Αν λάβουμε υπόψη εκ των πρότερων ότι έχουμε ευμετάβλητο όσο και υπερβολικό θυμικό, γελάμε και κλαίμε αυτάρεσκα και υπερβολικά τόσο ώστε να χάνει το νόημα η χαρά και η λύπη, τα πανηγύρια για τον αέρινο Μίλτο Τεντόγλου δίνουν την εντύπωση, ότι εκτός του να μην λείψει ο Μάρτης από την Σαρακοστή, διαθέτουν μιαν αυθεντικότητα που υπερβαίνει την τυπικότητα του εθνικού ενθουσιασμού, που την επόμενη μέρα εξατμίζεται. 

Το λέμε αυτό καθώς έχουμε δει ουκ ολίγες περιπτώσεις που υπερήρωες του αθλητισμού (και όχι μόνο) γκρεμίζονται με την θέρμη που γκρέμιζαν οι ανατολικοί υπόδουλοι λαοί τα αγάλματα των Λένιν – Στάλιν…

Από την άλλη, ωστόσο, παρατηρούμε ότι με τον Τεντόγλου, όλα γίνονται αλλιώς. Πίσω από τους τυπικούς πανηγυρισμούς, υπάρχει μια δόση ειλικρίνειας που δεν οφείλεται στο ότι αλλάξαμε νοοτροπία ή παλιοχαρακτήρα. Οφείλεται στον ίδιο τον Τεντόγλου που μας παρασύρει σε ένα απίθανο άλμα στην άλλη όχθη του χαρακτήρα μας. Την λιγότερο θεαματική. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ο ίδιος πανηγυρίζει λιγότερο από τους πρόθυμους (και) σε πανηγυρισμούς συμπατριώτες του. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι πρέπει να είναι ο λιγότερο ενθουσιώδης με την πάρτη του, Έλληνας. Το δίχως άλλο, έχει «λοξό» χαρακτήρα το παιδί αυτό. Είναι αλλιώς!

Ο Μίλτος είναι φαινόμενο και ως προσωπικότητα: πριν από όλα διαθέτει αξιοθαύμαστη αίσθηση του μέτρου. Έχει κρύο αίμα; Δεν έχει το μεσογειακό ταπεραμέντο; Είναι συνεσταλμένος, σεμνός άνθρωπος;  Είναι «γνήσιο παιδί του λαού»; Τίποτα από όλα αυτά: είναι ένας παγκόσμιος κατ’ εξακολούθηση, πρωταθλητής (αυτό σημαίνει πρώτος σε ολόκληρο τον κόσμο!) που σε αυτό το επίπεδο βιώνει (αυθόρμητα και ειλικρινά) τον αθλητισμό ως παιχνίδι, ως χαρά, ως ένα ακόμα κατόρθωμα στην αλάνα. Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του που τον κάνει διαφορετικό: αγωνίζεται για την χαρά του παιχνιδιού κι όχι για την σκοπιμότητα του αποτελέσματος. Έτσι βγαίνει πρώτος στον κόσμο αλλά είναι δυσαρεστημένος με το παιχνίδι: «ποιος θέλει να πηδήξει δώδεκα η ώρα το μεσημέρι;»

Έχει δίκιο! 12 το μεσημέρι κι ένας αθλητής σαν τον Μίλτο θέλει να αράξει, να πιει έναν καφέ ή ξέρω ‘γω, να φάει ένα περγαμόντο. Όχι να τρέχει να πηδήξει στα σκάμματα!

Ο Τεντόγλου έχει τρελάνει τους πάντες εκτός από τον εαυτό του καθώς ο σπουδαίος άνθρωπος δεν ψωνίζεται με την πάρτη του –δεν το έχει ανάγκη ακριβώς επειδή είναι σπουδαίος και δεν τον παριστάνει. Έτσι, αν ένα παπούτσι του είναι «άκυρο» βάζει ένα άλλο και ξανακερδίζει. Δεν παραπονιέται, δεν καταγγέλλει, κάνει πλάκα!

Είναι ένας σπάνιος τύπος που χαίρεται να αγωνίζεται. Το ότι βγαίνει πρώτος έρχεται δεύτερο. Έτσι είναι μάλλον ο Μίλτος, γι’ αυτό έχω την αίσθηση ότι αγαπιέται «αλλιώς» από τον κόσμο!  

Διαβάστε επίσης:

Το δίλημμα της Εκκλησίας για την Κυριακή της Ορθοδοξίας

Η παρακμή του ΣΥΡΙΖΑ, η μετριότητα του ΠΑΣΟΚ και ο κίνδυνος

Γιατί η κυβέρνηση νομοθετεί τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια;