Ήρθα στην Greenpeace το 1994.Τότε μιλούσαν για ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή κυρίως κάποιοι επιστήμονες και κάποιοι «οικοπαράξενοι».

Ήταν μια απειλή αόρατη, περίπλοκη και έμοιαζε πολύ μακρινή. Εξαιρετικά βολικές συνθήκες για τους πολιτικούς παγκοσμίως, οι οποίοι κυβέρνησαν κάνοντας επενδύσεις προς την λάθος κατεύθυνση και καθυστέρησαν την λήψη μέτρων πρόληψης. Κάθε νέα επιστημονική έκθεση ερχόταν να αναδείξει πως το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και πλησιάζει συντομότερα από τις αρχικές προβλέψεις. Παρόλα αυτά, οι πολιτικοί συνέχισαν να κυβερνούν με ημίμετρα στην καλύτερη περίπτωση και στρουθοκαμηλισμό στην χειρότερη. Η Ελλάδα, δυστυχώς για όλους μας, ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Η κλιματική αλλαγή, γνωστή πλέον ως κλιματική κρίση, άρχισε να ακούγεται από τα στόματα Ελλήνων πολιτικών κυρίως σαν δικαιολογία για τις καταστροφές. Πλημύρες, φωτιές, έντονη ξηρασία, καύσωνες; Φταίει η αλλαγή του κλίματος, αυτός ο μυστηριώδης μπαμπούλας κάτω από το κρεβάτι.

Φτάσαμε στο σήμερα, να καίγονται εδώ και μέρες τεράστιες εκτάσεις της χώρας μας, όμως το αφήγημα καλά κρατεί. Δεν φταίμε εμείς, μας λένε, εμείς τα κάναμε όλα άψογα αλλά μας έτυχε ένας ακραίος καύσωνας.

Για να δούμε τι λέει η επιστήμη για τους ακραίους καύσωνες. Αύξηση της μέσης πλανητικής θερμοκρασίας κατά 1,5°C σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα σημαίνει μεγαλύτερη συχνότητα τέτοιων φαινομένων κατά 173% στις Μεσογειακές χώρες. Αυτό είναι το καλό σενάριο. Με αύξηση της πλανητικής θερμοκρασίας κατά 2°C η συχνότητα φτάνει το 478%. (Πηγή: Carbon Brief). Οι συνθήκες που βιώνουμε δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε σπάνιο φαινόμενο. Είναι η ζωή μας με την κλιματική κρίση και δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής καμία ελληνική κυβέρνηση που να έχει πάρει σοβαρά τα δεδομένα.

Με πόνο ψυχής πρέπει να πω ότι το αύριο θα είναι πιο άσχημο και πιο επικίνδυνο από το χτες. Τι κάνουμε τώρα; Δεν απελπιζόμαστε. Θα χρειαστεί, όμως, διαφορετική προσέγγιση από εμάς τους πολίτες.

Απαιτούμε σημαντικές επενδύσεις στους τομείς δασοπροστασίας και διαχείρισης οικοσυστημάτων, απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, συμπεριλαμβανομένου και του αερίου, βιώσιμης γεωργίας, εξοικονόμησης ενέργειας, δημιουργίας δικτύων σταθερής τροχιάς για τις μετακινήσεις,  διακοπής κάθε σχεδίου εξορύξεων πετρελαίου και αερίου στη χώρα.

Επιστήμονες και περιβαλλοντικές οργανώσεις έχουν ήδη καταθέσει πληθώρα εκθέσεων και προτάσεων πάνω σε όλους τους παραπάνω τομείς και πολλούς ακόμα, όπως ο ρόλος των θαλάσσιων οικοσυστημάτων και τα μέτρα προστασίας τους. Οι πολιτικοί μας, είτε κυβερνούν είτε βρίσκονται στην αντιπολίτευση, οφείλουν να βγάλουν από τα συρτάρια τους αυτά τα εργαλεία και να τα μελετήσουν. Ελπίζω να μην ισχυριστούν πως δεν ήξεραν.

Φροντίζουμε τους πληγέντες συμπολίτες μας οι οποίοι έχουν μπροστά τους μακρύ, δύσβατο δρόμο. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μου δίνει ελπίδα αυτές τις τρομακτικές μέρες και νύχτες όπου αναζητώ φίλους, συγγενείς και συνεργάτες είναι η πηγαία, άμεση αλληλεγγύη. Άνθρωποι και ζώα που βιώνουν την απώλεια και τον φόβο χρειάζονται τη στήριξη ολόκληρης της κοινωνίας. Η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης είναι θέμα επιβίωσης για όλους μας.

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, τοπική, εθνική, ευρωπαϊκή, αξιολογούμε σοβαρότατα το σχέδιο των υποψηφίων για το κλίμα και την βιοποικιλότητα, στον βαθμό που τους αναλογεί. Αν θέλουμε πολιτικούς που αντιλαμβάνονται την κατάσταση και πασχίζουν να την αντιμετωπίσουν, τότε οφείλουμε να επιλέγουμε έχοντας ψηλά το κριτήριο της στάσης τους απέναντι στην κλιματική κρίση.

*Η Αλεξάνδρα Μεσαρέ είναι Διευθύντρια προγράμματος, ελληνικό γραφείο της Greenpeace

Διαβάστε επίσης:

Οι φωτιές, οι πλημμύρες και η διαχρονική πολιτική ανεπάρκεια

Ο αντιδραστικός χαρακτήρας της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας

Όλοι ίδιοι είναι;