εγκαθίδρυση μιας νέας καθημερινότητας που σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ακαδημαϊκή κοινότητα και την ηγεσία της, δηλαδή τους Πρυτάνεις.

Αν όχι τώρα πότε;

*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Ν. Δράμας και τομεάρχης Παιδείας και Θρησκευμάτων στο Κίνημα Αλλαγής.

Διαβάστε επίσης:

Η κοινή γνώμη απέλασε τον Τζόκοβιτς

Συστήματα προστασίας «διασημοτήτων»

Όταν η κυβέρνηση χάνει την ψυχραιμία της