Στην υπόθεση του Κολωνού, η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται πως μπήκε πολύ γρήγορα στην διαδικασία να ακολουθήσει το κοινωνικό αίσθημα και τη λαϊκή κατακραυγή βγαίνοντας ενδεχομένως και πιο μπροστά απ’ όσο θα όφειλε.

Ακολουθώντας και τις συζητήσεις που γίνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έκανε σημαία την κομματική ταυτότητα του 53χρονου δράστη, επιπλέον, κατηγόρησε την κυβέρνηση για προσπάθεια συγκάλυψης και μάλιστα παραλλήλισε την προσπάθεια αυτή με την υπόθεση Λιγνάδη και ζήτησε να δοθούν στη δημοσιότητα τα ονόματα των 213 «πελατών» του Ηλία Μίχου που είχαν εκδηλώσει «ενδιαφέρον» για το 12χρονο κορίτσι, είτε γνώριζαν την ακριβή ηλικία είτε όχι, (εδώ να πούμε ότι μάλλον ήταν σαφές πως σε κάθε περίπτωση επρόκειτο για ανήλικο).

Οι κατηγορίες για συγκάλυψη πάτησαν στο γεγονός ότι η καταγγελία στις αρχές είχε γίνει ένα μήνα πριν αποκαλυφθεί η υπόθεση δημόσια, ότι μέσα στη λίστα των πελατών φέρονται να βρίσκονται διάφοροι επώνυμοι, ότι ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται και διάφοροι πολιτικοί με τους οποίους είχε φωτογραφηθεί ο Μίχος.

Το πολιτικό κλίμα θερμάνθηκε μεμιάς με τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να κονταροχτυπιούνται στα κανάλια και με τα στελέχη της κυβερνητικής παράταξης να ανταποδίδουν τα χτυπήματα προς την αξιωματική αντιπολίτευση ακόμη και με fake news που γρήγορα διαψεύστηκαν (βλ. Γιώργος Κουμουτσάκος) και εν πάση περιπτώσει στόχευαν στην αποδόμηση της σκληρής κριτικής της αντιπολίτευσης, υποστηρίζοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση έχει κάνει την πολιτική επιλογή των ήπιων ποινών για τους βιαστές, ακόμη και παιδιών.

Στο πλαίσιο αυτής της φορτισμένης ατμόσφαιρας δεν άργησε ο δημόσιος λόγος βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης να «τσιμπήσει» το σύνθημα των σόσιαλ «ΝΔ – παιδεραστές» (ο Χάρης Μαμουλάκης υποστήριξε εν συντομία ότι από τεχνικό λάθος εμφανίστηκε το εν λόγω χάσταγκ στην ανάρτησή του στο τικ τοκ, η δε Άννα Βαγενά υποχρεώθηκε να ζητήσει συγνώμη από τον Μάξιμο Χαρακόπουλο, στον οποίο είπε την ατάκα «πώς αισθάνεσαι που είσαι σε κόμμα παιδεραστών;»).

Κερασάκι στην τούρτα, το αίτημα του τομεάρχη Πολιτικής Προστασίας Χρήστου Σπίρτζη όχι απλώς να κινηθεί πιο γρήγορα η έρευνα ώστε να μην χαθούν κρίσιμα στοιχεία, αλλά και να δοθούν στη δημοσιότητα τα ονόματα των 213 υποψηφίων πελατών και όχι απλώς εκείνων που αποδεδειγμένα βαρύνονται με βιασμό της 12χρονης. Κάτι το οποίο θεωρείται το λιγότερο άστοχο. Μεταξύ των όσων αντέδρασαν σε αυτό το αίτημα και ο καθηγητής του Παντείου και μέλος του think tank του Αλέξη Τσίπρα, Δημήτρης Χριστόπουλος, ο οποίος σε άρθρο του αναφέρει πως πρόκειται για αίτημα «νομικά απαράδεκτο» και πολιτικά «λάθος», καθώς κάτι τέτοιο θα συνιστούσε διαπόμπευση και στιγματισμό εφ’ όρου ζωής ανθρώπων στους οποίους δεν έχουν καν ασκηθεί διώξεις και απαγγελθεί κατηγορίες, ενώ επισημαίνει πως το τεκμήριο αθωότητας «αφορά τους πάντες» ανεξάρτητα «από την απέχθεια του εγκλήματος για το οποίο διώκονται». Επισημαίνει επίσης ότι δικαίως είναι τεταμένα τα αντανακλαστικά για το ενδεχόμενο συγκάλυψης, «δεν είναι όμως όλες οι υποθέσεις ίδιες» και περαιτέρω πως «οι συνειρμοί μεταξύ της υπόθεσης Λιγνάδη και αυτής που ξετυλίγεται σήμερα είναι άστοχοι» και εξηγεί αναλυτικά γιατί. Μεταξύ άλλων σημειώνει πως «Όταν τσουβαλιάζουμε τις δύο υποθέσεις, ξεπλένουμε την μείζονα πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης στην πρώτη. Ο κόσμος ακούει μια διαρκή βοή διαμαρτυρίας χωρίς να διακρίνει διαβαθμίσεις. Αυτό είναι πολιτικά ολέθριο και κατεξοχήν συμφέρει τους κρατούντες», κι ενώ στην περίπτωση των υποκλοπών «η συγκάλυψη έχει καταντήσει βαρύτερης απαξίας από την ίδια την πράξη που την προκαλεί».

Εν ολίγοις, στους πολύ δύσκολους καιρούς που ζούμε η αντιπολίτευση συνολικά και η αξιωματική αντιπολίτευση ειδικά έχουν πεδίο δόξης λαμπρό για να ασκήσουν σφοδρή κριτική, κι επιπλέον τα πολιτικά στελέχη και οι βουλευτές έχουν ευθύνη για τον λόγο που εκφράζουν και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, ειδικά όταν εκπροσωπούν τον χώρο εκείνο που επικαλείται το ηθικό πλεονέκτημα και την υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Διαβάστε επίσης:

Κάτι σάπιο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία

Ο «πόλεμος» στην Ουάσιγκτον και η Ουκρανία

Πώς θα βγούνε όλα στο φως αν δεν γίνει το σκοτάδι φως;