Η σειρά «Σέρρες» του ΑΝΤ1 κατάφερε πάλι να κάνει ντόρο. Δεν τον προκάλεσε. Τον ενέπνευσε. Πανζουρλισμός στα σόσιαλ μίντια με το- διπλό- επεισόδιο της Τρίτης που μας πέρασε.

Ο αντίκτυπος της- του επίμαχου επεισοδίου- πολλαπλάσιος της τηλεθέασης που κατάφερε. Ελάσσονος σημασίας το στοιχείο ότι  δεν την ώθησε στο Top 10 της ημέρας. Απτή απόδειξη ότι η ετυμηγορία της Nielsen στην οποία όμως ομνύουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί δεν παίζει δραματικό ρόλο. Κι ας είναι η εξαίρεση.

Αν κάποιος σταθεί και πάρει μια απόσταση από τη σειρά, αν έχει παρακολουθήσει έστω ένα επεισόδιο της, ή ανατρέξει σε προηγούμενες προτάσεις μυθοπλασίας του Γιώργου Καπουτζίδη, θα διαπιστώσει ότι κάθε έργο του διαπνέεται από τις ίδιες αρχές και σταθερές.

Εδώ, στις «Σέρρες», ίσως γίνεται με πιο έντονο- εύγλωττο- τρόπο διότι με «όχημα» τη σχέση πατέρα και γιού, που είναι ομοφυλόφιλος, ο Καπουτζίδης βάζει στο τραπέζι- καλή ώρα όπως στο πρόσφατο τραπέζι του επεισοδίου που μας πέρασε- θέματα σημαντικά. Επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων. Αποδοχής του διαφορετικού. Κατανόησης. Αναγνώρισης. Αποδοχής. Συμπερίληψης. Συντροφιάς και της συντροφικότητας. Αυτοδιάθεσης. Αγάπης, Έρωτα, χωρίς στερεοτυπικά καλούπια. Απόλαυσης της ζωής. Χαρά της στιγμής.

Πάνω κάτω για αυτά μιλούσε, στις «Σαββατογεννημένες», στο θρυλικό «Στο παρα 5», στην «Εθνική Ελλάδος».

Τολμηρό για τα μέτρα της συντηρητικής ελληνικής τηλεόρασης το πρόσφατο επεισόδιο.  Σκηνές  φιλιών μεταξύ ανδρών ενδεχομένως να ρεκάζονται από κάποιους, άλλους να τους κάνουν να σταυροκοπιούνται. Αρέσει δεν αρέσει είναι μέσα στη ζωή. Στις «Σέρρες» παρουσιάζονται στις ρεαλιστικές διαστάσεις. Είναι αιτιολογημένες. Είναι τα συναισθήματα των ανθρώπων που τα κάνουν αποδεκτά. Είναι η σκηνή, η σεναριακή συνθήκη μέσα στην οποία είναι ενσωματωμένα.

Ο Γιώργος Καπουτζίδης στις «Σέρρες»  έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ιστορία πάνω σε λεπτές ισορροπίες  με θεμέλια, τα οποία είναι γερά.

Είναι οι σχέσεις των ανθρώπων στο επίκεντρο με τα καλά και τα στραβά τους. Με τις χαρές, τις στεναχώριες, τις πρώτες, τις δεύτερες, τις τρίτες σκέψεις. Με τις βεβαιότητες. Με τις ανασφάλειες. Με το γέλιο. Με το δάκρυ.

Μιλά σχεδόν για όλα. Για τις σχέσεις των ανθρώπων κάθε είδους και  βαθμού συγγένειας. Έχει «χτίσει» χαρακτήρες που καταλύουν την τηλεοπτική συνθήκη και κάνουν τον τηλεθεατή να σκέφτεται μέσα του «μωρέ έτσι είναι και η θεία μου, η ξινή» και να γελάει με τις ατάκες και τις συμπεριφορές.

Συζητάει όμως και στα ίσα. Χωρίς περιστροφές. Κατάματα. Με σεβασμό. Με αξιοπρέπεια. Με ήθος. Ουδείς καρτούν. Ή καρικατούρα.

Ο Καπουτζίδης έκανε την ζωή Τέχνη. Και με την Τέχνη ανεβάζει τη ζωή ένα επίπεδο πάνω.

Διαβάστε επίσης:

Άγιος ισχυρός, Γκοτσόπουλος θεός της τηλεθέασης και χθες (16/10)

Το ζενίθ και το ναδίρ της τηλεθέασης από Alpha και ΕΡΤ2 ΣΠΟΡ την Πέμπτη (16/10)

ΕΡΤ: Παρούσα στη Σύνοδο Mediterranean Leadership και το σημαντικό συνέδριο Mediterranean Dialogues