Ένας άντρας προχωρεί στο δρόμο κι όπως μαθαίνουμε, επιστρέφει στο σπίτι του από την εργασία του κρατώντας μια σακούλα πορτοκάλια που δίνουν χρώμα στην μάλλον άχρωμη εμφάνισή του.

Ξαφνικά,  καταρρέει, πέφτει καταμεσής του δρόμου, τα πορτοκάλια σκορπίζονται, κάποια όπως κυλούν, συνθλίβονται κάτω από τις ρόδες των αυτοκίνητων  εκτινάσσοντας τον χυμό τους κάπως βίαια, πριν γίνουν ένας λεκές στο οδόστρωμα.

Ο άντρας αυτός, ο Γεράσιμος, όνομα που παραπέμπει σε ένα παλιό αντρογεροντοκορισμό, καθόλου τυχαία διαλεγμένο από τον συγγραφέα, είναι το ένα από τα τρία πρόσωπα του μυθιστορήματος το οποίο συμμετέχει στην πλοκή ευρισκόμενο σε κώμα.

Το δεύτερο πρόσωπο, ένας άντρας ξανά, ο Ιάσωνας, με σαφώς πιο … «εκλεπτυσμένο» όνομα, συγγραφέας, γύρω στα σαράντα, είναι αυτός που αντιδρά ανάμεσα στο πλήθος που παρακολουθεί την αιφνίδια κατάρρευση του Γεράσιμου.

Τρέχει αυθόρμητα και σκύβει πάνω του προσπαθώντας να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες μεταξύ των οποίων και το φιλί της ζωής. Αυτή η μάλλον αναμενόμενη κίνηση, «το φιλί της ζωής», δεν ξεχνιέται στη συνέχεια καθώς επανέρχεται ως εικόνα, ως προβολή συνειρμών και εν τέλει ως ένας υπαινικτικός συμβολισμός σε σχέση με το τρίτο και τελευταίο πρόσωπο του μυθιστορήματος, την Μαριάννα, η οποία είναι σύζυγος του Γεράσιμου.

Αυτά τα τρία πρόσωπα όλα κι όλα, «τρέχουν» το μυθιστόρημα, πετυχαίνοντας έναν σπουδαίο άθλο καθώς ο αναγνώστης προχωρώντας την ανάγνωση, έχει την εντύπωση μιας έντονης πολυκοσμίας και δράσης, σε ένα μυθιστόρημα που στήνεται από τις αφηγήσεις-σκέψεις τριών πρόσωπων!  Ωστόσο, ο συγγραφέας δομεί  περίτεχνα την πλοκή και κρατά το ενδιαφέρον τού αναγνώστη ως το τέλος καθώς η αφήγηση έχει μια  ζωντάνια που αναβλύζει από την ένταση της εσωτερικότητας  όπως αυτή πυροδοτείται από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που ανασύρει στο φως βίαια τον παρελθόντα χρόνο, ως απώλεια, ως πειρασμό και δοκιμασία, ως τραύμα, ως υπόσχεση μέλλοντος. Αίφνης, η Μαριάννα αντιλαμβάνεται ότι η ζωή έχει δυο όψεις, αυτή που δεν έζησε και η άλλη που δεν έχει χρόνο να εξαργυρώσει… 

Το εγκεφαλικό του Γεράσιμου αφυπνίζει την μνήμη της Μαριάννας, γίνεται ένας χείμαρρος αναμνήσεων, ένας απολογισμός μιας χαμένης ζωής, μια επίγνωση που δεν βρίσκει διέξοδο και κινδυνεύει να την πνίξει. Από την άλλη, ο Ιάσωνας, ως από μηχανής θεός προσφέρει το «φιλί της ζωής» κατά κυριολεξία στον Γεράσιμο και υποσχετικά  στην Μαριάννα. Στον Γεράσιμο που είναι σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση και στην Μαριάννα  που βρίσκεται σε υπαρξιακό αδιέξοδο! 

Έχοντας ζήσει μιαν απελπιστικά ματαιωμένη και άοσμη ζωή δίπλα στον άντρα της, η Μαριάννα αναπολεί στο νοσοκομείο, στις ατέλειωτες ώρες αναμονής, τη χαμένη της ζωή, αυτά που ονειρεύτηκε και δεν τόλμησε, το βάλτωμά της μέσα σε μια σχέση, μιαν οικογένεια που την κάταπιε βιώνοντας ταυτόχρονα σαν αντίδραση το σκίρτημα του έρωτα. Τη στιγμή που ο άντρας της βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο, η Μαριάννα ερωτεύεται σε μια προχωρημένη ηλικία τον άντρα που προσπάθησε να δώσει το φιλί της ζωής στον σύζυγο της. Ο έρωτας γεννιέται παιγνιωδώς όταν σκέφτεται πώς θα αντιδρούσε ο μαζεμένος και συντηρητικός  Γεράσιμος στο φιλί ζωής από έναν άντρα! Στη συνέχεια, ωστόσο, αν και η ιστορία εξελίσσεται ρομαντικά, ο συγγραφέας αφήνει με ρεαλιστική ακρίβεια στον χρόνο την βρομοδουλειά. Ταυτόχρονα, υπαινίσσεται όλον τον κοινωνικό περίγυρο, όλη την τρέχουσα πραγματικότητα μέσα στην οποία αφανίζονται οι ζωές, ξοδεύεται ο χρόνος κι όλα καταλήγουν σε μια μελαγχολική αναπόληση.

Η Μαριάννα βρίσκεται μπροστά σε ένα ακραίο υπαρξιακό δίλλημα με τον Γεράσιμο μεταξύ ζωής και θανάτου, ούτε ζωντανό άλλα ούτε και νεκρό, σε ένα απόλυτα τραγικό μεταίχμιο, σε μιαν απόλυτη καταδίκη. Όλα, ωστόσο, γίνονται ακόμα πιο δύσκολα  καθώς η παρουσία του νεότερού της Ιάσονα σηματοδοτεί μιαν υπόσχεση πραγματικού έρωτα, και ότι χάθηκε, ότι δεν έζησε, εμφανίζεται ως μια προοπτική γλυκόπικρης ελπίδας. Ο έρωτας έρχεται αργά, όταν δεν υπάρχει η δυνατότητά του, έτσι ώστε να πονέσει περισσότερο, να προστεθεί κι άλλο βάρος στην απώλεια. 

Ο Μαρίνος διαλέγει να διηγηθεί μιαν ιστορία ερωτική, δίχως μεγάλα πάθη, δίχως υπερβολές, μιαν ιστορία μελαγχολικά τετριμμένη, της διπλανής πόρτας, τόσο αποκαλυπτικά, ώστε να μοιάζει πρωτόγνωρα σαγηνευτική.

Διονύσης Μαρίνος 

Μπλε Ήλιος

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελ.: 261

Διαβάστε επίσης:

Το «Φαινόμενο Χριστοδούλου»

«Εγκάρσιος προσανατολισμός» του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Βιβλίο: Ο τελευταίος σκλάβος