Τα μέτρα της κυβέρνησης για την ενδοσχολική βία έχουν πολλές αναγνώσεις.

Κατ’ αρχάς είναι σε σωστή κατεύθυνση, υπό την έννοια ότι επιχειρούν να εξορθολογίσουν λίγο τη χαώδη σχολική λειτουργία, να δώσουν μια παραπάνω έμφαση στις συνέπειες για τους κακοποιητές μαθητές, να ενισχύσουν στοιχειωδώς τη μέριμνα για τα παιδιά θύματα του μπούλινγκ και να τα παρακινήσουν να αντιδρούν αποκαλύπτοντας την κακοποίηση ώστε να μην εσωτερικεύουν τον ρόλο του θύματος. Αυτά ως προς τις προθέσεις.

Επί της ουσίας όμως πολλά σημαντικά προβλήματα παραμένουν εκτός της εμβέλειας των εν λόγω μέτρων.

Η κακοποίηση, για παράδειγμα, συμβαίνει κυρίως εκτός σχολείου, άρα πέρα από τη δυνατότητα των καθηγητών να επιληφθούν. Τα μέτρα δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να αγγίξουν το κοινωνικό φαινόμενο της λειτουργίας πολλών εφήβων με μοντέλα συμμορίας, τα οποία αναπόδραστα καταλήγουν σε άσκηση βίας – ενίοτε πολύ σκληρής.

Επίσης υπάρχει ένα ζήτημα σοβαρής δυσλειτουργίας στη σχέση οικογενειών και καθηγητών, καθώς το διδακτικό προσωπικό δεν είναι πάντα σε θέση να αντιμετωπίσει καταστάσεις διαμορφωμένες εκτός σχολείου – καθηγητές είναι και όχι επιστήμονες εξειδικευμένοι να διακρίνουν, να προλαμβάνουν και να διαχειρίζονται περιστατικά αντικοινωνικής, βίαιης και εν γένει παραβατικής συμπεριφοράς.

Πολύ συχνά μάλιστα έρχονται αντιμέτωποι με (έως και ακραία) παρεμβατικές συμπεριφορές γονέων που ανακατεύονται στα πάντα και υποδεικνύουν τη διαχείριση των παιδιών τους από το σχολείο με την απειλή μηνύσεων και, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμη και με τη χρήση βίας.

Όλες οι παραπάνω δυσχέρειες – σε συνδυασμό με την ωχαδελφική συμπεριφορά και την αδιαφορία μιας μερίδας διδασκόντων – οδηγεί στην αποφυγή του προβλήματος και όχι στη διαχείρισή του. Σε ποιον να πρωτοβάλεις όριο και κανόνες;

Είναι ακόμη αλήθεια ότι πολλοί έφηβοι, αναθρεμμένοι σε οικογενειακό περιβάλλον όπου η λέξη «συνέπεια» είναι εντελώς άγνωστη ή απλώς επικρατεί διάλυση, δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν με δύο τρόπους, έναν στο σπίτι και έναν άλλο στο σχολείο. Επιπλέον το πρόβλημα της βίας είναι διάχυτο στο σώμα της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Η δε νεανική βία εκτείνεται πολύ πέρα από τα σχολικά όρια – είναι συγκλονιστικά τα στοιχεία για την παραβατικότητα / εγκληματικότητα των ανηλίκων.

Πώς λοιπόν να προστατέψεις παιδιά που δεν έχουν ένα συγκροτημένο περιβάλλον, όταν η οικογένεια είναι χαοτική ή ανεπαρκής και όταν η τραπ «φιλοσοφία» της υποτίμησης και της κακοποίησης είναι το πολιτισμικό πρότυπο πολλών απ’ αυτά;

Αν η κυβέρνηση έχει πράγματι πρόθεση να αντιμετωπίσει τη νεανική – και όχι μόνο τη μαθητική – βία, έχει αμέτρητα πράγματα να κάνει ακόμη, εντός και εκτός σχολείου, πέρα από βιαστικές προεκλογικές παρεμβάσεις για να συγκρατήσει απογοητευμένους ψηφοφόρους της…

Διαβάστε επίσης

Σε περιδίνηση εκλογικού… εκφοβισμού

Είσαι γυναίκα στην Ελλάδα; Ζεις κατά τύχη

Φωτιές καίνε στο… επιτελείο