Το καλοκαίρι του 1941, η εισβολή των Ναζί στην τότε Σοβιετική Ένωση θα έφερνε αναπόφευκτα ραγδαίες αλλαγές στον σοβιετικό στρατό.

Οι Σοβιετικοί αρχικά αιφνιδιάστηκαν και δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τις δυνάμεις της Βέρμαχτ, που ανέρχονταν σε 3.000.000 εμπειροπόλεμους στρατιώτες οι οποίοι είχαν πλήρη αεροπορική κάλυψη και μεγάλες δυνάμεις τεθωρακισμένων.

Έτσι, οι Ναζί εφαρμόζοντας τον «αιφνιδιαστικό πόλεμο» έφτασαν σχετικά γρήγορα έξω από τη Μόσχα. Οι απώλειες των Ρώσων ήταν τεράστιες, και στη συνέχεια του πολέμου θα ήταν ακόμη μεγαλύτερες. Πολλοί από αυτούς τους νεαρούς στρατιώτες που χάθηκαν, άφησαν πίσω τις αδελφές και τις νεαρές αγαπημένες τους. Ο ανείπωτος πόνος που βίωσαν οι νεαρές αυτές γυναίκες γρήγορα μετατράπηκε σε δίψα για εκδίκηση.

Οι γυναίκες αυτές ζήτησαν να πολεμήσουν. Μέχρι το 1941, στη Σοβιετική Ένωση απαγορευόταν στις γυναίκες να υπηρετούν σε μάχιμες μονάδες. Η έμπειρη πιλότος Μαρίνα Πάσκοβα εισηγήθηκε στον Στάλιν, και τον έπεισε να δημιουργηθούν δύο μικτά σμήνη, και ένα σμήνος αμιγώς γυναικείο.

Οι νεαρές γυναίκες που στελέχωσαν το τάγμα επιλέχθηκαν από εκατοντάδες γυναίκες που υπέβαλλαν αίτημα πολέμου. Οι περισσότερες ήταν από το Ινστιτούτο Μηχανικής, και το Ινστιτούτο Αστρονομίας, της Μόσχας. Η εκπαίδευση έγινε στα μετόπισθεν, σ’ ένα στρατόπεδο 600 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας. Ταξίδεψαν με τρένο για να φτάσουν εκεί. Τα κορίτσια κοιμούνταν όλα μαζί και σκεπάζονταν με κουβέρτες για να ζεσταίνονται. Ήταν μικρές, 19 ή 20 χρονών, και ο στρατιωτικός γιατρός που τις συνόδευε τους φερόταν σαν να ήταν παιδιά του.

Η Ζένια Ρούντνεβα, που σπούδαζε Αστρονομία, εκπαιδεύτηκε κι έγινε «ιπτάμενη πλοηγός», και αναφέρει πολλές λεπτομέρειες στο ημερολόγιό της.

«Πατέρα, ξέρω ότι είσαι λίγο θυμωμένος επειδή τα άλλα κορίτσια θα τελειώσουν το Πανεπιστήμιο, ενώ εγώ δεν μπορώ να κάτσω σε ησυχία ποτέ. Θέλω όμως να σου πω, ότι: Όπως κάθε πατέρας πρέπει να είναι περήφανος για τους γιους του, πρέπει να είναι κι άλλο τόσο περήφανος για τις κόρες του!»

Τα κορίτσια δεν πέρασαν εύκολα, η εκπαίδευση ήταν πολύ σκληρή, κι επιπλέον δέχτηκαν αρχικά τη χλεύη των αντρών, που τους έδωσαν κάτι τεράστιες στολές μέσα στις οποίες έπλεαν, και κάτι τεράστιες μπότες πολλά νούμερα μεγαλύτερες. Τα κορίτσια αναγκάζονταν να φασκιώνουν τα πόδια τους με επιδέσμους για να χωρούν σ’ αυτές. Δεν παραπονέθηκαν ποτέ. Η καινούρια αυτή εμπειρία, οι δυσκολίες και οι προκλήσεις, τις έκαναν μια γροθιά.

Η Ζένια έγραφε: «Σήμερα πέταξα στον αέρα για 10 λεπτά! Ο πόλεμος έχει πολύ πόνο και πολύ αίμα, αλλά, εγώ, αισθάνομαι υπέροχα!»

«Μάγισσες της Νύχτας»

Εκπαιδεύονταν σε ένα παλιού τύπου αεροπλάνο για να πιλοτάρουν τη νύχτα και να βομβαρδίζουν τις εχθρικές δυνάμεις αθέατες μέσα στο σκοτάδι. Το «διπλάνο» αυτό, του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ονομαζόταν Polikarpov «Ρο-2», είχε έναν ελαφρύ ξύλινο σκελετό, ενώ τα φτερά του ήταν από πισσαρισμένο ύφασμα.

Έπαιρνε δύο άτομα, την πιλότο και την πλοηγό. Δεν διέθετε καμία προστασία, ούτε ραντάρ, αν έπιανε φωτιά καιγόταν σαν σπίρτο, ενώ το κόκπιτ ήταν ανοιχτό και οι ιπτάμενες βίωναν πολικές θερμοκρασίες. Ήταν όμως ένα πολύ ελαφρύ αεροσκάφος, που είχε μια σχετικά αθόρυβη μηχανή, έπαιρνε τέσσερεις βόμβες, ενώ οι πιλότοι έπαιρναν στην ποδιά τους και αρκετές χειροβομβίδες τις οποίες έριχναν με το χέρι.

Οι κοπέλες κοιμούνταν όλη την ημέρα και έπιαναν δουλειά όταν έπεφτε η νύχτα! Φόρτωναν το αεροπλάνο, έκαναν την επιδρομή τους, γυρνούσαν για ανεφοδιασμό και απογειώνονταν για νέα αποστολή. Όλη τη νύχτα. Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης χειμωνιάτικης νύχτας μπορούσαν να εκτελέσουν 7 με 10 αποστολές, ανάλογα με την απόσταση.

Όταν πλησίαζαν το στόχο τους έσβηναν τις μηχανές και πλανάριζαν αθέατες στον αέρα, 500 μέτρα πάνω από το έδαφος, ώστε να μην πληγούν από τις εκρήξεις και τα θραύσματα των βομβών που οι ίδιες εξαπέλυαν εναντίον του εχθρού. Το ελαφρύ σκαρί γλιστρούσε αθόρυβα στο σκοτάδι, και το μόνο που ακουγόταν ήταν ένα απόκοσμο σφύριγμα και πολλές φορές τα γέλια των γυναικών πιλότων καθώς άδειαζαν τις βόμβες τους στα στρατόπεδα του εχθρού. Δημιουργούσαν μεγάλες απώλειες στα στρατόπεδα και τα ντεπό ανεφοδιασμού του εχθρού, και κάτι άλλο, δεν άφηναν τον εχθρό να σταθεί και να ηρεμήσει ούτε τη νύχτα.

Οι Γερμανοί φρουροί, μόλις άκουγαν το απόκοσμο σφύριγμα μέσα στη νύχτα, φώναζαν πανικόβλητοι: «Nachthexen! Nachthexen! », δηλαδή οι «Μάγισσες της Νύχτας!».

Οι «Μάγισσες της Νύχτας» ήταν οι πρώτες γυναίκες παγκοσμίως που πολέμησαν ιπτάμενες στα ελαφρά αεροπλάνα τους. Παρέμεναν όμως γυναίκες, τρυφερές κι ατρόμητες.

Η Ζένια Ρούντνεβα, έγραφε στο ημερολόγιό της:

«Τα λίγα λεπτά που έχω ελεύθερα, σε σκέφτομαι. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν επιστρέφω από μια αποστολή. Μου λείπεις. Όταν ξέρω ότι υπάρχει κάποιος που περιμένει να με δει ζωντανή μετά τον πόλεμο, νιώθω μια πρωτόγνωρη θαλπωρή. Τις προάλλες το αεροπλάνο μου χτυπήθηκε, και πήγαινε σαν μεθυσμένο. Κάποια άλλα αεροπλάνα έπεσαν. Τρέχω στο διάδρομο προσγείωσης να δω αν επέστρεψαν όλες οι αδελφές μου. Προχτές, η φίλη μου η Γκάγια δεν τα κατάφερε…»

Το σμήνος των «μαγισσών» έχασε 32 κοπέλες πολεμίστριες. Το αεροπλάνο της Ζένια Ρούντνεβα, καταρρίφθηκε τον Απρίλιο του 1944. Λίγο πριν τη νίκη…

Μετά τον πόλεμο, όσες βετεράνοι απόμειναν, έδιναν ραντεβού κι αντάμωναν στην κεντρική πλατεία, στη Μόσχα κάθε χρόνο, στις 2 Μαΐου.

Το ημερολόγιο και οι επιστολές της Ζένια, εκδόθηκαν το 1950, ενώ το 1972 οι Ρώσοι έδωσαν τιμητικά σ’ έναν αστεροειδή του ηλιακού συστήματος, το επώνυμό της, «Rudneva».

Διαβάστε επίσης:

Charlie Watts: Ο ντράμερ των Rolling Stones ήταν ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος και μανιώδης συλλέκτης

Κωνσταντίνος Βούλγαρης (Docta): «Η κοινωνία μας βρίσκεται σε πνευματική πτώση – Η trap προωθεί την υποκουλτούρα»

Ο Μπομπ Ντίλαν παίζει στο Παρίσι και κερνά από το ουίσκι του