Ένας μακροχρόνιος «τζόγος» έχει αρχίσει στη μεγάλη – μεγαλύτερη εσχάτως – δεξιά πολυκατοικία. Πολλοί οι παίκτες, πολλά τα πονταρίσματα…

Μέχρι στιγμής το στοιχείο που επικαλύπτει τα πάντα είναι η πλήρης πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ν.Δ., αλλά τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται οριστικό στη ζωή και στην πολιτική. Αντιθέτως, ισχύει πλήρως το «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος». Υπάρχουν, λοιπόν, αρκετά και μεγάλα ανοιχτά στοιχήματα, των οποίων η έκβαση θα κρίνει πολλά την επόμενη περίοδο.

Οι παίκτες, τα χαρακτηριστικά και τα στοιχήματά τους

Κατ’ αρχάς, η Ν.Δ. έχει κάνει μια σαφή επιλογή μετακίνησης προς το Κέντρο, η οποία έχει αποφέρει σαφή οφέλη την τρέχουσα περίοδο, αλλά ενέχει μεγάλο ρίσκο, αφού στην πολιτική δεν υπάρχουν κενά: ό,τι εγκαταλείπεις, πολύ δύσκολα το ανακτάς. Και η Δεξιά είναι μεγάλο οικόπεδο. Ειδικά η πέραν της Ν.Δ. Δεξιά ήδη κατέχει ένα αξιοσημείωτο 13,7% (μαζί με τον διαλυθέντα Πατριωτικό Συνασπισμό και το κόμμα της Λατινοπούλου, τα οποία συγκέντρωσαν αθροιστικά ελάχιστα κάτω από 1%).

● Το Κέντρο, στο οποίο η Ν.Δ. έριξε όλα της τα «λεφτά», είναι παραδοσιακά ευμετάβλητο, άρα η κυριαρχία σε αυτόν τον χώρο μπορεί να αναιρεθεί με σχετική ευκολία, ακόμη και αν χρειαστεί χρόνος για να ανασυντεθεί και να ανασυνταχθεί ο χώρος της Κεντροαριστεράς / Αριστεράς.

● Η λαϊκιστική και η Άκρα Δεξιά είναι χώροι περισσότερο συμπαγείς, οι οποίοι αλλάζουν κομματικές εκφράσεις, αλλά παραμένουν σταθερά έξω από το κεντροδεξιό «μαντρί», όπως έχουν καταδείξει τα εκλογικά αποτελέσματα από το 2012 και ύστερα.

Τα ερωτήματα

Ακριβώς γι’ αυτό κάνουμε λόγο για ρίσκο της Νέας Δημοκρατίας, η οποία τα επόμενα χρόνια αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να δημιουργηθεί στα δεξιά της ένας ισχυρός πόλος, από τον οποίο δύσκολα θα μπορεί να αντλήσει εκλογικές δυνάμεις για να αναπληρώσει τυχόν απώλειές της στο Κέντρο. Αυτό το ενδεχόμενο ενισχύεται από το πολιτικό σκηνικό της τετραετίας που μόλις άρχισε, καθώς η Ν.Δ.:

● Απαλλαγμένη από τις αλλεπάλληλες κρίσεις των προηγούμενων χρόνων, αλλά και τις δημοσιονομικές διευκολύνσεις που αυτές επέφεραν, θα κυβερνήσει εφαρμόζοντας πολύ περισσότερα μέτρα προσαρμοσμένα στους ευρωπαϊκούς κανόνες.

● Υπό την ασφυκτική πίεση Ευρωπαίων και υπερατλαντικών εταίρων θα χαμηλώσει αισθητά τους τόνους στα εθνικά θέματα, ενώ το μεταναστευτικό διαρκώς επιδεινώνεται στις μεγάλες πόλεις και σε πολλές τοπικές κοινωνίες.

● Καθώς μεγάλα τμήματα της κοινωνίας θα συνεχίσουν να ζουν πολύ δύσκολα λόγω της ακρίβειας και του «πληθωρισμού της απληστίας», δεν θα υπάρξει ούτε η ίδια κυβερνητική στήριξη ούτε η ίδια υπομονή εκ μέρους αυτών που υφίστανται τις συνέπειες.

Εάν όμως αυτές είναι οι δυσκολίες που η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα βρει μπροστά της και θα αναγκαστεί με κάποιον τρόπο να διαχειριστεί, το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι εάν η πέραν αυτής Δεξιά έχει την πολιτική ικανότητα να εκμεταλλευτεί τα όποια προβλήματα, τις δυσλειτουργίες και τις υποχωρήσεις από διακηρύξεις που με μεγάλη ευκολία έκανε η Ν.Δ. στην πρώτη κυβερνητική της θητεία.

Κυρίως βέβαια θα εκκρεμεί για πολύ καιρό το ερώτημα εάν θα υπάρξει μια προσωπικότητα ικανή είτε να συνενώσει τα διάφορα κόμματα ενός χώρου με μεγάλη ευρύτητα είτε να κυριαρχήσει πάνω τους, να τα οδηγήσει σε διάλυση και να εμφανίσει ένα νέο, το οποίο θα λειτουργήσει ως ένας ισχυρός λαϊκοδεξιός ή ακροδεξιός πόλος με ισχύ. Ομολογουμένως η κατάσταση είναι αρκετά ρευστή.

Βελόπουλος επί παντός

Η Ελληνική Λύση, το παλαιότερο κόμμα στα δεξιά της Ν.Δ., πρωτοεμφανίστηκε στις ευρωεκλογές του 2019, ως διάδοχο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, από τον οποίο κατάγεται ο αρχηγός του Κυριάκος Βελόπουλος, με ποσοστό 4,18% και εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή. Εν συνεχεία, στις βουλευτικές του Ιουλίου της ίδιας χρονιάς, πήρε 3,70% και εξέλεξε 10 βουλευτές, ενώ τον φετινό Μάιο 16 βουλευτές με 4,45% και τον Ιούνιο 12 με 4,44%.

Σταθερό λοιπόν ως προς την ποσοστιαία παρουσία του, το κόμμα του Βελόπουλου αρνείται τον χαρακτηρισμό του ως ακροδεξιού, κινείται με άνεση και ψαρεύει στη βάση της λαϊκής Δεξιάς, έχει σαφείς αναφορές στη θρησκεία, στα εθνικά και το μεταναστευτικό, αγκαλιάζει τους αντιεμβολιαστές και ένα κοινό το οποίο τα mainstream κόμματα απεχθάνονται ως «ψεκασμένο», αλλά προσπαθεί να βάζει στην ατζέντα του σχεδόν όλα τα ζητήματα που αφορούν την οικονομία και την κοινωνία.

Το γνήσιο παιδί του Κασιδιάρη

Οι Σπαρτιάτες είναι το ένα από τα δύο πρωτοεμφανιζόμενα στη Βουλή κόμματα που επίσης κινούνται δεξιότερα της Ν.Δ. Οι αλλεπάλληλες ευχαριστίες για την εκλογική επιτυχία τους (4,63% και 12 βουλευτές) στον Ηλία Κασιδιάρη, καταδικασμένο για διεύθυνση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, δεν αφήνουν περιθώρια για το αν είναι ένα καθαρά ακροδεξιό κόμμα.

Η επιλογή τους από τον Κασιδιάρη έγινε στο πλαίσιο της αναζήτησης ενός… ξενιστή, ο οποίος θα τον καθιστούσε πολιτικό παράγοντα και, σε κάποιο βάθος χρόνου, θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελέσει ένα πλυντήριο για το νεοναζιστικό του παρελθόν. Τα πρώτα δείγματα γραφής λένε ότι είναι ένας όντως επιτυχημένος ξενιστής, αλλά προς το παρόν απέχει πολύ από το να γίνει ένα αποτελεσματικό πλυντήριο. Λόγος σκληρός, κάθετος, πολιτική ευρύτητα μηδέν. Τίποτε δεν αποκλείεται για το μέλλον, αλλά προσώρας είναι απλώς ένα… γνήσιο παιδί του Κασιδιάρη.

Ένας θεολόγος στην πολιτική

Το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα «Νίκη» (3,69% και 10 βουλευτές) είναι μια πιο σύνθετη περίπτωση. Σαφείς οι δεσμοί του με τμήματα της θρησκείας και του μοναχισμού, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα.

Ο αρχηγός του Δημήτρης Νατσιός μιλάει ως αυτό που ήταν στην επαγγελματική του ζωή: θεολόγος. Εστιασμένος σχεδόν αποκλειστικά στην πάγια ατζέντα της Άκρας Δεξιάς, με αναφορές και παραδείγματα που αντλεί κατά κύριο λόγο από την εκπαιδευτική του πείρα, είναι άγνωστο αν θα αναπτύξει – και αν θα καταφέρει να… υποστηρίξει – μια ευρύτερη ατζέντα ώστε να επιβιώσει μακροπρόθεσμα ή θα αποτελέσει έναν διάττοντα αστέρα…

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Σύνθεση και ανανέωση το στίγμα της Έφης Αχτσιόγλου

Μητσοτάκης και Ερντογάν (ξανα)συμφώνησαν…

Τι «βλέπει» το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στην έκθεση πρώτου τριμήνου 2023