Τερατογένεση λοιπόν για τον Μητσοτάκη οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν συμπεριλαμβάνει τη Ν.Δ. – αν αυτή είναι πρώτο κόμμα. Σοβαρά; Ακόμη και αν το αποτέλεσμα είναι 32,5% έναντι 33% ας πούμε; Πάλι καλά που δεν αποκάλεσε και τέρατα αυτούς που θα συμπράξουν για την «τερατογένεση». Άσε που έμπλεξε και το ΚΚΕ σε μια υπόθεση στην οποία ο Περισσός ουδέποτε θα συμπράξει έστω και με τη μορφή της ανοχής.

Επιπλέον συνέδεσε, εμμέσως πλην σαφώς, την αντιπολίτευση με τα σχέδια αποσταθεροποίησης του Πούτιν και του Ερντογάν, τα οποία επικαλείται κατά συρροή η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα ωσάν να πρόκειται για το πολιτικό μαντζούνι που θεραπεύει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Η θεωρία περί «εσωτερικού εχθρού» αναβιώνει ύστερα από δεκαετίες.

«Μητσοτάκη γ…έσαι», με κυριλλικούς χαρακτήρες, κάτω από την ειρωνικώς μειδιώσα φάτσα του Πούτιν, σε γιγαντοοθόνη στο συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας δεν τους έκραξε από το κόμμα, ούτε καν ο Τσίπρας, τον οποίο εξέθεσαν αγρίως. Κάποιοι το θεώρησαν χιούμορ. Το μόνο που έμεινε στο τέλος ήταν η κακογουστιά και η χυδαιότητα για να θυμίζουν το εν λόγω (πολιτικό) φεστιβάλ στους μη σχετικούς με το αντικείμενο. Και στο καπάκι τα τρολ της Ν.Δ. να μιλάνε πάλι για «τουρκορωσικό κόμμα».

Δεν αρχίσαμε καλά. Κι έχουμε ακόμα μήνες αρκετούς μέχρι την κάλπη. Δεν πα’ να λένε ό,τι θέλουν τα μεγάλα κόμματα για σταθερότητα, για δημοκρατία και για ό,τι άλλο τέλος πάντων τους φαίνεται ότι ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των δυνάμει ψηφοφόρων τους; Στην πράξη κάνουν ό,τι μπορούν για να δυναμιτίζουν το πολιτικό κλίμα.

Και καλά να προκαλέσουν μια πόλωση μεταξύ τους. Λογικό σε τέτοιες περιόδους. Ας είναι όμως πολιτική. Ας πλακωθούν για προγράμματα, για τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που βγάζουν κυβερνήσεις. Ας γίνουν μπίλιες για τα εθνικά, για την οικονομία, για τις υποκλοπές, για την ποιότητα της δημοκρατίας, για την κρίση, για τον πόλεμο – για ό,τι τέλος πάντων τους κάνει κέφι.

Εκλογές έρχονται και όλα είναι στο παιχνίδι. Οι ψηφοφόροι δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν τι λέει ο καθένας και μπορούν να αξιολογήσουν αυτά που ακούν.

Ας λάβουν όμως τα… καμάρια μας κάτι πολύ σοβαρά υπ’ όψιν. Ο κόσμος έχει πολύ σοβαρά προβλήματα, που όσο πάνε και θεριεύουν. Επηρεάζουν τη ζωή όλο και περισσότερων. Απειλούν τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις, την ανάπτυξη, τους εθνικούς οικονομικούς στόχους. Όλα έχουν τεθεί υπό αίρεση ανεξάρτητα από τις προσπάθειες καθησυχασμού.

● Η κοινωνία γνωρίζει πως, όσα ψίχουλα και να λάβει, τα βάρη που θα προστεθούν είναι μεγάλα.

● Οι μικρομεσαίοι ξέρουν ότι είναι περίπου ξεγραμμένοι.

● Όλοι μαζί γνωρίζουν ότι οι συνέπειες της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία θα πάρει χρόνια για να απαλυνθούν.

● Όλοι επίσης γνωρίζουν ότι ο τουρκικός παροξυσμός δεν θέλει πολύ για να ανοίξει ένα μέτωπο και στο πεδίο.

Το δε πολιτικό σύστημα οφείλει να γνωρίζει ότι και οι «έξω» μας παρακολουθούν με προσοχή, ειδικά όταν πάμε και τους ζητάμε στήριξη – πότε για την οικονομία, πότε για τα ελληνοτουρκικά κ.λπ. Ας δίνουμε τουλάχιστον την εντύπωση ότι είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί και πως κάτι μάθαμε από δώδεκα συναπτά χρόνια κρίσης. Δεν είναι προς το συμφέρον μας να εμφανιζόμαστε σαν νούμερα που δεν σέβονται τον εαυτό τους, τη χώρα τους και την κοινωνία.

Χρόνος υπάρχει για να σοβαρευτούμε, αλλά όχι απεριόριστος. Αν το κλίμα ξεφύγει κι άλλο, δεν θα μαζεύεται. Όσο και αν θαυμάζουμε τους εαυτούς μας ως «θερμόαιμους» και μάγκες, δεν θέλει πολύ για να πέσει μαζικό «γιούχα» από την κοινωνία, της οποίας η αντοχή και η ανοχή δοκιμάζονται πάλι πολύ σκληρά…

Διαβάστε επίσης:

«Οι κανόνες του παιχνιδιού» και ο μπαμπούλας της «τερατογένεσης»

«Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό»

Η πληγωμένη Τουρκία παραμένει επικίνδυνη