Η ελληνική κοινωνία τα προηγούμενα χρόνια κλήθηκε να αντιμετωπίσει πολλαπλές κρίσεις και με αξιοπρέπεια προσπαθεί ακόμα να σταθεί στα πόδια της. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική που ακολουθήθηκε δε τα τελευταία χρόνια έχουν οδηγήσει σε δραματική διεύρυνση των ανισοτήτων, παρόλο το επικοινωνιακό κρεσέντο του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησης της ΝΔ, που προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο.
Πολλές φορές δυστυχώς η όξυνση των ανισοτήτων στο χώρο της εκπαίδευσης είναι λιγότερο ορατή. Αυτή τη στιγμή όμως τα φαινόμενα και οι πρακτικές απαξίωσης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης έχουν πάρει τεράστιες διαστάσεις και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Όταν συζητάμε για την έκρηξη των ανισοτήτων λοιπόν ουσιαστικά συζητάμε το ζήτημα έλλειψης κοινωνικής δικαιοσύνης στη χώρα, το οποίο επανέρχεται προοδευτικά στο προσκήνιο εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν σε κάθε έκφανση πια της καθημερινότητας μας.
Οι ανισότητες στην εκπαίδευση δεν αφορούν μόνο στο τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το ζήτημα είναι βαθύτερο καθώς η συνθήκη αυτή είναι που βάζει φρένο στις επιθυμίες ή τις αυτονόητες φιλοδοξίες της νέας γενιάς του τόπου να ζήσουν καλύτερα από την προηγούμενη, οδηγώντας τα παιδιά μας στο να προδικάζουν αρνητικά την επαγγελματική τους εξέλιξη, να θεωρούν αδύνατη την κοινωνική τους ανέλιξη, να νιώθουν ότι δεν τους επιτρέπεται εξαρχής το αυτονόητο δικαίωμα να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
Προφανώς δεν αρκεί να κάνουμε διαπιστώσεις. Οφείλουμε στην πράξη να υπερασπιστούμε ξανά το Δημόσιο Σχολείο και Πανεπιστήμιο, να δημιουργήσουμε συνθήκες ίσης πρόσβασης, πάταξης των διακρίσεων, ενδυναμώνοντας το αίσθημα δικαιοσύνης που εκλείπει αυτή τη στιγμή. Εάν επιτρέψουμε αυτό για το οποίο προσπαθεί να μας πείσει η σημερινή κυβέρνηση, ότι δηλαδή η αποδοχή της ανισότητας αποτελεί μία φυσική κατάσταση, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην εξάλειψη κάθε πιθανότητας πραγματικής εξέλιξης. Η εκπαίδευση που παρέχουμε στα παιδιά μας δεν μορφώνει απλώς τις νέες γενιές, δεν μπορεί δηλαδή να αντιμετωπίζεται ως μια στείρα, τυπική διαδικασία και μόνο. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τα μελλοντικά σχέδια των νέων ανθρώπων να σχετίζονται αποκλειστικά και μόνο με την κοινωνικοοικονομική θέση των γονέων.
Το ΠΑΣΟΚ πρώτο στήριξε την δημόσια παιδεία και την κατέστησε ισχυρή. Έτσι και σήμερα το προγραμματικό πλαίσιο προτάσεων του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής φέρνει στο προσκήνιο την ισχυρή δημόσια παιδεία, ώστε να γίνει ξανά μοχλός ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας.
Η αναβάθμιση των υπηρεσιών στα δημόσια σχολεία πρέπει να είναι προτεραιότητα. Να καταγράψουμε επιτέλους με σοβαρότητα τις ανάγκες σε ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και σε υποδομές από άκρη σε άκρη της χώρας για να καλυφθούν. Να προστεθούν εκπαιδευτικοί πόροι όπου ήδη καταγράφονται οι χαμηλότερες επιδόσεις, έτσι ώστε να μπορέσουν όλοι οι μαθητές να στηριχθούν με κάθε μέσο. Να προστατεύσουμε τα παιδιά που προέρχονται από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Να λειτουργήσουν επιτέλους επαρκή προγράμματα επαγγελματικού προσανατολισμού για να μπορούν οι μαθήτριες και οι μαθητές να προετοιμαστούν επαρκώς απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις.
Γι’ αυτό ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης το προηγούμενο διάστημα άνοιξε ξανά τους διαύλους διαβούλευσης και απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στην κοινωνία ώστε όλες και όλοι μαζί να συνδιαμορφώσουμε το προγραμματικό πλαίσιο για την ενίσχυση της δημόσιας παιδείας παρουσιάζοντας τις 12 προτάσεις του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής για την Παιδεία.
Η καλλιέργεια του πνεύματος δεν είναι αυτονόητη. Είναι συστατικό στοιχείο της παροχής παιδείας στον λαό μας. Είναι αυτή που πάντα πλήττεται βάναυσα από οτιδήποτε συντηρητικό έτσι ώστε να επικρατούν ευκολότερα οι προκαταλήψεις, οι δογματισμοί, η άγνοια και τελικά ο φανατισμός. Τελικά να επικρατεί το σκοτάδι. Με σοβαρότητα και σκληρή δουλειά , με την κοινωνία στο προσκήνιο και με την αλλαγή παραδείγματος στην πολιτική ζωή του τόπου, δεν θα το επιτρέψουμε.
*Η Μάρα Κουκουδάκη είναι Πολιτικός Επιστήμονας, Υπεύθυνη Ανθρώπινου Δυναμικού ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής

Διαβάστε επίσης:

Η φρικιαστική αναβίωση του αντισημιτισμού από την ΟΛΜΕ

Η Αλβανία, ένα road movie και οι παλιές περιπέτειες

Η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά: Με τη Παλαιστίνη ως τη λευτεριά!