Διαβάζω ότι ο πρωθυπουργός, ο άνθρωπος δηλαδή που εκπροσωπεί την χώρα, όχι τον εαυτό του ή το κόμμα του, προχώρησε σε μια συμβολική δήλωση ότι μετά τον πόλεμο η Ελλάδα θα ανακατασκευάσει το βομβαρδισμένο μαιευτήριο της Μαριούπολης.

Διάβασα επίσης έναν εσμό σχολίων σχετικών με την πρόθεση του πρωθυπουργού που παραπέμπουν πολιτισμικά στην Εποχή των Παγετώνων. Παράλληλα σκέφτομαι ότι όσοι υποστηρίζαμε στην αντιμνημονιακή εποχή ότι η κρίση είναι βαθύτατα και ξεκάθαρα πολιτισμική, δυστυχώς δικαιωνόμαστε με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Η χώρα παραμένει αιχμάλωτη απολυταρχικών αντιλήψεων, ακραίων σκοταδιστικών πολιτικών και θρησκευτικών ιδεολογικών συγκλίσεων και χαοτικών ψυχώσεων.  

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξε μερικές σκοταδιστικές όψεις του τρομακτικού ελληνικού Mεσαίωνα. Όλοι γνωρίζουμε ότι η σύσταση του ΝΑΤΟ (που στην χώρα μας ταυτίζεται με το απόλυτο κακό σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη που δίνουν την ψύχη τους για να ενταχθούν σ’ αυτό), έγινε προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι επεκτατικές βλέψεις της Σοβιετικής Ένωσης της οποίας άνοιξε η όρεξη μετά την Γιάλτα και το Πότσνταμ. Ιδίως μετά τον ενδεκάμηνο αποκλεισμό του Βερολίνου τον Ιούνιο του 1948, οι σύμμαχοι αποφάσισαν  να αντιδράσουν προκειμένου να περιορίσουν την ακόρεστη όρεξη του δικτάτορα  Στάλιν. Έτσι, στις 4 Απριλίου 1949, στην Ουάσινγκτον, οι 12 χώρες υπέγραψαν το Σύμφωνο της Βορειατλαντικής Συμμαχίας. Αυτό προκάλεσε την μήνη και την οργή των Σοβιετικών και των ανά τον κόσμο φερέφωνών τους. Το μπολσεβίκικο αυτό μίσος διατηρεί στην φορμόλη το ΚΚΕ έχοντας πείσει ένα πολύ μεγαλύτερο της εκλογικής του δύναμης, ακροατήριο ότι το ΝΑΤΟ είναι η πηγή του κακού σε αυτόν τον πλανήτη. Το πρόβλημα, ωστόσο, έχει ξεφύγει από την πολιτική, την λογική, ιστορική και πραγματική του βάση και κινείται στο επίπεδο της πολιτικής διαστροφής.

Επιστρέφοντας στην μαρτυρική και ισοπεδωμένη Μαριούπολη, ας υπενθυμίσουμε σε όσους έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν κοινή λογική και ανθρωπιστική παιδεία, ότι η Ουκρανία γεωγραφικά είναι μια χώρα με την οποία συνδέεται ο ελληνισμός από την εποχή του μύθου. Η Ταυρίδα, δηλαδή, η σημερινή Κριμαία και πάλαι ποτέ Χερσόνησος της Ταυρίδας στον Εύξεινο Πόντο (ονομασία που παραμένει ελληνική επί αιώνες αιώνων) ενέπνευσε ελληνικούς μύθους. Η γνωστή τραγωδία της αρχαιότητας, Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη διαδραματίζεται στον γεωγραφικό χώρο της χερσονήσου της Ταυρίδας, της Κριμαίας δηλαδή. Μάλιστα, στην εποχή των τσάρω, η Κριμαία που είχε αλλάξει ονόματα, ονομάστηκε ξανά Ταυρίδα μέχρι την μπολσεβίκικη επανάσταση που λίγο μετά την ίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης επανέφερε την ονομασία που φέρει σήμερα η περιοχή. 

Η Ουκρανία είναι ένας γεωγραφικός χώρος με έντονη την ελληνική παρουσία, πράγμα συγκινητικό καθώς ακόμα και σε αυτή την περιοχή, η ελληνική ιστορία πιστοποιεί την διαχρονικότητά της.  Έτσι, αρκετές από τις πόλεις της συνδέονται ιστορικά με διάφορες ελληνικές περιόδους και ακόμα και σήμερα, εκτός από το έντονο ελληνικό στοιχείο, φέρουν και ελληνικά ονόματα όπως η Οδησσός, η πόλη που χτίστηκε πάνω σε μιαν αρχαία ελληνική αποικία και στην οποία ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία. Μαζί με την Οδησσό, η άλλη πόλη που σήμερα δοκιμάζεται με τον σκληρότερο και πλέον απάνθρωπο τρόπο στην μαρτυρική Ουκρανία, είναι η Μαριούπολη, δηλαδή η πόλη της Μαρίας Παναγίας. Το όνομα προήλθε από την Οδηγήτρια εικόνα της Παναγίας. Στη συνέχεια, το 1780, οι ρωσικές αρχές μετέφεραν βίαια μεγάλον αριθμό Ορθοδόξων Ελλήνων από την Κριμαία στην περιοχή της Μαριούπολης που το 1928 αριθμούσε 39 σχολεία της πρώτης βαθμίδας και έξη της δεύτερης. Το 1937, ο αιμοσταγής δικτάτορας Στάλιν στοχοποίησε 30 χιλιάδες Έλληνες και τους έστειλε από εκεί στην Σιβηρία μετά από τις γνωστές δίκες-παρωδία.

Η ελληνικής καταγωγής αυτή πόλη, η πόλη όπου άνθιζε ο ελληνισμός μέσα από μια συνέχεια της οποίας οι ρίζες χάνονται στα βάθη της ιστορίας, ξαναέζησε τον αέρα της ελευθερίας το 1989 γνωρίζοντας μεγάλη ανάπτυξη μέχρις ότου ένας νέος αιμοσταγής Ρώσος δικτάτορας την ισοπέδωσε… 

Αυτήν την συμβολική, όσο και συγκινητική πρωτοβουλία του Έλληνα πρωθυπουργού βρήκαν το κουράγιο και την μικρότητα να κατηγορήσουν χυδαία προσβάλλοντας την μνήμη των ζεστών ακόμα νεκρών ενός άθλιου πολέμου, αναλισκόμενοι στο πιο απεχθές και βορβορώδες πεδίο πολιτικής αθλιότητας -σήμερα, την ώρα που οι δολοφόνοι του Πούτιν ισοπεδώνουν μαιευτήρια, θέατρα, γηροκομεία, παιδικούς σταθμούς, σχολειά.

Η ισοπέδωση της Μαριούπολης εκτός από έγκλημα πολέμου, είναι και ένα έγκλημα εναντίον της μνήμης που συνδέει την Ελλάδα με την διαχρονικότητα και την οικουμενικότητα, είναι ένα πολιτισμικό έγκλημα.    

Διαβάστε επίσης:

Είναι το εργασιακό περιβάλλον, ηλίθιε!

Ανθρωπιστική κρίση στην Ουκρανία

Σερμπέτι δηλητήριο… για την ειρήνη, τα λαϊκά συμφέροντα, τα κυριαρχικά δικαιώματα