Βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν την πανελλαδική απεργία της 1ης Οκτώβρη, για την οποία εκατοντάδες σωματεία, ομοσπονδίες, συνδικάτα και εργατικά κέντρα έχουν πάρει απόφαση συμμετοχής. Χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν κάνει δική τους υπόθεση την επιτυχία της, καλούν τους συναδέλφους τους να απεργήσουν, να εκφράσουν δυναμικά και αποστομωτικά την καθολική τους απόρριψη στο νομοσχέδιο για το 13ωρο. Να καταδικάσουν αυτό το τερατούργημα της κυβέρνησης της ΝΔ που έρχεται να τσακίσει ό,τι έχει απομείνει όρθιο, και είναι η κορύφωση της ολομέτωπης επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα, τον εργάσιμο χρόνο και το 8ωρο που προωθείται από όλες τις κυβερνήσεις εδώ και 30 χρόνια, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Παράλληλα, καθώς πλησιάζει η μέρα της απεργίας -και παρά την προσπάθεια να «θαφτεί» ως γεγονός, μαζί με τις αποφάσεις για συμμετοχή σε αυτήν- εντείνεται και η αντιπαράθεση. Η κυβέρνηση κλιμακώνει την προπαγάνδα της, επιστρατεύοντας παλιά και νέα ψέματα, με την εργοδοσία στο πλευρό της. Κι έτσι, έχουμε ακούσει διάφορα εξωφρενικά, όπως ότι «το 13ωρο το έχουν ζητήσει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι» ή ότι «η 13ωρη εργασία και η ευελιξία είναι δικαίωμα και επιλογή των εργαζομένων», ότι «θα πληρώνονται περισσότερο και δε θα χρειάζεται να πηγαίνουν σε δύο εργοδότες για δουλειά» και πολλά άλλα. Όσο κι αν προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, όσο κι αν χρησιμοποιούν όλους τους μηχανισμούς που έχουν στην διάθεσή τους για να παραπληροφορήσουν, να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν ώστε να εμποδίσουν τους εργαζομένους να απεργήσουν, η προσπάθειά τους θα πέσει στο κενό.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι κι αυτό το νομοσχέδιο είναι ωμή απαίτηση της εργοδοσίας.  Με αυτό η εργοδοσία αποκτά το «δικαίωμα» να κρατάει τον εργαζόμενο μέχρι και 13 ώρες την ημέρα, να τον απασχολεί ακόμα και με συμβάσεις 2 ημερών, να κομματιάζει την καλοκαιρινή του άδεια, να τον μετακινεί όποτε θέλει, σε όποιο ωράριο θέλει, ανάλογα με το «business plan» της εταιρείας, ακόμα και να τον προσλαμβάνει ή να τον απολύει με ένα SMS. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από τις επιστολές των ξενοδόχων στη διαβούλευση, οι οποίοι όχι μόνο συμφωνούν με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, αλλά ζητάνε και άλλα ανατριχιαστικά, όπως την κατάργηση της 11ωρης ξεκούρασης, την αύξηση των ετήσιων υπερωριών, την εφαρμογή του 13ωρου και σε σπαστό, ακόμα και την αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας για την οποία αξιοποιείται η ψηφιακή κάρτα. Αυτός είναι ο “εκσυγχρονισμός” που μας τάζουν! Αυτό δήθεν ζήτησαν οι εργαζόμενοι μόνοι τους!

Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν -γιατί το βιώνουν ήδη- ότι τους θέλουν να δουλεύουν όπως, όσο κι όποτε θέλει ο εργοδότης, σαν εξαρτήματα μηχανής, χωρίς να τους μένει χρόνος για ξεκούραση, για την οικογένεια και τα παιδιά τους, για δραστηριότητες, για να έχουν ζωή. Αυτή είναι η επιδίωξη τους. Μάλιστα, αυτή η δουλειά «χωρίς αρχή, μέση και τέλος» περιγράφεται στην περιβόητη ευρωπαϊκή Οδηγία 2003/88 -την οποία έχουν στηρίξει διαχρονικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ- και είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, γιατί ο χρόνος εργασίας μεταφράζεται σε παραγωγή περισσότερων κερδών γι’ αυτό.

Αυτό που η κυβέρνηση επιδιώκει να παρουσιάσει ως «σύγχρονο» και «προοδευτικό», οδηγεί σε περισσότερα εργατικά ατυχήματα που ήδη σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, σε επαγγελματικές ασθένειες και κατάρρευση της ψυχικής τους υγείας και ισορροπίας. Είναι εργασιακός μεσαίωνας οι εργαζόμενοι να παλεύουν με απάνθρωπα ωράρια και χαμηλά μεροκάματα για να καταφέρουν να επιβιώσουν, για να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας και των παιδιών τους.

Η απάντηση σε όλα αυτά μπορεί και πρέπει να είναι δυναμική. Με την επιτυχία της απεργίας μπορεί να «νεκρώσει» η παραγωγή και να «μπλοκάρει» η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και εκμεταλλευτών των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι μπορούν έτσι να δείξουν τη δική τους δύναμη, γιατί αν θελήσουν «θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς».

Υπάρχει πείρα ότι μόνο όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται στα συνδικάτα τους, διεκδικούν, όταν απορρίπτουν τις λογικές να «βάλουν τα κεφάλια μέσα» στο όνομα του «καλού της επιχείρησης», μπορούν να βάλουν φρένο στην επίθεση. Έτσι ακυρώθηκαν στην πράξη νόμοι για τον περιορισμό της απεργίας, έτσι έμειναν στα χαρτιά τα 12ωρα στα Μεταλλεία Χαλκιδικής, έτσι υπογράφτηκαν σε δεκάδες χώρους δουλειάς Συμβάσεις Εργασίας με συγκροτημένα δικαιώματα και καλύτερους μισθούς. Έτσι μπορούν να πεταχτούν κυριολεκτικά στα σκουπίδια και οι 13 ώρες δουλειάς.

Το ΚΚΕ θα είναι στην πρώτη γραμμή για να ηττηθεί αυτή η στρατηγική, για να μπει στο στόχαστρο όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο που διαθέτει, διεκδικώντας: 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο με αυξήσεις στους μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που έφεραν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, κατάργηση της δουλειάς την Κυριακή, μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη-σύγχρονα δικαιώματα, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές υποδομές.

Γιατί σήμερα υπάρχουν όλες οι επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες να δουλεύουμε λιγότερο και να ζούμε περισσότερο. Για να μη γίνει η ζωή μας ατελείωτη βάρδια εργασίας για να βγάζουν αμύθητα πλούτη οι εκμεταλλευτές μας. Για να απολαμβάνει ο λαός μας τον πλούτο που παράγει ο ίδιος!

*Ο Γιώργος Στεφανάκης, είναι στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ και πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού-Ξενοδοχείων  Αττικής 

Διαβάστε επίσης:

Τι θα φέρει ένα δικαιότερο σύστημα φορολογίας ανάλογο Ευρωπαϊκών χωρών

Γιατί αγριεύουν τα… «ήρεμα νερά»

Η μνημονιακή αλλοτρίωση ως βάση της διαρκούς συρρίκνωσης της πατρίδας